WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
EWANGELIA PEŁNA SYMBOLI
Woda, wino, Krew – chrzest, Eucharystia, życie.
Ponoć w pewnej włoskiej parafii narzeczeni prosili proboszcza, by mogli zorganizować wesele na placu przed kościołem. Nie stać ich było na wynajem sali. Ślub planowali latem, a wtedy wcale tam nie pada. Dobrotliwy ksiądz zgodził się po chwili namysłu. Podczas wesela jednak zaczął padać deszcz. Goście dyskretnie zaczęli przenosić się do przedsionka świątyni, a gdy zrobiło się tam tłoczno, tańczące pary wirowały już w kościele. Oburzony zakrystian bił na alarm u proboszcza, który spokojnie dowodził, że przecież Pan Jezus też bawił się na weselu. „Owszem – grzmiał zakrystian – ale tam nie było Najświętszego Sakramentu!”. I prawda, że kościół nie jest miejscem do urządzania wesela. Proboszcz natomiast chciał tylko jakoś wyjść naprzeciw potrzebom niezamożnej pary.
Przyczyną podobnego zgorszenia mógł być sam Jezus, który podczas wesela w Kanie wodę zamienił w wino. Jedna „miara” według żydowskiego sposobu liczenia to prawie trzydzieści dwa litry. Sześć stągwi po dwie lub trzy miary to przecież całe morze alkoholu! Jak więc odczytać znaczenie Jezusowego gestu?
Nie wolno zapomnieć, że w czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus zamienia wino w swoją świętą Krew. Należy na opowiadanie Jana ewangelisty spojrzeć tak, jak on sam to zamierzył, czyli w kluczu symbolicznym. Woda symbolizuje chrzest, wino – Eucharystię, a krew to dla Żydów symbol życia. A stąd już prosty wniosek, że sakrament chrztu udzielany w wodzie i sakrament Eucharystii, w którym wino staje się Chrystusową Krwią, zapewnia nam życie wieczne.
ks. Mariusz Rosik
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Przed tygodniem byliśmy świadkami rozpoczęcia publicznej działalności Jezusa po przyjęciu chrztu pokuty z rąk Jana Chrzciciela. Natomiast dzisiaj usłyszymy o Jego pierwszym cudzie, jaki uczynił na weselu w Kanie Galilejskiej, gdzie przemienił wodę w wino. Także my zostaliśmy zaproszeni na ucztę, gdzie będziemy uczestniczyć w jednym z największych cudów, jakim jest Eucharystia. Mocą Ducha Świętego chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Niech szczery żal za naszą słabą miłość do Eucharystii spowoduje, że będziemy z czystym sercem uczestniczyć w tym największym cudzie świata − Mszy Świętej.
PIERWSZE CZYTANIE(Iz 62,1-5)
W kulturze semickiej imię nawiązuje do tożsamości osoby, która je nosi, jest czymś więcej niż tylko mianem. Pan Bóg zapowiada obdarowanie nas nowym imieniem, gdy przyjmujemy Jego miłość. Odkrycie przyjaźni z Bogiem nadaje nowy sens naszemu życiu.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Przez wzgląd na Syjon nie umilknę, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwość nie błyśnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia.
Wówczas narody ujrzą twą sprawiedliwość i chwałę twoją wszyscy królowie. I nazwą cię nowym imieniem, które usta Pana oznaczą.
Będziesz prześliczną koroną w rękach Pana, królewskim diademem w dłoni twego Boga.
Nie będą więcej mówić o tobie «Porzucona», o krainie twej już nie powiedzą «Spustoszona». Raczej cię nazwą «Moje w niej upodobanie», a krainę twoją «Poślubiona». Albowiem spodobałaś się Panu i twoja kraina otrzyma męża.
Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje.
PSALM(Ps 96,1-2.3 i 7b-8a.9-10ac)
Psalm królewski mówi o powszechnym królowaniu Boga. Jest on zachętą skierowaną do wszystkich narodów i całego stworzonego świata, aby oddać chwałę jedynemu Panu i Królowi. Wyznanie wiary w królewską władzę Boga połączone jest z gestami rytualnymi. Wyznawana wiara domaga się bowiem liturgii wspólnotowej, podczas której wiara wzrasta i umacnia się, a stąd prowadzi do świadectwa i praktyki życia, gdzie się realizuje.
Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię, *
każdego dnia głoście Jego zbawienie.Ref.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, *
rozgłaszajcie Jego cuda pośród wszystkich ludów.
Oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę. *
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu.Ref.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku. *
Zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Kor 12,4-11)
Charyzmaty, o których pisze św. Paweł, są szczególnymi darami łaski Bożej, udzielonymi ludziom bez żadnej ich zasługi. Są one nadzwyczajnym objawieniem działalności Ducha Świętego we wspólnocie Kościoła. Charyzmaty te nie są jednak udzielane nikomu dla prywatnego użytku, ale mają służyć wspólnocie, aby wzrastała świętość jej członków. Dar języków zwany glosolalią to wychwalanie Boga niezrozumiałymi słowami, które może wyjaśnić ktoś, kto ma dar tłumaczenia języków.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkim.
Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków.
Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(2Tes 2,14)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Bóg wezwał nas przez Ewangelię,
abyśmy dostąpili chwały naszego Pana, Jezusa Chrystusa.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(J 2,1-12)
Jezus, Maryja i uczniowie są gośćmi na weselu w Kanie. To wielki zaszczyt dla nowożeńców, gdyż mogą cieszyć się obecnością tak wspaniałych gości. Nie spodziewali się oni jednak, że – gdy zabraknie wina – Maryja pierwsza zauważy jego brak. To Ona mówi sługom, aby zrobili wszystko, cokolwiek im powie Jezus. A Jezus nie odmawia prośbie swej Matki i dokonuje pierwszego cudu, przemieniając wodę w wino. Niech woda naszego życia, woda naszych codziennych wysiłków – dzięki prośbom Maryi – zostanie przez Jezusa przemieniona w wino naszego odnowionego życia.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów.
A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?». Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie».
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Rzekł do nich Jezus: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Oni zaś zanieśli.
A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – nie wiedział bowiem, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory».
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.
Następnie On, Jego Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Błogosławiony Mikołaj Gross (1898-1945) – obrońca wartości chrześcijańskich
Życie tego męczennika to niezwykłe świadectwo człowieka świeckiego, który, żyjąc w systemie totalitarnym, nigdy nie wyparł się Chrystusa i jego nauki.
Mikołaj Gross urodził się w 1898 r. w Niederwenigern (Niemcy). Jego ojciec był kowalem kopalnianym. Mikołaj jako młody chłopak przez 5 lat pracował pod ziemią, uzupełniając jednocześnie swoje wykształcenie. W roku 1917 wstąpił do Związku Górników Chrześcijańskich, a dwa lata później do Stowarzyszenia Górników i Robotników św. Antoniego. Działalność związkowa sprawiła, że przez pewien czas mieszkał w należącym wtedy do Niemiec Wałbrzychu, potem krótko w Zwickau, by ostatecznie osiąść w Zagłębiu Ruhry w mieście Bottrop. W roku 1923 poślubił Elżbietę, z którą miał siedmioro dzieci. Był dobrym i bardzo przywiązanym do rodziny ojcem. Obowiązki domowe łączył z pracą i zaangażowaniem społecznym.
W roku 1927 rozpoczął pracę w „Zachodnioniemieckiej Gazecie Robotniczej”, organie Katolickiego Ruchu Robotniczego. Wkrótce został jej redaktorem naczelnym. Nie mógł pogodzić się ze wzrostem znaczenia politycznego Hitlera. W roku 1930 pisał na łamach swojej gazety: „Jako katoliccy robotnicy stanowczo i jednoznacznie odrzucamy socjalizm narodowy nie tylko z powodów politycznych i gospodarczych, lecz również zdecydowanie z racji naszego religijnego i kulturowego stanowiska”.
Naziści tych słów nigdy mu nie wybaczyli. Od roku 1940 Gross był nękany licznymi przesłuchaniami i rewizjami domowymi. Pretekst do aresztowania go znaleziono 20 lipca 1944 r., po nieudanym zamachu na Hitlera. Pomimo że nie uczestniczył on w przygotowaniach i w wykonaniu zamachu, został uwięziony. Listy, jakie pisał do żony z berlińskiego więzienia, świadczą o jego głębokiej wierze i życiu przepełnionym modlitwą. Przez modlitwę czuł się złączony z rodziną, a równocześnie był w bliskiej więzi z Bogiem.
15 stycznia 1945 r. nazistowski trybunał narodowy skazał Mikołaja Grossa na śmierć przez powieszenie. Ksiądz Peter Buchholz, kapelan więzienia, który tylko z ukrycia mógł pobłogosławić idącego na śmierć więźnia, zaświadczył potem: „Gross podczas błogosławieństwa pochylił ze spokojem głowę. Jego twarz wydawała się już rozjaśniona świętością, do której miał właśnie przejść”.
Ciało męczennika zostało spalone przez nazistów, a prochy rozsypane po polach. Święty Jan Paweł II beatyfikował Mikołaja Grossa 7 października 2001 r. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 23 stycznia.
ks. Mariusz Krawiec – paulista
