WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
ODSUŃMY KAMIENIE
Maria Magdalena wraz z wonnościami niosła do grobu Chrystusa tylko jedno, praktyczne pytanie: kto odsunie kamień? (Ewangelia). Miała świadomość ciężaru głazu, który zamykał grób, i własnej bezsiły. Wiedziała, że jeśli nie znajdzie pomocy, nie namaści ciała Pana. Niepokój Marii okazał się niepotrzebny. Niepotrzebne okazały się kalkulacje, poszukiwanie wyjścia z tej sytuacji. Stało się to, czego kobiety idące do grobu nie brały zupełnie pod uwagę. Zastały kamień odsunięty od grobu.
W tę Noc pełną światła wędrujemy do grobów, w których spoczywa nasza wiara. Pytamy: kto odsunie kamień, byśmy ujrzeli Chrystusa żywego? Kto pomoże przezwyciężyć naszą niewiarę, która nie pozwala iść pewnym krokiem za Chrystusem? Kto zdejmie kamień serca i wydobędzie nas ku życiu w łasce?
Uważnie wsłuchujemy się dzisiaj w historię zbawienia. Słowo Boże daje pewną odpowiedź na nasze pytania. Bóg jest nie tylko Stwórcą, ale i Wyzwolicielem. On przeprowadzi nas z naszego Egiptu i wprowadzi do ziemi wolności. U Niego znajdziemy uleczenie z chorób duchowych i obmycie w wodzie życiodajnej łaski. Tylko On przywróci zdolność kochania naszym sercom, gdyż usuwa przeszkody i wyprowadza ze stanu duchowej śmierci.
W tę Noc, która stała się Dniem, porzućmy niepokój i smutek. Cieszmy się potęgą Boga, objawiającą się we wszystkich beznadziejnych sytuacjach. Jak naród wybrany świętujmy to, czego Bóg w nas dokonuje!
W tę Noc, w której Bóg zwycięski odsuwa głaz i otwiera grób swego Syna, porzućmy niepokoje i smutek. Niech zmaleją rozmiary kamieni, które oddzielają nas od Chrystusa. Niech radość paschalna, której kolebką jest pusty grób, rozwieje nasze wątpliwości i da pewność: Pan zmartwychwstał i jest wśród nas! Alleluja!
ks. Zbigniew Sobolewski
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Święta noc zmartwychwstania Pana. Podczas wieczornego czuwania przypominamy całą historię zbawienia. Działania Boga, by odkupić człowieka. Rozważaniem kolejnych etapów przygotujmy się do szczytowego punktu. Zwycięstwa światła nad ciemnością, życia nad śmiercią. Dziękujmy za dar chrztu i starajmy się jak najlepiej wypełniać podjęte wtedy zobowiązania. Pomagajmy innym świadomie uczestniczyć w wielkich dziełach Bożych.
PIERWSZE CZYTANIE (krótsze, Rdz 1,1.26-31a)
Bóg stworzył wspaniały, piękny świat. Stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. Dał człowiekowi do odpowiedzialnego używania świat z jego bogactwami. Siódmego dnia odpoczął po swoim dziele. Harmonia stworzenia jest godna podziwu. Przypomina nam wartość całego stworzenia, miejsce człowieka i jego odpowiedzialność.
Czytanie z Księgi Rodzaju
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Potem rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem podniebnym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!». Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.
Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad ptactwem podniebnym, nad rybami morskimi i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi». I rzekł Bóg: «Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa podniebnego, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona». I tak się stało. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 104)
W refrenie psalmu wzywamy Bożego Ducha, by odnowił ziemię. Na Boże słowo powstało całe stworzenie. Bóg troszczy się o wszystko, co powołał do istnienia. Jesteśmy wezwani, by uczestniczyć w Jego trosce. Mamy rozum i wolną wolę. Możliwość oceny i rozwijania otrzymanych darów. Jak za nie dziękujemy Bogu? Jak z nich korzystamy?
Refren: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.
Błogosław, duszo moja, Pana, *
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Odziany w majestat i piękno, *
światłem okryty jak płaszczem.
Umocniłeś fundamenty ziemi, *
nie zachwieje się na wieki wieków.
Jak szatą okryłeś ją Wielką Głębią, *
ponad górami stanęły wody.
Ty zdroje kierujesz do strumieni, *
które pośród gór się sączą.
Nad nimi mieszka ptactwo niebieskie *
i śpiewa pośród gałęzi.
Z Twoich komnat nawadniasz góry, *
owocem dzieł Twoich syci się ziemia.
Każesz rosnąć trawie dla bydła *
i roślinom, by człowiekowi służyły.
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! *
Ty wszystko mądrze uczyniłeś,
ziemia jest pełna Twoich stworzeń. *
Błogosław, duszo moja, Pana.
DRUGIE CZYTANIE (Wj 14,15 – 15,1a)
Przejście Izraelitów przez Morze Czerwone. Ocalenie z sytuacji po ludzku beznadziejnej. Bóg sam był ich Przewodnikiem, Obrońcą i Opiekunem. Trzeba Mu zawsze ufać. On może spowodować zagładę groźnych wrogów. Chrystus przeprowadza nas przez wody grzechu do pokoju w swoim Kościele. Przyjął śmierć i ją zwyciężył. Złamał moc szatana. Dajmy się Mu prowadzić.
Czytanie z Księgi Wyjścia
Pan rzekł do Mojżesza: «Czemu głośno wołasz do Mnie? Powiedz Izraelitom, niech ruszają w drogę. Ty zaś podnieś swą laskę i wyciągnij rękę nad morze, i rozdziel je na dwoje, a wejdą Izraelici w środek morza na suchą ziemię. Ja natomiast uczynię upartymi serca Egipcjan tak, że pójdą za nimi. Wtedy okażę moją potęgę wobec faraona, całego wojska jego, rydwanów i wszystkich jego jeźdźców. A gdy okażę moją potęgę wobec faraona, jego rydwanów i jeźdźców, wtedy poznają Egipcjanie, że Ja jestem Pan».
Anioł Boży, który szedł na przedzie wojsk izraelskich, zmienił miejsce i szedł na ich tyłach. Słup obłoku również przeszedł z przodu i zajął ich tyły, stając między wojskiem egipskim a wojskiem izraelskim. I tam był obłok ciemnością, tu zaś oświecał noc. I nie zbliżyli się jedni do drugich przez całą noc. Mojżesz wyciągnął rękę nad morze, a Pan cofnął wody gwałtownym wiatrem wschodnim, który wiał przez całą noc, i uczynił morze suchą ziemią. Wody się rozstąpiły, a Izraelici szli przez środek morza po suchej ziemi, mając mur z wód po prawej i po lewej stronie. Egipcjanie ścigali ich. Wszystkie konie faraona, jego rydwany i jeźdźcy weszli za nimi w środek morza.
O świcie spojrzał Pan ze słupa ognia i ze słupa obłoku na wojsko egipskie i zmusił je do ucieczki. I zatrzymał koła ich rydwanów, tak że z wielką trudnością mogli się naprzód posuwać. Egipcjanie krzyknęli: «Uciekajmy przed Izraelem, bo w jego obronie Pan walczy z Egipcjanami».
A Pan rzekł do Mojżesza: «Wyciągnij rękę nad morze, aby wody zalały Egipcjan, ich rydwany i jeźdźców». Wyciągnął Mojżesz rękę nad morze, które o brzasku dnia wróciło na swoje miejsce. Egipcjanie, uciekając, biegli naprzeciw falom, i pogrążył ich Pan w środku morza. Powracające fale zatopiły rydwany i jeźdźców całego wojska faraona, którzy weszli w morze, ścigając tamtych; nie ocalał z nich ani jeden. Izraelici zaś szli po suchym dnie morskim, mając mur z wód po prawej i po lewej stronie.
W tym to dniu wybawił Pan Izraela z rąk Egipcjan. I widzieli Izraelici martwych Egipcjan na brzegu morza. Gdy Izraelici zobaczyli wielkie dzieło, którego dokonał Pan wobec Egipcjan, ulękli się Pana i uwierzyli Jemu oraz Jego słudze Mojżeszowi. Wtedy Mojżesz i Izraelici razem z nim zaśpiewali taką oto pieśń ku czci Pana:
Nie mówi się: Oto słowo Boże.
PSALM (Wj 15,1-18)
Pieśń Mojżesza wychwala Boga, który okazał swoją moc. To Bóg ojców. Patriarchów. Świętych Pierwszego Przymierza. Świętych Kościoła. Oni Mu ufali. Doznali Jego opieki. On ich prowadził. Wskazywał drogę. Bronił przed wrogami. Zapewnił warunki dobrego, godnego życia. Dziękujmy za to, co nam daje w swoim Kościele. Wychwalajmy Go i pociągajmy do Niego innych, błąkających się ludzi.
Refren: Śpiewajmy Panu, który moc okazał.
Zaśpiewam na cześć Pana, który okrył się sławą,*
gdy konia i jeźdźca pogrążył w morskiej toni.
Pan jest moją mocą i źródłem męstwa, †
Jemu zawdzięczam moje ocalenie. *
On Bogiem moim, uwielbiać Go będę.
Pan wojownik potężny, *
«Ten, który jest», brzmi Jego imię.
Rzucił w morze rydwany faraona i wojsko jego, *
wybrani wodzowie legli w Morzu Czerwonym.
Przepaści ich ogarnęły, *
jak głaz runęli w głębinę.
Uwielbiona jest potęga prawicy Twej, Panie, *
prawica Twa, o Panie, starła nieprzyjaciół.
Wprowadziłeś ich i osadziłeś *
na górze Twojego dziedzictwa.
W miejscu, które uczyniłeś swym mieszkaniem, †
w świątyni zbudowanej Twoimi rękami,*
Pan jest Królem na zawsze i na wieki.
TRZECIE CZYTANIE Ez 36,16-17a.18-28
Prorok Ezechiel zapowiada wewnętrzną przemianę Izraela. Wygnanie było karą za zbezczeszczenie Ziemi Świętej. Dokonało się ono przez kult obcych bożków. Teraz Pan odnowi swój lud i jego kraj. Pokropi wodą swej łaski (zapowiedź chrztu). Da nowe serce i nowego ducha. Obietnicę wspaniale wypełnia Chrystus, Wcielony Syn Boży. Gromadzi nowy lud w swoim Kościele. Dokonuje wewnętrzną przemianę przez dar swego Ducha.
Czytanie z Księgi proroka Ezechiela
Pan skierował do mnie te słowa: «Synu człowieczy, kiedy dom Izraela mieszkał na swojej ziemi, wówczas splugawili ją swym postępowaniem i swymi czynami. Wtedy wylałem na nich swe oburzenie z powodu krwi, którą w kraju przelali, i z powodu bożków, którymi go splugawili. I rozproszyłem ich pomiędzy pogańskie ludy, i rozpierzchli się po krajach, osądziłem ich według postępowania i czynów. W ten sposób przyszli do ludów pogańskich i tam, dokąd przybyli, bezcześcili święte imię moje, podczas gdy mówiono o nich: „To jest lud Pana, musieli się oni wyprowadzić ze swego kraju”. Wtedy zatroszczyłem się o święte me imię, które oni, Izraelici, zbezcześcili wśród ludów pogańskich, do których przybyli.
Dlatego mów do domu Izraela: Tak mówi Pan Bóg: Nie z waszego powodu to czynię, domu Izraela, ale dla świętego imienia mojego, które bezcześciliście wśród ludów pogańskich, do których przyszliście. Chcę uświęcić wielkie imię moje, które zbezczeszczone jest pośród ludów, zbezczeszczone przez was pośród nich, i poznają ludy, że Ja jestem Pan – mówi Pan Bóg – gdy okażę się Świętym względem was przed ich oczami.
Zabiorę was spośród ludów, zbiorę was ze wszystkich krajów i przyprowadzę was z powrotem do waszego kraju, pokropię was czystą wodą, abyście się stali czystymi, i oczyszczę was od wszelkiej zmazy i od wszystkich waszych bożków.
I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, zabiorę wam serce kamienne, a dam wam serca z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali. Wtedy będziecie mieszkać w kraju, który dałem waszym przodkom, i będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 42 – 43)
Pragniemy Boga żywego. Jego łaski – światła i prawdy. Przemiany naszych słabych serc. Otwieramy się na przeobfite strumienie Jego łaski. Z wdzięcznością przystępujemy do Jego ołtarzy. Uznajemy swoją znikomość i potrzebę Jego pomocy. On nie gardzi skruszonym sercem. Dziękujemy za Jego wielkie dzieła. Za Jego miłość dla słabego stworzenia.
Refren: Boga żywego pragnie moja dusza.
Jak łania pragnie wody ze strumieni, *
tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże.
Dusza moja Boga pragnie, Boga żywego, *
kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?
Rozpływa się we mnie moja dusza, *
gdy wspominam, jak z tłumem kroczyłem do Bożego domu,
w świątecznym orszaku, *
wśród głosów radości i chwały.
Ześlij światłość i wierność swoją, *
niech one mnie wiodą,
niech mnie zaprowadzą na Twą górę świętą *
i do Twoich przybytków.
I przystąpię do ołtarza Bożego, *
do Boga, który jest moim weselem i radością.
I będę Cię chwalił przy dźwiękach lutni, *
Boże, mój Boże!
CZWARTE CZYTANIE (Rz 6,3-11)
Święty Paweł uczy Rzymian i nas wszystkich o znaczeniu chrztu. Zostajemy włączeni w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Jego zmartwychwstanie jest podstawą naszej wiary w nasze zmartwychwstanie i wewnętrzną przemianę. Z Nim umarliśmy dla grzechu. Jak świadczymy o nowym życiu, które od Niego otrzymaliśmy? W jaki sposób dzielimy się z innymi naszą radością. Czy nasze życie pociąga ich do Chrystusa i Kościoła?
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia:
My wszyscy, którzy otrzymaliśmy chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć. Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie, jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca.
Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu.
Otóż jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus, powstawszy z martwych, już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy. Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 118)
Refren: Alleluja, alleluja, alleluja.
Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech dom Izraela głosi: *
«Jego łaska na wieki».
Prawica Pana wzniesiona wysoko, *
prawica Pańska moc okazała.
Nie umrę, ale żył będę *
i głosił dzieła Pana.
Kamień odrzucony przez budujących *
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana *
i cudem jest w naszych oczach.
EWANGELIA (Mk 16,1-8)
Pierwszym znakiem zmartwychwstania Chrystusa był pusty grób. Pierwsze odkryły go kobiety. Wcześniej do końca stały pod krzyżem. Teraz chciały dopełnić obrzędowych namaszczeń. Anioł przekazał im radosną nowinę. Polecił zawiadomić Piotra i pozostałych uczniów. One najpierw zdumiały się i przestraszyły. Nie były w stanie wypełnić polecenia. Boże działanie przekracza nasze wyobrażenia. Otwórzmy się na nie z ufnością.
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem, w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?». Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży. Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: «Nie bójcie się. Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: „Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział”». One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały.
Oto słowo Pańskie.