WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
PUSTYNIA – BŁOGOSŁAWIONY DAR
Co można robić na pustyni przez czterdzieści dni? Nic. Kogo można tam spotkać? Nikogo. Co można zobaczyć? Nie za wiele. Co można znaleźć? Pana Boga i siebie.
Greckie słowo eremos oznacza nie tylko pustynię, z piaskiem i brakiem wody, ale również miejsce bezludne, niezamieszkałe. Duch wyprowadza Chrystusa na pustynię. Tam zmaga się On z kusicielem, z myślami, przeżywa samotność. Po powrocie mówi krótkie zdanie: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15).
My również wychodzimy czasem na „pustynię”. Szukamy miejsca bezludnego, pustego kościoła, pustej ławki w parku. Niekiedy we własnym domu zamykamy się w pokoju, krążymy po ogrodzie, odmawiając różaniec. Szukamy „pustyni”, aby poradzić sobie z myślami i rozważyć wiele spraw. Po powrocie jesteśmy zamyśleni, inaczej spoglądamy na wszystko i też odpowiadamy bliskim krótkimi zdaniami. Być może jasne stają się wtedy słowa: „Kto idzie na pustynię, ten nie szuka tam chleba, lecz niesie w sobie głód za czymś większym” (bp J. Angerhausen).
Warto wychodzić czasem na „pustynię”. Warto chodzić tam z Chrystusem. Może w tych momentach chce nam Pan coś ważnego powiedzieć, coś przetłumaczyć… Nie wolno bać się tej „pustyni”: wewnętrznej walki, chwilowej samotności, obcowania tylko z Panem. Być może kiedyś, po powrocie, powiesz podobnie: „Nawróciłem się i wierzę w Ewangelię”. Być może?!
Zawsze jednak, gdy będziesz na pustyni, powtarzaj dzisiejsze słowa psalmisty: „Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami” (Ps 25,4). On nas przeprowadzi przez każdą pustynię.
ks. Przemysław Pokorski
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Rozpoczęty okres Wielkiego Postu to czas nawrócenia. Prawdziwie chrześcijańskie nawrócenie to podjęcie zdecydowanej walki ze złem. Wzorem jest dla nas Chrystus. Rozważając tajemnice męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa, prośmy o siłę do naszych codziennych zmagań ze słabością i grzechem.
PIERWSZE CZYTANIE(Rdz 9,8-15)
Człowiek zgrzeszył, był nieposłuszny Bogu. Nie został jednak pozbawiony nadziei. Pan Bóg postanowił zawrzeć z nim przymierze. Jedno z pierwszych zawarł z Noem, zaraz po potopie. Było to przymierze „na wieczne czasy” i dotyczyło wszystkich ludzi. Miłość Boża jest większa od ludzkich słabości. Ostateczne i doskonałe przymierze zostało przypieczętowane śmiercią Chrystusa na krzyżu.
Czytanie z Księgi Rodzaju
Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów:
«Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona żadna istota żywa wodami potopu i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię».
Po czym Bóg dodał: «A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną i ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie jakiegokolwiek jestestwa».
PSALM(Ps 25,4-5.6-7bc.8-9)
Trudno jest człowiekowi wytrwać w wierności Panu Bogu. Łatwo można zejść z Bożych dróg, a jeszcze łatwiej pobłądzić. Dlatego trzeba zabiegać o nieustanną Bożą pomoc w naszym życiu. Pan wskazuje drogę, uczy chodzić właściwymi ścieżkami. Pamiętając o tym, trzeba nam wołać:
Refren: Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,*
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję. Ref.
Wspomnij na swe miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa na wieki.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu, *
ze względu na dobroć Twą, Panie. Ref.
Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy pokornych dróg swoich.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1P 3,18-22)
Sakrament chrztu św. włącza człowieka w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Otwiera przed nim drzwi Bożego życia. Niegdyś tylko nieliczni z otoczenia Noego zostali ocaleni z wód potopu. Teraz wody chrzcielne czynią każdego z nas nowym stworzeniem, wyzwolonym przez Chrystusa i zjednoczonym z Nim.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Piotra Apostoła
Najdrożsi:
Chrystus raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł nawet ogłosić zbawienie duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.
Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Moce, i Potęgi.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Mt 4,4b)
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem,
które pochodzi z ust Bożych.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże..
EWANGELIA(Mk 1,12-15)
Nadeszła chwila wielkiego przełomu w historii ludzkości. Jezus ogłasza wypełnienie się czasu i nadejście królestwa Bożego. Szatan, po nieudanych próbach kuszenia Chrystusa, został pokonany. Nadchodzi nowa epoka – zwycięstwa nad złem i śmiercią. Jezusowe wezwanie do nawrócenia i uwierzenia w Ewangelię nie może pozostawać w nas bez odpowiedzi.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali.
Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Czy Bóg stworzył zło? Co ono ma wspólnego z moimi grzechami?
Bóg stworzył wszystko dobre, lecz gdy wybieramy wbrew Bogu i Jego miłości, zło może się rozszaleć. Każdy grzech jest skutkiem takiego wyboru.
Skoro Bóg jest nieskończenie dobry, to jak mógł On stworzyć zło? Jeśli może wszystko,
to dlaczego zło wciąż istnieje na świecie? Dlaczego Bóg nie interweniuje? Na te pytania nigdy nie poznamy pełnej odpowiedzi. Mamy tu do czynienia z tajemnicą zła (łac. mysterium iniquitatis). Zło jest niezgodnym z wolą Bożą zniszczeniem i wypaczeniem dobra.
# Źródło
Święty Augustyn zmagał się z zagadnieniem pochodzenia zła, lecz nie znajdował rozwiązania (Wyznania 7,7.11). Nie widział innej drogi, jak tylko zwrócić się do Boga i zostać katolikiem. Kiedy ktoś mierzy się z kwestią zła i grzechu, to najlepszą rzeczą, jaką może zrobić, jest próba przyjęcia perspektywy Bożej miłości. Bez Bożego objawienia bardzo trudno rozpoznać rzeczywistość zła (KKK 387). Bóg stworzył nas po to, abyśmy kochali Jego i siebie nawzajem. Mamy władzę i wolność, aby wybierać dobro, piękno i prawdę. Możemy też używać tej wolności w nieprawidłowy sposób, dokonując złych i grzesznych wyborów – jeśli są one całkowicie sprzeczne z tym, czego chce dla nas Bóg. Prawdopodobnie zdarzyło ci się już świadomie zrobić coś, czego robić nie powinieneś. W głębi serca wiedziałeś, że to zła decyzja, a mimo to poszedłeś za nią i zrobiłeś to. Zgodziłeś się na to niemalże wbrew swojej woli. Jest to przykład wpływu zła na twoje życie.
# Bóg i zło
Walka pomiędzy dobrem i złem toczy się w sercu i umyśle każdej osoby. Biblijna historia popadnięcia Adama i Ewy w grzech nie musi być brana dosłownie, ale niesie ze sobą ważną prawdę i przesłanie podane w poetyckim stylu (patrz: Tweet 1.2). Pokazuje, w jaki sposób pierwsi ludzie zostali skuszeni do wyboru zła zamiast dobra. Nikt nie uniknie kuszenia. Taka jest konsekwencja tego, co nazywamy grzechem pierworodnym (patrz: Tweet 1.4). Rodzimy się w miejscu, w którym grzech i zło są już obecne i stanowią część nas samych. W pewnym sensie dziedziczymy je po naszych przodkach. Jak pisze św. Paweł: „[…] przez nieposłuszeństwo jednego człowieka [Adama] wielu stało się grzesznikami” (Rz 5,19). Nie omawialiśmy jeszcze grzechów osobistych popełnianych przez ludzi w ciągu ich życia. Święty Jan upomina, że „mamy się wzajemnie miłować. Nie tak jak Kain!” (1J 3,11-12). Kain zabił swojego brata, ponieważ „jego czyny były złe, czyny zaś jego brata – sprawiedliwe” (1J 3,12; patrz: Tweet 1.42). Nasze grzechy są konsekwencją osłabienia ludzkiej natury po pierwszym grzechu. Przez pierwszy grzech Adama jesteśmy kuszeni do zła. Ta skłonność pozostaje w nas nawet po chrzcie świętym. To dlatego nasza walka z grzechem jest często taka trudna (patrz: Tweet 4.13).
# Zło i Jezus
Oto dotarliśmy do głównego powodu, dla którego Jezus przyszedł na nasz świat: chciał ocalić ludzkość od ciężaru grzechu. Istotą sprawy nie jest jednak grzech, ale przebaczenie i odkupienie, które przynosi nam Jezus: „[…] jak z powodu występku jednego człowieka [Adama] wyrok potępiający dotknął wszystkich ludzi, tak też z powodu jednego czynu usprawiedliwiającego [śmierci Jezusa] do wszystkich ludzi przyszło usprawiedliwienie dające życie” (Rz 5,18). Od tamtej chwili, wybierając Jezusa i dobro, możemy pomagać sobie nawzajem na drodze do życia wiecznego w niebie. To dlatego św. Tomasz z Akwinu mógł powiedzieć: „Bóg dopuszcza zło, aby wyprowadzić z niego jeszcze większe dobro” (Summa III.1.3 ad 3); zaś św. Paweł: „Gdzie […] rozpowszechnił się grzech, tam pojawiła się jeszcze obfitsza łaska” (Rz 5,20).
Ks. Michel Remery, Tweetując z Bogiem, t. 1, Częstochowa 2014.
