WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NOWE ŻYCIE CHRYSTUSA I NASZE
„Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia” (Dz 10,40)
Zmartwychwstanie Pana Jezusa jest potwierdzeniem całej Jego ziemskiej misji. Odpowiedzią Ojca na odrzucenie Go przez ludzi. Bóg do końca umiłował grzesznego człowieka. Nie pozostawił go w stanie, do jakiego doprowadził się on przez własne grzechy.
Zmartwychwstanie Chrystusa jest podstawą wiary w nasze zmartwychwstanie. Jednak by je osiągnąć, trzeba przyjąć wiarę w Jego zbawcze dzieło. Świadczą o nim uczestnicy wydarzeń. Najbliżsi uczniowie, którzy swoje zadanie przekazali następcom.
Jesteśmy wdzięczni Bogu, że dotarła do nas Dobra Nowina. Że przez chrzest zostaliśmy włączeni w Chrystusowe odkupienie. W tym sakramencie przeżyliśmy głęboką odnowę wewnętrzną. Pozostały jednak następstwa grzechu, słabość rozumu i woli. Dlatego ważna jest wytrwała, konsekwentna praca nad sobą. Troska, by wprowadzać w życie naukę Chrystusa. Dzielić się z innymi radością z odkupienia, które przyszło przez Krzyż.
Chrystus kiedyś przyjdzie jako Sędzia żywych i umarłych. Żyjemy prawdziwie, jeśli wiara jest podstawą naszego życia. Jeśli dążymy stale do tego, co w górze. Tam jest nasz Zbawiciel. On wskazuje nam drogę. Sam jest Drogą do domu Ojca.
Odrzućmy wszelkie pozostałości grzechu. Wzrastajmy w prawdzie i czystości. Starajmy się coraz lepiej rozumieć Pisma. One uczą o Zbawicielu. Pokazują, jak żyć, by się z Nim zjednoczyć.
Naśladujmy gorliwość Marii Magdaleny i dwóch uczniów. Odczytujmy właściwie znaki, które Chrystus nam daje. Ufajmy posłudze Piotra. Razem z nim przekazujmy Dobrą Nowinę słowem i życiem.
o. Tomasz Dąbek, benedyktyn
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Największe święto roku liturgicznego uobecnia zmartwychwstanie Chrystusa. Ostateczne zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Odkupienie człowieka. Przywrócenie przyjaźni ludzi z Bogiem. Bóg-Człowiek – jedyny Pośrednik naszego zbawienia – zniweczył skutki ludzkiego nieposłuszeństwa. Przyjmujmy z wiarą i radością świadectwo o Jego wielkich dziełach. Niech one przemieniają nasze życie. Dzielmy się z innymi wiarą i radością.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 10,34a.37-43)
Święty Piotr przekazuje pogańskiemu setnikowi podstawowe prawdy wiary. Streszcza działalność publiczną Pana Jezusa: przeszedł dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła (Dz 10,38). Jego misję dokonywaną w mocy Ducha Świętego zakończyło ukrzyżowanie. Bóg potwierdził ją, wskrzeszając Go z martwych. Przyjmijmy świadectwo uczestników wydarzeń i przekazujmy je innym.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Gdy Piotr przybył do domu setnika Korneliusza w Cezarei, przemówił w dłuższym wywodzie: «Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.
A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jeruzalem. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzy z Nim jedliśmy i piliśmy po Jego zmartwychwstaniu.
On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 118)
Wyrazem wielkanocnej radości jest dziękczynienie składane Bogu. On okazał swą wspaniałą moc. Odrzucony przez przywódców swego narodu Chrystus jest kamieniem węgielnym. Głowicą, zwornikiem sklepienia nowej Bożej budowli – Kościoła. Z nowym Izraelem dziękujmy Bogu. Głośmy Jego niezgłębioną łaskę i miłosierdzie.
Refren: W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy.
Albo: Alleluja.
Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Niech dom Izraela głosi: *
«Jego łaska na wieki».
Prawica Pana wzniesiona wysoko, *
prawica Pańska moc okazała.
Nie umrę, ale żyć będę *
i głosić dzieła Pana.
Kamień odrzucony przez budujących *
stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana *
i cudem jest w naszych oczach.
DRUGIE CZYTANIE (1Kor 5,6b-8)
Święty Paweł nawiązuje do żydowskich obrzędów paschalnych. Nie wolno było wtedy spożywać kwaszonego chleba. Kwas – zaczyn chlebowy – uważano za znak zepsucia. Chrystus przez chrzest usunął z nas dawne zepsucie. Dziękując za Jego dar, pokazujmy, że jesteśmy nowi. Przemienieni. Oczyszczeni. Odrzućmy wszelką złość i przewrotność. Wzrastajmy w czystości i prawdzie.
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, bo przecież przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha.
Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz na przaśnym chlebie czystości i prawdy.
Oto słowo Boże.
SEKWENCJA
Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.
Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.
Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.
Mario, ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.
Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich, i odzież, i chusty.
Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galilea.
Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. 1Kor 5,7b-8a)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Chrystus został ofiarowany jako nasza Pascha.
Odprawiajmy nasze święto w Panu.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 20,1-9)
Maria Magdalena zawiadomiła Piotra i ucznia, którego Jezus miłował, o pustym grobie. Pobiegli sprawdzić. Młodszy przybył szybciej, lecz poczekał na Piotra. Po ułożeniu płócien i chusty poznali, że dokonało się coś nadzwyczajnego. Stopniowo otwierali się na przyjęcie i rozumienie proroczych zapowiedzi i nauki Mistrza. Dziękujmy za ich świadectwo.
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».
Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.
Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Człowiek ‒ jego immanencja i transcendencja
Kim jest człowiek? W ciągu tysiącleci ludzkiej historii padały różne odpowiedzi na to pytanie. Nazywano go: rozumnym zwierzęciem, duszą uwięzioną w ciele, elementem nieskończonego procesu przemian bóstwa, istotą społeczną, materią żyjącą i myślącą, twórcą narzędzi.
Złożoność i bogactwo natury człowieka dobrze uchwycił św. Augustyn (zm. 430), mówiąc, że „Istnieje jak drzewa i kamienie, żyje jak rośliny, czuje jak zwierzęta, myśli jak aniołowie” (Mowa 43). Człowiek jest segmentem materialnego kosmosu, lecz zarazem wykracza poza i ponad niego władzami życia psychicznego: intelektem, wolną wolą, sumieniem, zdolnością do autofinalizacji.
Immanencja człowieka wobec świata realizuje się na różnych poziomach: jako posiadacz ciała jest ograniczony czasem i przestrzenią oraz kruchy w swym istnieniu, włączony w nurt życia biologicznego przyrody ‒ rodzi się, rozwija, starzeje i umiera. Kolejnym przejawem włączenia człowieka w świat przyrody jest sfera wegetatywno-popędowa, łącząca i zbliżająca go do świata zwierzęcego. Posiada podobne do nich: organy wewnętrzne, system nerwowy, poznanie zmysłowe, instynkty. Bytowe zakorzenienie w otaczającej go przyrodzie sprawia, że: podziwia piękno świata, potrafi zaprzyjaźnić się ze zwierzętami, które ustami św. Franciszka z Asyżu nazywa „braćmi”. Istotne powiązanie człowieka z kosmosem zobowiązuje go do odpowiedzialności za przyrodę, dla której powinien być troskliwym gospodarzem, a nie krótkowzrocznym eksploratorem.
Osoba ludzka jest cząstką przyrody, lecz zarazem jest wobec niej transcendentna. Człowiek nie jest rzeczą, ale kimś – podmiotem, rozumną i wolną osobą. Jako posiadacz intelektu: stawia pytania i szuka na nie odpowiedzi, rozpoznaje tajemnice makro i mikrokosmosu, autonomicznie formułuje swe cele życiowe i realizuje je. Zdolność refleksyjnego myślenia umożliwia tworzenie języka pojęciowego, dzięki któremu powstaje kultura – nauka, filozofia, sztuka, technika. Tym, co człowieka wynosi ponad determinizm przyrody, jest wolność – zdolność samostanowienia o sobie, dzięki niej jest odpowiedzialny za swe czyny, wybiera zawód i styl życia, zakłada rodzinę, dobiera przyjaciół i współpracowników, uczestniczy w życiu społecznym. Konsekwencją wolności i wolnej woli jest zdolność do: samoopanowania i przezwyciężania zewnętrznych i wewnętrznych presji, kierowanie się głosem sumienia i nakazami moralnego prawa.
Człowiek jako psychofizyczna osoba łączy w sobie zakorzenienie w świecie przyrody z misterium życia umysłowo-duchowego, jego „niespokojne serce” poszukuje wartości absolutnych i dlatego odkrywa obecność Boga.
ks. Stanisław Kowalczyk
