WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
SŁOWO DAJĄCE ŻYCIE
Jesteśmy wyznawcami religii opartej na Słowie, które stało się Ciałem. Ale Słowo to nie jest jedynie zapisem utrwalonym na kartach księgi. Ono jest życiodajną światłością, która, przenikając mroki ciemności, daje ludziom prawdziwe życie.
Kiedy czytamy Pismo Święte, poznajemy utrwaloną tam historię. Nie możemy jednak zatrzymywać się jedynie na niej, bo wówczas jesteśmy tylko historykami badającymi przeszłość. Jeśli natomiast otwieramy serca na łaskę Bożą płynącą z zapisanego na kartach Pisma Świętego słowa, to zostajemy przez nią dotknięci. Słowo to przenika naszą doczesność i wskazuje drogę prowadzącą ku Bogu, a nasze życie nabiera innego, bardziej duchowego wymiaru. Święty Jan Ewangelista podkreśla to bardzo dobitnie: „Wszystkim, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (Ewangelia). Słowo jest najcenniejszym darem, jaki może otrzymać człowiek. W nim jest Jezus Chrystus, który odtąd staje się dla nas drogą, prawdą i życiem (J 14,6), wkraczając tym samym w naszą osobistą historię.
Początek roku otwiera nas na nowość. Wyznacza ją rozciągający się przed nami horyzont, na którym niczym błyszczące na niebie gwiazdy, jawi się 366 dni. Jednocześnie św. Jan przestrzega nas, abyśmy nie byli takimi ludźmi, którzy Słowa wcielonego, gdy przyszło na świat, nie rozpoznali (Ewangelia).
Otwórzmy zatem u progu nowego roku nasze serca i umysły na dary Ducha Świętego, prosząc Go szczególnie o zdolność do wykorzystania w pełni tych wszystkich łask, jakie płyną przez Słowo Boże, które słyszymy i które widzą nasze oczy.
ks. Mariusz Krawiec – paulista
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Przeżywamy radość Bożego Narodzenia. Bóg, za pośrednictwem Niewiasty Maryi, stał się Człowiekiem i zamieszkał pośród nas. Postawmy sobie jednak pytania: Czy zamieszkał w nas, w naszej rodzinie, w miejscu pracy? Czy radość Bożego Narodzenia nie ogranicza się w naszym życiu jedynie do zewnętrznych znaków? Czy świadomość, że Chrystus stał się Człowiekiem i jest obecny pośród nas, pomaga nam przeżywać każdy dzień jako dar otrzymany od Boga i wpływa na przemianę naszego życia duchowego, rodzinnego i społecznego?
PIERWSZE CZYTANIE(Syr 24,1-2.8-12)
Dzisiejsze pierwsze czytanie przywołuje wspaniały hymn na cześć mądrości Bożej. Wierzący mędrzec dostrzega ją w pięknie świata i Prawie Mojżesza. Nowy Testament utożsamia mądrość Bożą z Chrystusem – Synem Bożym i Słowem Bożym. W Chrystusie mądrość Boża najpełniej zamieszkała wśród ludzi.
Czytanie z Księgi Syracydesa
Mądrość wychwala sama siebie,
chlubi się pośród swego ludu.
Otwiera swe usta na zgromadzeniu Najwyższego
i ukazuje się dumnie przed Jego potęgą:
Wtedy przykazał mi Stwórca wszystkiego,
Ten, co mnie stworzył, wyznaczył mi mieszkanie
i rzekł: «W Jakubie rozbij namiot
i w Izraelu obejmij dziedzictwo».
Przed wiekami, na samym początku mię stworzył
i już nigdy istnieć nie przestanę.
W świętym przybytku, w Jego obecności,
zaczęłam pełnić świętą służbę
i przez to na Syjonie mocno stanęłam.
Podobnie w mieście umiłowanym
dał mi odpoczynek,
w Jeruzalem jest moja władza.
Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie,
w posiadłości Pana, w Jego dziedzictwie.
PSALM(Ps 147,12-13.14-15.19-20)
Pan Bóg przez wiele wieków karmił naród wybrany swoim słowem jak wyborną pszenicą. Dziś Jego słowo, które nazywamy Dobrą Nowiną, karmi nasze serca i kształtuje w nich wiarę, nadzieję i miłość.
Refren:Słowo Wcielone wśród nas zamieszkało.
Chwal, Jerozolimo, Pana,
wysławiaj twego Boga, Syjonie.
Umacnia bowiem zawory bram twoich
i błogosławi synom twoim w tobie.Ref.
Zapewnia pokój twoim granicom,
i wyborną pszenicą hojnie ciebie darzy.
Śle swe polecenia na krańce ziemi
i szybko mknie Jego słowo.Ref.
Oznajmił swoje słowo Jakubowi,
Izraelowi ustawy swe i wyroki.
Nie uczynił tego dla innych narodów.
Nie oznajmił im swoich wyroków.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Ef 1,3-6.15-18)
Wielokrotnie człowiek słabnie, zapominając o celu swojego życia, tracąc sprzed oczu obietnicę życia wiecznego. Otwórzmy serca na łaski, o które modli się dla nas św. Paweł, i pamiętajmy o naszym powołaniu do zbawienia.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec
Pana naszego Jezusa Chrystusa,
który napełnił nas
wszelkim błogosławieństwem duchowym
na wyżynach niebieskich w Chrystusie.
W Nim bowiem wybrał nas
przed założeniem świata,
abyśmy byli święci i nieskalani
przed Jego obliczem.
Z miłości przeznaczył nas dla siebie
jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa,
według postanowienia swej woli,
ku chwale majestatu swej łaski,
którą obdarzył nas w Umiłowanym.
Przeto i ja, usłyszawszy o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych, nie zaprzestaję dziękczynienia, wspominając was w moich modlitwach. Proszę w nich, aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Por. 1Tm 3,16)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Chrystus został ogłoszony narodom,
znalazł wiarę w świecie, Jemu chwała na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(dłuższa, J 1,1-18)
Pan Bóg pragnie naszego szczęścia nie tylko w wieczności, ale już tu, na ziemi. Janowy „Hymn o Słowie” przypomina Stwórcę, który powołał świat do istnienia, a także bliskość Boga, który przez Chrystusa pragnie nas wszystkich przygarnąć jako dzieci.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga,
Jan mu było na imię.
Przyszedł on na świadectwo,
aby zaświadczyć o Światłości,
by wszyscy uwierzyli przez niego.
Nie był on światłością,
lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości.
Była Światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.
Na świecie było Słowo,
a świat stał się przez Nie,
lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego,
którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili.
Słowo stało się ciałem
i zamieszkało między nami.
I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Spotkanie, które napełnia radością – Evangelii Gaudium (2)
Dziś człowiek ma o wiele więcej możliwości rozwojowych niż choćby 50 lat temu. Większy dostęp do edukacji, informacji, podróży. Czuje się w pewien sposób obywatelem świata. A jednak, pomimo wielu usprawnień technicznych, ekonomicznych, medialnych czy kulturowych, coraz rzadziej widać uśmiech na jego twarzy i błysk szczęścia w oczach. Skąd więc można czerpać prawdziwą radość?
„Radość Ewangelii napełnia serce oraz całe życie tych, którzy spotykają się z Jezusem” (EG 1). Tym zdaniem Papież Franciszek rozpoczyna swoją adhortację o głoszeniu Ewangelii we współczesnym świecie. I możemy bez cienia wątpliwości powiedzieć, że to zdanie jest kluczem do odczytania całości przesłania. Poza Chrystusem i osobistym spotkaniem z Nim wyrażonym w zbawieniu, które wyzwala od grzechu, smutku i wewnętrznej pustki, nie jest możliwa prawdziwa radość! (por. EG 1).
Pan Jezus jest pierwszym i największym głosicielem Ewangelii, dobrej nowiny o mocnej i czułej miłości Boga do każdego człowieka. Papież pragnie, aby „świat współczesny, poszukujący czy to w trwodze, czy w nadziei, przyjmował Ewangelię nie od jej głosicieli smutnych i zniechęconych, nie od niecierpliwych i bojaźliwych, ale od sług Ewangelii, których życie jaśnieje zapałem, od tych, [którzy] pierwsi zaczerpnęli swą radość od Chrystusa” (EG 10). Jako ochrzczeni wszyscy jesteśmy zaproszeni do bycia świadkami Ewangelii i już teraz możemy się pytać: Jakie jest moje świadectwo? Czy czerpię moją radość od Chrystusa, czy jestem świadkiem smutnym, zniechęconym, niecierpliwym, a może bojaźliwym?
Na samym początku adhortacji Papież Franciszek przypomina nam naszą chrześcijańską tożsamość. Lud Boży, Kościół Chrystusowy to przede wszystkim Kościół „wyruszający w drogę”, gdyż „Radość Ewangelii […] jest radością misyjną” (EG 20). Dzięki temu „wspólnota ewangelizacyjna staje się gotowa, by «towarzyszyć» ludzkości we wszystkich jej doświadczeniach, także tych dotkliwych, nierzadko długotrwałych” (EG 24). Nie ewangelizujemy więc każdy sam, odosobnieni i oddzielnie, ale działamy razem jako „Boża drużyna”, jako wspólnota wierzących! Stąd płynie nasza siła, odwaga i nadzieja.
Aby być Kościołem nieustającym w drodze ku współczesnemu człowiekowi, wszystkie wspólnoty winny podążać „drogą duszpasterskiego i misyjnego nawrócenia”, być „w permanentnym stanie misji” (EG 25). I dalej zwierza się nam Ojciec Święty: „Marzę o wyborze misyjnym, zdolnym przemienić wszystko, aby zwyczaje, style, rozkład zajęć, język i wszystkie struktury kościelne stały się odpowiednim kanałem do ewangelizowania dzisiejszego świata” (EG 27). Czy już jesteśmy na to gotowi?
s. Anna Maria Pudełko – apostolinka
