WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
CZAS NAGLI
Bezcenny dar czasu, to dar darmo dany – łaska. Ona jednak – jak każda inna – domaga się naszego wysiłku współpracy; by czas adwentu ani czas naszego życia nie „przeciekał nam przez palce”. Byśmy podejmowali trud, aby dzień po dniu wypełniać szukaniem Bożej, a nie swojej chwały.
Dziś rozpoczynamy adwent – czas radosnego oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Oczekujemy nie tylko na liturgiczne obchody tego, co już się dokonało w Betlejem; ale też i na to, co niezawodnie przyniesie przyszłość: dzień paruzji. Będzie to radosny koniec czasu i powrót Króla do swoich poddanych. Powrót, który dokona się w pełni splendoru, co wyznajemy w liturgii, mówiąc: „oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.
Prorok Izajasz przypomina Imiona Boga: nasz Odkupiciel, Ojciec, Twórca. Odsłania obraz Boga, który w swoim miłosierdziu, mimo naszej niewierności, pozostaje wierny zawartemu z nami Przymierzu. Jego darem jest przyjście Jezusa Chrystusa – i to pierwsze, i to, którego jeszcze oczekujemy. Pan Jezus wzywa nas do czujności serca – do odpowiedzi miłością na Miłość. Znakiem naszej miłości jest staranność w wypełnianiu powierzonych zadań, które sprowadzają się do jednego: miłować Boga i bliźniego, i siebie samego. Miłować i służyć roztropnie. „Pod koniec życia będziemy sądzeni z miłości” – uczył św. Jan od Krzyża – adwentowy święty.
Pan Jezus do współczesnej mistyczki mówi: „Czas nagli. Spójrz, ile go minęło w twoim życiu bezpowrotnie… i bezowocnie, choć tyle było krzątaniny twojej wokół ciebie samej, wśród innych” (A. Lenczewska, Słowa pouczenia, nr 293). Spójrz…
Anastazja Seul
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Rozpoczynamy Adwent – święty czas przygotowania na przyjście Syna Bożego w ludzkim ciele. Jutro będziemy przeżywali Dzień Modlitw w Intencji Bezrobotnych, wspomnienie św. Barbary, patronki górników, z których wielu straciło pracę. Módlmy się o mądre rozwiązanie problemu bezrobocia. W środę do dzieci przyjdzie Święty Mikołaj, w piątek będziemy czcili Niepokalane Poczęcie Matki Bożej. Dziękujmy za dary Bożej dobroci i czuwajmy, oczekując spotkania z Panem.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 63,16b-17.19b; 64,2b-7)
Prorok Izajasz przypomina wielkie dzieła Boże dla Izraela – Jego wybranego ludu. Wyznaje naszą niegodność – odstępstwa od Przymierza i osobiste grzechy. Nikt nie jest godny Bożej miłości, ale Bóg nie patrzy na naszą słabość. Chce, byśmy byli blisko Niego. Wzywa do nawrócenia i ofiaruje swoją pomoc. Przyjmijmy ją z radością i pomagajmy innym uchwycić się Jego opiekuńczej ręki.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Ty, Panie, jesteś naszym Ojcem, Odkupiciel nasz – to Twoje imię odwieczne. Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasza stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą? Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa.
Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił – przed Tobą zatrzęsłyby się góry.
Zstąpiłeś: przed Tobą zatrzęsły się góry. Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą czynił tyle dla tego, co w nim pokłada ufność. Obyś wychodził naprzeciw tym, co radośnie pełnią sprawiedliwość i pamiętają o Twych drogach.
Oto Ty zawrzałeś gniewem, bo grzeszyliśmy przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani. My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher.
Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Bo skryłeś Twoje oblicze przed nami i oddałeś nas w moc naszej winy. A jednak, Panie, Ty jesteś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, a Ty naszym Twórcą. Wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 80,2ac i 3b,15-16.18-19)
Prosimy o wewnętrzną odnowę. Uznajemy własną słabość. Sami niewiele możemy. Z ufnością oddajemy się pod opiekę naszego Pasterza. Jesteśmy jak winorośl troskliwie zasadzona i uprawiana. Prosimy o umocnienie w służbie Bożej. Dołożymy starań, by dochować Bogu wierności i nie powtarzać odstępstw, które dotychczas się nam zdarzały.
Refren: Odnów nas, Boże, i daj nam zbawienie.
Usłysz, Pasterzu Izraela, *
Ty, który zasiadasz nad cherubami!
Wzbudź swą potęgę *
i przyjdź nam z pomocą.
Powróć, Boże Zastępów, *
wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl.
Chroń to, co zasadziła Twoja prawica, *
latorośl, którą umocniłeś dla siebie.
Wyciągnij rękę nad mężem Twej prawicy, †
nad synem człowieczym, *
którego umocniłeś w swej służbie.
Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie, *
daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.
DRUGIE CZYTANIE (1Kor 1,3-9)
Święty Paweł na początku Pierwszego Listu do Koryntian życzy im łaski i pokoju od naszego Boga oraz Pana Jezusa Chrystusa. Pokój to suma mesjańskich dóbr. Opieka Boża, bezpieczeństwo, mimo działań nieprzyjaciół. Chrystus jest Panem, czyli Bogiem. On przez swoje zbawcze dzieło obdarzył nas wiedzą o Bożych sprawach i mocą. Dziękujmy za te wspaniałe dary i starajmy się wzrastać w mocy i dawać coraz bardziej przekonujące świadectwo naszej wiary.
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa! Bogu mojemu dziękuję wciąż za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was.
Nie doznajecie tedy braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Wierny jest Bóg, który powołał nas do współuczestnictwa z Synem swoim, Jezusem Chrystusem, Panem naszym.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 85,8)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Okaż nam, Panie, łaskę swoją
i daj nam swoje zbawienie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 13,33-37)
W przypowieści o panu udającym się w podróż i czuwających sługach Chrystus wzywa nas do czuwania. To jest nasze obecne zadanie. Nie wiemy, kiedy Pan przyjdzie. Mamy być gotowi, by pełnić Jego wolę. Może to będzie potrzeba rozliczenia się z naszego życia w chwili śmierci. Może podjęcie czegoś zupełnie niespodziewanego. Różnego od naszych planów i przyzwyczajeń. Bądźmy gotowi! Ufajmy, że On lepiej niż my ocenia, co jest rzeczywiście dobre i potrzebne.
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, do wszystkich mówię: Czuwajcie!».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Święty Mikołaj z Miry, biskup (III/IV w.) – ponadczasowy dobroczyńca
Jest bodaj najbardziej znanym i czczonym świętym czasów starożytnych i to przez chrześcijan rożnych wyznań. Choć szczegóły jego życia giną w pomroce dziejów, a jego zniekształcona postać jest skomercjalizowana do granic możliwości, to nadal jest on czytelnym symbolem dobroci.
Brak historycznych szczegółów o mirskim biskupie obficie uzupełniły legendy. Według nich urodził się ok. 270 r. w greckiej Patarze. Narodziny jedynaka zostały uproszone żarliwymi modlitwami rodziców. Od dzieciństwa był pobożny i wrażliwy na nieszczęścia bliźnich. Odziedziczony po śmierci rodziców majątek spożytkował dla dobra innych. Ilustruje to opowieść o trzech pannach, które z braku posagu nie mogły wyjść za mąż i groziło im kupczenie własnym ciałem. Gdy Mikołaj się o tym dowiedział, pod osłoną nocy podrzucił do ich domu wystarczającą ilość złota (dlatego jego indywidualnym atrybutem w sztuce są trzy złote kule).
Kiedy został biskupem licyjskiej Miry (dzisiejsza Turcja), gorliwie troszczył się o potrzeby swej owczarni. Podczas prześladowania chrześcijan Święty był więziony, ale po edykcie tolerancyjnym w 313 r. powrócił do swej biskupiej stolicy. Według tradycji wziął udział w Soborze Nicejskim (325 r.). Jednak gdy miał w świętym gniewie spoliczkować heretyka Ariusza, został przez ojców soborowych usunięty z gremium, a jego imię wykreślono z dokumentów.
Cudotwórca
Gdy w licyjskiej prowincji zapanował straszny głód, Mikołaj przyśnił się pewnemu kupcowi italskiemu, wręczył mu pieniądze i nakazał przywieźć zboże do Miry. Ten skwapliwie spełnił prośbę Świętego i uratował miasto.
Wiedząc o niewinności trzech skazańców, Mikołaj osobiście wyrwał katu miecz z ręki i oswobodził mężczyzn. Innym razem przyśnił się cesarzowi Konstantynowi, upominając go, aby nie wierzył fałszywym świadectwom i nie skazywał na śmierć trzech dowódców. Kiedy podczas sztormu marynarze prosili Boga o pomoc przez zasługi biskupa, ten pojawił się na pokładzie statku i uciszył burzę. Po przybyciu do mirskiego portu ocaleni poszli podziękować swojemu wybawcy.
Najbardziej spektakularny cud dotyczył wskrzeszenia z martwych trzech chłopców. Zostali oni zabici przez chciwego i niewyobrażalnie bezdusznego właściciela gospody, który umieścił ich ciała w beczce z zamiarem sprzedawania gościom do jedzenia.
Wymowne jest, że dobroci biskupa doświadczali zarówno chrześcijanie, jak i poganie. Pełen zasług, otoczony wdzięcznością wiernych, biskup Mikołaj zmarł 6 grudnia ok. 345 lub 352 r. Niezliczonych cudów doznali czciciele Świętego także po jego śmierci. Na przykład wydzielany przez kości Mikołaja olej przyczynił się do wielu uzdrowień.
Patron
W średniowieczu zapoczątkowano zwyczaj, by w dniu święta mirskiego biskupa dawać studentom zapomogi. To stało się źródłem tradycji obdarowywania prezentami dzieci. W 1087 r. relikwie Świętego, w obawie przed Turkami, zostały przewiezione statkiem do włoskiego Bari. Tam, w bazylice dedykowanej Świętemu, znajduje się jego grobowiec, który do dziś jest celem pielgrzymek. Święty Mikołaj stał się patronem licznych miast, państw, zawodów i osób, a także pojednania Wschodu z Zachodem. Czcimy go w liturgii 6 grudnia, a miasto Bari i Cerkiew prawosławna dodatkowo wspominają przeniesienie jego relikwii w dniu 9 maja. W Rosji to drugie wspomnienie nazywa się „ciepłym Mikołajem”.
br. Marek Urbaniak – brat szkolny
