WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
POLITYKA, BÓG I WIARA
Pieniądze i władza wzajemnie się uzupełniają w dobrym, oraz w złym. Ale dzisiejsze słowo Boże nie mówi ani o naturze pieniądza, ani nie pokazuje granic legalności władzy. Ono obnaża serce człowieka, w którym niezmiennie ożywa pokusa używania zarówno władzy, jak i pieniędzy dla egoistycznych celów.
Powrót z niewoli babilońskiej za panowania Cyrusa jest dla Żydów znakiem mocy i dobroci Boga. On sam zaś, pogański król, podbijając Babilon i zezwalając na powrót z wygnania oraz wspierając odbudowę świątyni jerozolimskiej, jest dla Żydów Bożym wysłańcem. Bóg rządzi narodami. A my łatwo zgadzamy się z tą tezą pod warunkiem, że władza chroni i wspiera religię, jak to było za Cyrusa. Wówczas religia z łatwością legitymizuje władzę.
Zgoła inaczej dostrzegamy więź władzy z pieniędzmi w Ewangelii. Faryzeusze pragną rękami okupantów pozbyć się Jezusa, bo Jego nauczanie ujawnia ich grzechy. Jeśli dowiodą, że odwodzi On od płacenia podatków, będzie skazany. Ale wierności Bogu nie można sprowadzać do tego, komu płaci się daniny. Człowiek stworzony na obraz Boga ma żyć według Jego woli, a jego serce ma być wolne od chciwości.
Nauki Jezusa nie można zredukować do alternatywy: „albo Bóg, albo Rzym”. Kościół pierwszych wieków rozumiał to i niczego nie ujmując z posłuszeństwa Bogu, nakazywał respekt władzy świeckiej. Nieprzekraczalną granicą tego respektu było prawo do wyznawania Chrystusa i życia według Jego nauki. I dlatego źródłem radości apostolskiej nie są sukcesy ekonomiczne czy polityczne chrześcijan z Tesalonik, ale jest to wiara, miłość i nadzieja.
ks. Maciej Warowny
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Wydaje się, że świat zależy od tych, którzy nim rządzą. W rzeczywistości to Bóg kieruje jego losami. Pomimo iż żyjemy w społeczeństwach kierujących się ludzkimi, często niesprawiedliwymi prawami, naszym Panem i Władcą jest Bóg. Wypełniając więc wszystkie powinności społeczne, powinniśmy czynić to ze świadomością, że nasze życie jest w Jego rękach i On jest naszym najwyższym punktem odniesienia.
PIERWSZE CZYTANIE(Iz 45,1.4-6)
Bóg powołuje perskiego króla Cyrusa, aby uczynić go narzędziem wyzwolenia narodu wybranego. I rzeczywiście, gdy Cyrus zwycięża Babilończyków, pozwala mieszkańcom Judy na powrót do ojczyzny. Bóg objawia się w tej sytuacji jako Pan świata, kierujący jego losami. Nic nie dzieje się bez Jego wiedzy i jedynie Bóg z każdej negatywnej sytuacji potrafi wyprowadzić dobro.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
To mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: «Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły.
Z powodu sługi mego, Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem cię twoim imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż Mnie nie znałeś. Ja jestem Pan i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze Mnie nie ma niczego. Ja jestem Panem i nie ma innego».
PSALM(Ps 96,1 i 3.4-5.7-8.9-10ac)
Bóg zostaje przedstawiony jako władca nieba i ziemi. Psalmista wzywa wszystkich ludzi, aby uwielbiali Go, oddawali Mu chwałę i ogłaszali całemu światu wszystkie Jego dobrodziejstwa. Bóg jest sprawiedliwy, Jego wyroki wprowadzają w życie ludzi pokój i harmonię.
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Głoście Jego chwałę
wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów. Ref.
Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały,*
budzi trwogę najwyższą,
większą niż inni bogowie.
Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą, *
Pan zaś stworzył niebiosa. Ref.
Oddajcie Panu, rodziny narodów, *
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, *
przynieście dary
i wejdźcie na Jego dziedzińce. Ref.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku. *
Zadrżyj ziemio cała przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Tes 1,1-5b)
Święty Paweł dziękuje Bogu za wielkie dzieło nawrócenia pogan z Tesaloniki. Wszystko to zawdzięcza łasce Chrystusa i mocy Ducha Świętego. Przepowiadanie Apostoła było jedynie narzędziem, które Pan wykorzystał w dziele ewangelizacji. To Boże dzieło rozwija się nadal, co święty Paweł zauważa we wzroście wiary, nadziei i miłości w sercach chrześcijan.
Początek Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój.
Zawsze dziękujemy Bogu za was wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na wytrwałą nadzieję, w Panu naszym, Jezusie Chrystusie. Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Mt 12,21)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara,
a Bogu to, co należy do Boga.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mt 22,15-21)
Próba doprowadzenia do kompromitującej wypowiedzi Jezusa po raz kolejny nie powiodła się. Chrystus nie występuje oficjalnie przeciwko ustanowionej władzy. Podkreśla jednak wyraźnie konieczność właściwej hierarchii. Jedynie to, co należy do Cezara, należy oddać Cezarowi, czyli wypełnić powinności dotyczące kwestii państwowych. Jednak w rzeczywistości cały świat wraz z tymi, którzy rządzą, podlega Bogu. A przede wszystkim człowiek i jego serce ma być przestrzenią Bożego panowania. Oddać Bogu to, co należy do Boga, znaczy oddać Mu całe swoje życie.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by pochwycić Jezusa w mowie.
Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie?».
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu Mnie kusicie, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową». Przynieśli Mu denara.
On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?».
Odpowiedzieli: «Cezara».
Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Życie za życie
To niezwykła historia. Ksiądz, który oddał życie w intencji sióstr, po swojej śmierci wstawił się za życiem jednej z nich. Ona z kolei otworzyła mu drogę na ołtarze.
Ksiądz Józef Tymoteusz Giaccardo (1869-1948) był najbliższym i najwierniejszym współpracownikiem bł. Jakuba Alberionego, założyciela Rodziny Świętego Pawła. Jednocześnie był pierwszym kapłanem ze zgromadzenia Towarzystwa Świętego Pawła, który został ogłoszony błogosławionym.
W ostatnich latach swojego życia ks. Giaccardo w sposób szczególny poświęcił się opiece duchowej nad nowo powstałym instytutem Uczennic Boskiego Mistrza. Pewnego dnia wyznał: „Pragnę ofiarować życie Chrystusowi, aby tylko to zgromadzenie miało swoje miejsce w życiu Kościoła. Jestem pewny, że Bóg mnie wysłucha”. Pan przyjął jego ofiarę. Gdy 12 stycznia 1948 r. ks. Tymoteusz odprawiał swoją ostatnią Mszę św., papież Pius XII zatwierdził zgromadzenie sióstr uczennic.
Opatrzność nieoczekiwanie powiązała pośmiertne losy tego kapłana z jedną z sióstr umiłowanego przez niego instytutu.
Śmiertelna choroba
Luciana Lazzarini jako nastolatka wstąpiła do zgromadzenia Uczennic Boskiego Mistrza w Albie, już po śmierci ks. Giaccarda. Niedługo potem odkryto u niej objawy gruźlicy. Na szczęście lekarzom udało się zapobiec rozwojowi choroby. W roku 1952, tuż po złożeniu ślubów zakonnych, s. Luciana wyjechała do Japonii. Po 2 miesiącach posługi w złym klimacie i powojennej biedzie ponownie zachorowała na gruźlicę. W lutym 1954 r. s. Luciana rozpoczęła intensywny proces leczenia. Pomimo jednak zastosowania wszystkich możliwych środków leczniczych stan siostry się pogarszał.
Na początku lipca podjęto decyzję o powrocie s. Luciany do Włoch na dalsze leczenie – a właściwie po to, aby mogła umrzeć w ojczyźnie. Przełożona wspólnoty przekazała siostrom wiadomość: „Teraz s. Luciana musi wrócić do Włoch. Prośmy wszystkie ks. Giaccarda o cud jej uzdrowienia, aby nie odjeżdżała”. „Tak, ks. Giaccardo musi sprawić ten cud!” – z wiarą odpowiedziały siostry.
7 lipca 1954 r. s. Luciana kończyła 26 lat i tak opisuje ten dzień: „Wstałam i szybko udałam się do kaplicy. Uklękłam przed tabernakulum i modliłam się: «Jezu, nigdy nie prosiłam Cię o uzdrowienie, bo byłam szczęśliwa, że mogłam cierpieć dla Ciebie, dla kapłanów, dla rozwoju sióstr uczennic w Japonii. Teraz pod ślubem posłuszeństwa mam prosić Cię o uzdrowienie, więc jestem posłuszna i proszę, abyś i Ty mnie wysłuchał: uzdrów mnie przez wstawiennictwo ks. Giaccarda». Ani przez chwilę nie wątpiłam i wierzyłam mocno, że będę uzdrowiona”.
8 lipca 1954 r. cała wspólnota modliła się w czasie Mszy św. o uleczenie s. Luciany za wstawiennictwem ks. Giaccarda. Po Mszy, zanim chora udała się do szpitala na badania, przełożona powiedziała jej: „Idź z wiarą. Musisz wrócić uzdrowiona”.
Cud uzdrowienia
Dwa dni później, 10 lipca, około godziny 15.00, zadzwonił telefon. Lekarz prowadzący przekazał radosną wieść, że płuca s. Luciany wyglądały na całkowicie zdrowe. Stwierdził, że naukowo jest to niewytłumaczalne.
Choroba nigdy już nie powróciła i s. Luciana przez wiele lat służyła w Japonii jako mistrzyni ponad 130 japońskich nowicjuszek, a dziś żyje we Włoszech. Cud ten został w pełni uznany przez komisje lekarzy i teologów. Ukoronowaniem tych decyzji była beatyfikacja ks. Giaccarda, którego Kościół wspomina 19 października.
Br. Zbigniew Gawron – paulista
