WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
„UCZY POKORNYCH DRÓG SWOICH”
Wielki Post to kolejne wezwanie do nawrócenia, jakie kieruje do nas Kościół, powtarzając słowa Jezusa. Ulegając kusicielowi, zrywamy przymierze miłości, które Bóg zawarł z nami. Krew Chrystusa już otworzyła nam bramy królestwa Bożego, lecz każdy ma wolną wolę i może ten dar przyjąć lub odrzucić.
Pamięć ludzka jest zawodna. Także pamięć o wielkich dziełach Bożych… Stąd też Matka Kościół w cyklu roku liturgicznego przypomina, jak wielkie rzeczy uczynił nam Wszechmocny. On zapragnął zawrzeć z nami przymierze, aby nas ochronić przed zwodniczymi kłamstwami księcia ciemności, abyśmy nie stali się łupem demona. Tęcza, o której czytamy w Księdze Rodzaju, to znak, że cała przyroda uczestniczy w tym przymierzu. Nowe Przymierze, o którym naucza Piotr, obejmuje także ludzi żyjących przed narodzinami Chrystusa. On bowiem „zstąpił do piekieł” (ale nie do piekła), aby wprowadzić ich do swego Królestwa. On też poddał się kuszeniu na pustyni. Na obecność demona wskazuje symbolika „dzikich zwierząt”, którym zostali przeciwstawieni aniołowie. Jezus jednak pokonał dla nas Szatana i dał nam udział w tym zwycięstwie. Abyśmy mogli jednak w nim uczestniczyć, Bóg wzywa nas do modlitwy o „dobre sumienie” – takie, o którym mówił św. Jan Paweł II: „sumienia nie zagłuszam ani nie zniekształcam. Nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję. Wypracowuję w sobie dobro, a ze zła staram się poprawić” (Jasna Góra, 18 czerwca 1983). Dobrze ukształtowane sumienie to skarb: prowadzi nas do pokornego uznania swych grzechów, a Pan – jak mówi Psalmista – „wskazuje drogę grzesznikom; uczy pokornych dróg swoich”.
Anastazja Seul
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Pierwsza niedziela Wielkiego Postu przypomina nam post na pustyni i kuszenie Pana Jezusa. On stał się do nas podobny we wszystkim, z wyjątkiem grzechu (por. Hbr 4,15). Przyjął ludzkie ograniczenia. Podjął trud zadośćuczynienia za nasze grzechy. My też podejmijmy wysiłek, by odwrócić się od złego. Więcej czasu poświećmy na modlitwę. Rozważajmy Mękę Pańską. Uczestniczmy w pięknych polskich nabożeństwach pasyjnych: Gorzkich Żalach i Drodze Krzyżowej. Pociągajmy innych do Chrystusa.
PIERWSZE CZYTANIE (Rdz 9,8-15)
Pan Bóg po potopie zawarł z Noem przymierze. Obiecał, że już więcej nie ukarze w podobny sposób żyjących na ziemi istot. Znakiem tego przymierza jest tęcza. Wspaniałe zjawisko przyrody pokazuje Bożą życzliwość dla całego stworzenia. Dziś znak tęczy chciałyby zawłaszczyć pewne środowiska promujące moralność niezgodną z Bożym prawem. Módlmy się, by także ci ludzie otworzyli się na tęczę Bożej miłości.
Czytanie z Księgi Rodzaju
Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów: «Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię».
Po czym Bóg dodał: «A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie żadnego istnienia».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 25)
Drogi Boże to łaska i wierność. Bóg chce wszystkim okazać łaskę. Jest wierny w swych obietnicach i swoim przymierzu. Ludzie często nie dochowują Mu wierności. Jeśli uznają swą słabość, mogą otrzymać łaskę przebaczenia. Wrócić do wspólnoty z Bogiem. Przez życzliwość, dobre słowo, modlitwę pomagajmy bliźnim przełamać opory fałszywej dumy i skorzystać z Bożego przebaczenia.
Refren: Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu, *
ze względu na dobroć Twą, Panie.
Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy ubogich dróg swoich.
DRUGIE CZYTANIE (1P 3,8-22)
Święty Piotr mówi o powszechnych owocach Chrystusowego odkupienia. Obejmuje ono wszystkich ludzi wszystkich czasów. Także tych, którzy zginęli podczas potopu. Polecajmy z ufnością miłosiernemu Bogu naszych zmarłych. Dziękujmy za dar chrztu. Święty znak wody uwalniający z grzechu pierworodnego. Dający prawo do innych sakramentów. Do oczyszczenia z grzechów osobistych przez sakrament pokuty i pojednania.
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Piotra Apostoła
Najdrożsi: Chrystus raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia przez Ducha. W Nim poszedł ogłosić zbawienie nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża naczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.
Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zobowiązanie dobrego sumienia wobec Boga – dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Władze i Moce.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 4,4b)
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA (Mk 1,12-15)
Święty Marek krótko pisze o poście i kuszeniu Pana Jezusa. Mówi, że czterdzieści dni żył Jezus wśród zwierząt i usługiwali Mu aniołowie. Nam też oni pomagają – nie tylko małym dzieciom. Módlmy się o ich opiekę. Ewangelista streszcza pierwsze nauczanie Pana Jezusa. Jest to wezwanie do nawrócenia i wiary w Ewangelię. Stale musimy nawracać się z naszych słabości i coraz mocniej i głębiej wierzyć i rozumieć naukę Chrystusa.
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. A przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli.
Gdy Jana został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
W duchu Marii i Marty – sługa Boża s. Włodzimira (Czesława) Wojtczak (1909-1943)
Jej życie jest syntezą postaw obu ewangelicznych sióstr z Betanii. Tajemnica zjednoczenia z Bogiem zaowocowała w niej radosną służbą drugiemu człowiekowi. Jako wierna uczennica naśladowała swojego Mistrza i Oblubieńca do końca.
Czesława urodziła się 20 lutego 1909 r. we Franklinowie. Po zakończeniu I wojny światowej Wojtczakowie przeprowadzili się do Ostrowa Wlkp., gdzie kupili kamienicę z podwórzem i warsztatami rzemieślniczymi. Czesia była słabego zdrowia, dlatego powierzano jej lżejsze prace i obowiązki. Wolny czas chętnie poświęcała modlitwie, czytaniu i nauce.
Jako uczennica liceum osiągała dobre wyniki w nauce dzięki pracowitości, mimo przeciętnych zdolności. Każdy dzień zaczynała Mszą św., aktywnie angażowała się w dzieła dobroczynne i zorganizowała kółko miłosierdzia. Zaczęło się w niej budzić powołanie do Karmelu. Jednak temu wyborowi stanowczo sprzeciwiła się matka, która nie chciała, aby córka wybrała tak surowy zakon. Z tego względu Czesława zdecydowała się na Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety.
Modlitwa i służba
Czesia rozpoczęła postulat w 1930 r. w Poznaniu. Z zapałem wypełniała przepisy i obowiązki. Choć była przyzwyczajona do lepszych warunków bytowych, nigdy się nie skarżyła. Jako postulantka podjęła także dalszą naukę. Podczas obłóczyn 27 lipca 1933 r. otrzymała imiona s. Maria Włodzimira. W tym czasie pracowała w refektarzu (jadalni) oraz w zakrystii i opiekowała się kaplicą. Charakteryzowało ją rozmodlenie, pogoda ducha, wewnętrzny pokój, posłuszeństwo i pracowitość.
Rok później złożyła pierwsze śluby i została skierowana do pracy w przedszkolu dla dzieci z biednych rodzin. Nową pracę sługa Boża zaczęła z wielkim zaangażowaniem, choć kosztowało ją to wiele wyrzeczeń i trudu. Dla swoich podopiecznych i ich rodziców organizowała pomoc w postaci żywności i ubrań. Od września 1936 r. pracowała jako kierowniczka i wychowawczyni w nowo powstałej ochronce przy kościele Bożego Ciała. Starała się w magistracie o dofinansowanie wyżywienia dzieci i wyposażenia placówki. Dzięki ujmującej prostocie i kulturze osobistej umiała zjednać pomoc ludzi dobrej woli. Wszystko czyniła z miłości do swoich podopiecznych, którym chciała zapewnić jak najlepsze warunki. W przededniu wybuchu II wojny światowej, 28 sierpnia 1939 r., złożyła wieczystą profesję.
Choroba i cierpienie
Ponieważ zdrowie s. Włodzimiry coraz bardziej podupadało i ze względu na warunki wojenne, przełożeni na usilne prośby jej matki wysłali ją w 1941 r. do rodzinnego domu w Ostrowie Wlkp. Dopóki pozwalały jej siły, pomagała tutejszym współsiostrom i uczestniczyła w ich modlitwach.
Z powodu choroby musiała opuścić mieszkanie rodziców i znalazła się w separatce przytułku dla starców. Matka nocami przychodziła pod okna jej pokoju, ale i to okazało się niemożliwe. Siostra najbardziej cierpiała z powodu niemożności uczestniczenia we Mszy św. i obojętności otoczenia. W ten sposób wypełniło się to, o co prosiła Jezusa w dniu pierwszych ślubów, aby umrzeć tak jak On – w zapomnieniu i wzgardzie. Zmarła świątobliwie w dniu swoich urodzin, 20 lutego 1943 r. Proces beatyfikacyjny otwarto w Poznaniu w 2017 r.
br. Marek Urbaniak – brat szkolny
