WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
CZAS DLA BLIŹNIEGO
Miłosierdzie Boże to nie tylko św. Faustyna Kowalska kanonizowana przez św. Jana Pawła II, to nie tylko znany powszechnie obraz Jezusa Miłosiernego, to nie tylko chętnie odmawiana koronka do Miłosierdzia Bożego, to nie tylko piękna idea. To również uczynki miłosierne i wyobraźnia miłosierdzia.
Boże Miłosierdzie ma się w nas realizować. Powinniśmy okazywać innym miłosierdzie, aby pomoc otrzymywali najbardziej potrzebujący. Nie jedynie wsparcie finansowe, ale także to natury duchowej. Wbrew powszechnej opinii, potrzebie materialnej zaradzić jest łatwiej. Gorzej jest z pomocą duchową. Tu potrzeba dobrego słowa, życzliwości, wyrozumiałości, czasu do poświęcenia dla bliźniego odczuwającego samotność z powodu choroby czy podeszłego wieku.
Zespoły charytatywne „Caritas” organizują pomoc materialną dla osób starszych, chorych, zniedołężniałych i innych oczekujących wsparcia. Pamiętając o różnorodności potrzeb doczesnych, nie zapominają również o potrzebach natury duchowej. Organizują chociażby pielgrzymki do sanktuariów maryjnych dla dzieci pochodzących z najbiedniejszych rodzin. Dla wielu z nich bywa to pierwszy wyjazd poza miejsce zamieszkania.
Pismo św. zapewnia nas o tym, że wspieranie potrzebujących owocuje miłosierdziem, które okazuje nam Pan Bóg. Jest bowiem napisane: „Szczęśliwi miłosierni, ponieważ oni dostąpią miłosierdzia”. Pogłębiajmy zatem naszą wiarę, byśmy nie byli niedowiarkami jak św. Tomasz Apostoł, lecz ludźmi prawdziwie wierzącymi, czyniącymi miłosierdzie i oczekującymi miłosierdzia Pańskiego.
ks. Jan Augustynowicz
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Dzisiejsza niedziela przypomina nam o tym, że miłosierdzie jest jednym z najważniejszych przymiotów Boga. To jakby jedno z Jego imion. Kiedy człowiek woła do Boga o miłosierdzie, kiedy modli się, prosząc: „Zmiłuj się nade mną”, to nie chodzi tylko o przebaczenie grzechów. Modli się również o nadzieję, pokój, uwolnienie od lęku, znalezienie swojego miejsca w życiu.
PIERWSZE CZYTANIE(Dz 5,12-16)
W działalności Apostołów odnajdujemy postawę Pana Jezusa, który podczas swojego ziemskiego życia był zawsze blisko ludzkich problemów i cierpień. Uczniowie także dokonują rzeczy niezwykłych, uzdrawiając chorych i udręczonych przez duchy nieczyste. Kościół, tworzony przez pierwszych uczniów, staje się więc wyraźnym znakiem obecności i działania Zmartwychwstałego Pana.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Wiele znaków i cudów działo się przez ręce Apostołów wśród ludu. Wierzący trzymali się wszyscy razem w krużganku Salomona. A z obcych nikt nie miał odwagi dołączyć się do nich, lud zaś ich wychwalał.
Coraz bardziej też rosła liczba mężczyzn i kobiet, przyjmujących wiarę w Pana. Wynoszono też chorych na ulice i kładziono na łożach i noszach, aby choć cień przechodzącego Piotra padł na któregoś z nich. Także z miast sąsiednich zbiegało się mnóstwo ludu do Jerozolimy, znosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste, a wszyscy doznawali uzdrowienia.
PSALM(Ps 118,1 i 4.13-14.22 i 24)
Ten liturgiczny hymn pochwalny mówi o radości, jaka rodzi się z doświadczenia miłosierdzia Bożego, które trwa wiecznie. Mowa jest także o „kamieniu odrzuconym przez budujących, który stał się kamieniem węgielnym”. Dla chrześcijan to porównanie podkreśla centralne znaczenie Chrystusa w dziele zbawienia.
Refren: Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny.
Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech bojący się Pana głoszą: *
«Jego łaska na wieki». Ref.
Uderzono mnie i pchnięto, bym upadł, *
lecz Pan mnie podtrzymał.
Pan moją mocą i pieśnią, *
On stał się moim Zbawcą. Ref.
Kamień odrzucony przez budujących *
stał się kamieniem węgielnym.
Oto dzień, który Pan uczynił,*
radujmy się w nim i weselmy.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Ap 1,9-11a.12-13.17-19)
Wielkanoc jest świętem zwycięstwa nad śmiercią i otchłanią. Sam Zmartwychwstały mówi o sobie, że jest „Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki”. W wizji św. Jana, zawartej w Apokalipsie, Chrystus jest przedstawiony jako zwycięski Syn Człowieczy, który jest równy godnością przedwiecznemu Bogu.
Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła
Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie, byłem na wyspie, zwanej Patmos, ze względu na słowo Boże i świadectwo Jezusa. Doznałem zachwycenia w dzień Pański i posłyszałem za sobą potężny głos jak gdyby trąby mówiącej: «Co widzisz, w księdze napisz i poślij siedmiu Kościołom, które są w Azji».
I obróciłem się, by widzieć, co za głos do mnie mówił; a obróciwszy się, ujrzałem siedem złotych świeczników, i pośród świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, obleczonego w szatę do stóp i przepasanego na piersiach złotym pasem.
Kiedym Go ujrzał, upadłem jak martwy do Jego stóp, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: «Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani. Napisz więc to, co widziałeś, i to, co jest, i to, co potem musi się stać».
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(J 20,29)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś;
błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(J 20,19-31)
Tomasz, jeden z najbliższych uczniów Jezusa, początkowo nie mógł uwierzyć świadectwu Apostołów, którzy opowiedzieli mu o Zmartwychwstaniu. Przyjęcie tej prawdy uzależnił od osobistego spotkania z Chrystusem: „Jeśli nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, nie uwierzę”. Jego wiara została poddana próbie, z której wyszedł zwycięsko. Po ośmiu dniach, podczas spotkania ze Zmartwychwstałym, mógł wyznać: „Pan mój i Bóg mój”.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam, gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!». A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!».
Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!». Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!».
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Święty Izydor z Sewilli (ok. 560-636) – biskup i doktor Kościoła
Encyklopedysta, który dążył do zdefiniowania i wyjaśnienia każdego słowa, nawet swojego imienia – „Izydor – dar Izis”. To „szaleństwo katalogowania” okazało się bardzo znaczące i wręcz konieczne. Ówczesne przemiany historyczne, kulturowe, społeczne, a także religijne sprawiły, że świat przechodził ze starożytności w średniowiecze. To wymagało uporządkowania dotychczasowej wiedzy, aby w nowej rzeczywistości skarb minionego wieku nie uległ zapomnieniu lub zniekształceniu.
Izydor urodzony ok. 560 roku pochodził z bardzo pobożnej rzymskiej rodziny patrycjuszowskiej. Jego dwaj bracia i siostra (Leander, Fulgencjusz i Florentyna) także zostali wyniesieni do chwały ołtarza. Bez wątpienia był to wpływ rodziców, którzy początkowo osiedli w Kartaginie, a następnie przenieśli się do Sewilli. Dbali oni o religijne, intelektualne i kulturalne wychowanie swoich dzieci. Zaszczepili im poczucie odpowiedzialności i więzi rodzinnej. Gdy Izydor jako pięciolatek został osierocony, najstarszy brat, będąc już biskupem Sewilli, zajął się jego wychowaniem. W początkowych latach nie było to wcale łatwe, bo Izydor podejmował ucieczki, twierdząc, że za dużo każą mu się uczyć. Spędzając jednak młode lata w bibliotece, wzrastał w łasce i mądrości. To zaowocowało tym, że przyjął święcenia kapłańskie jako uczony humanista. Ścisłe związki biskupa Leandra z hiszpańskimi władcami, których był doradcą, zapewniły Izydorowi także dobre stosunki polityczne.
Biskup
Po śmierci swego brata został jednomyślnie wybrany na jego następcę – biskupa Sewilii. Mądrość i zaangażowanie w odnowę Kościoła, mocno wówczas osłabionego na skutek przeobrażeń polityczno-społecznych, sprawiły, że św. Izydor stał się jedną z bardziej znaczących postaci tego trudnego okresu. Wsparty przyjaźnią z papieżem Grzegorzem Wielkim rozpoczął systematyczną odnowę religijną, która objęła nie tylko jego metropolię, ale także całą Hiszpanię, a nawet promieniowała na Kościół Zachodni. Zwołując synody, w tym najbardziej owocny – IV Synod w Toledo, skutecznie przyczyniał się do obalenia poglądów ariańskich i monofizyckich. Wpłynął także na ujednolicenie liturgii w Hiszpanii (tzw. ryt mozarabski). Świętemu Izydorowi nie brakowało również odwagi, aby przeciwstawić się błędom ówczesnych władców Półwyspu Iberyjskiego, np. zdradzieckiemu i krwawemu zajęciu tronu przez Witteryka czy też praktyce przymusowego chrztu Żydów zarządzonego przez Sisebuta.
Pisarz
Święty Izydor to także niezwykły pisarz. W jego dziełach rozległa i bogata kultura „pozwalała […] nieustannie zestawiać nowość chrześcijaństwa z klasyczną spuścizną grecko-rzymską” (Benedykt XVI). Najbardziej znany utwór to dwudziestotomowa Księga etymologii, porządkująca całą ówczesną wiedzę. Dzięki niej wszyscy czytelnicy – zarówno uczeni, jak i ludzie prości – mogli korzystać z definicji. Zamierzeniem uczonego Biskupa było wyjaśnienie znaczenia każdej rzeczy przez dotarcie do etymologii pojęcia, które ją oznacza. Przykładowo: „«Przyjaciel» – [łacińskie amicus] pochodzi od słowa hamus [«haczyk, hak»]. Ostatecznie bowiem przyjaciel przyczepia się do swego przyjaciela”. „«Biskup» – słowo greckie oznaczające «strażnika». Biskup stoi na czele Kościoła, aby strzec, czuwać nad życiem i moralnością swoich diecezjan”. Kolejne ważne dzieło św. Izydora to Trzy księgi sentencji, będące antologią cytatów św. Augustyna i św. Grzegorza Wielkiego. Na podstawie wyszukanych myśli tych wielkich teologów powstał swoisty podręcznik dogmatyki ukazujący Boga jako Najwyższe Dobro. Biskup sewilski to także znakomity historyk i kronikarz. Jego Historia Gotów, Wandalów i Swebów czy Kronika to niezwykle cenne źródła historyczne.
Święty Izydor, zbierając i wyjaśniając pojęcia, kolekcjonując i systematyzując cytaty oraz odtwarzając historię od samego początku, zamyka starożytność chrześcijańską i wyznacza nowy styl dla rodzącego się średniowiecza. Kościół wspomina go 4 kwietnia.
ks. Mariusz Szmajdziński
