WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Wyszli od ciebie pieszo
Kto odwiedzi Ziemię Świętą, często może usłyszeć powiedzenie: „Jerozolima się modli, Tel Aviw się bawi”. Tel Aviw to najnowocześniejsze miasto w dzisiejszym Izraelu. To rzeczywiście miasto współczesnej kultury żydowskiej, przepełnione kinami, teatrami, salami koncertowymi, kafejkami i restauracjami. Tak jest dziś. Zaskakującym więc może wydawać się fakt, że tak nazywała się dzielnica Babilonu, w której osiedlili się Żydzi uprowadzeni w VI wieku przed Chr.
Paradoksalnie okres niewoli babilońskiej był dla Izraelitów czasem niezwykłego rozwoju religijnego i konsolidacji społeczeństwa. Wtedy zaczęły powstawać pierwsze synagogi, wtedy zredagowano Pięcioksiąg i zaczęto posługiwać się językiem aramejskim, którym mówił Jezus. Świadomy rychłego końca niewoli prorok Baruch mówi o wygnańcach: „Wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim”. Powrót z Babilonii zapowiadał także Izajasz, gdy wzywał do przygotowania dróg Panu. Tymi samymi słowami Jan Chrzciciel nawoływał do nawrócenia, udzielając przy tym chrztu nawrócenia. Właśnie nawrócenie prowadzi do wydawania plonu sprawiedliwości, o którym mówi Paweł apostoł w korespondencji z Filipianami.
Nietrudno dostrzec pewne analogie pomiędzy uciskanym przez Babilończyków narodem wybranym a jarzmem stanu wojennego, którego wprowadzenie dziś wspominamy, modląc się za naszą ojczyznę. Modlitwą i hojnym darem wspieramy także Kościół na Wschodzie, który wciąż boryka się z niedostatkiem środków materialnych.
ks. Mariusz Rosik
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Powtórne przyjście Pana jest bardziej pewne niż wszystko inne na ziemi. Będzie ono dopełnieniem dziejów zbawienia, które toczą się od początku istnienia świata. Ono ma nas doprowadzić do spełnienia naszego człowieczeństwa, które możliwe jest tylko w Bogu, w zjednoczeniu z Nim i przebóstwieniu naszej natury.
PIERWSZE CZYTANIE (Ba 5, 1-9)
Jeśli nawet naszemu życiu towarzyszą smutek i utrapienie, to nie są one jego celem. Ostatnie słowo ma Bóg, który jest pełen miłości, szczęścia, pokoju i radości. To jest nasze prawdziwe dziedzictwo, ku któremu zmierzamy. I Pan przed nami tego nie ukrywa, ale pokazuje rąbek przyszłej chwały i wzywa do wzbudzenia w sercu nadziei, która ku tej rzeczywistości będzie nas wiodła.
Czytanie z Księgi proroka Barucha
Odłóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana. Przyoblecz się płaszczem sprawiedliwości pochodzącej od Boga, włóż na głowę swą koronę chwały Przedwiecznego! Albowiem Bóg chce pokazać twoją wspaniałość wszystkiemu, co jest pod niebem. Imię twe u Boga, na wieki będzie nazwane: „Pokój sprawiedliwości i chwała pobożności!”.
Podnieś się, Jeruzalem! Stań na miejscu wysokim, spojrzyj na wschód, zobacz twe dzieci, zgromadzone na słowo Świętego od wschodu słońca aż do zachodu, rozradowane, że Bóg o nich pamiętał. Wyszli od ciebie pieszo, pędzeni przez wrogów, a Bóg przyprowadzi ich niesionych z chwałą, jakby na tronie królewskim. Albowiem postanowił Bóg zniżyć każdą górę wysoką, pagórki odwieczne, doły zasypać do zrównania z ziemią, aby bezpiecznie mógł kroczyć Izrael w chwale Pana.
Na rozkaz Pana lasy i drzewa pachnące ocieniać będą Izraela. Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 126, 1b-2b. 2c-3. 4-5. 6)
Otworzyć usta w modlitwie dziękczynnej – jakie to ważne! Jeśli nie będziemy dziękować, wpadniemy w pułapkę samowystarczalności, która odwodzi nas od Boga. Podziękowanie ma również związek z pamięcią, która przechowuje wspomnienia doznanej łaski. Jest ono mądrością dla tych, którym dajemy świadectwo o Bożej interwencji, a dla nas pokarmem na dalszą wędrówkę.
Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.
Gdy Pan odmienił los Syjonu, *
wydawało nam się, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu, *
a język śpiewał z radości.
Mówiono wtedy między narodami: *
«Wielkie rzeczy im Pan uczynił».
pan uczynił nam wielkie rzeczy *
i radość nas ogarnęła.
Odmień znowu nasz los, Panie, *
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją, *
żąć będą w radości.
Idą i płaczą, *
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością, *
niosąc swoje snopy.
DRUGIE CZYTANIE (Flp 1, 4-6. 8-11)
Wiara wzrasta i rozwija się tylko we wspólnocie. Nie ma czegoś takiego jak duchowy indywidualizm. Paweł Apostoł raduje się, widząc udział wiernych w głoszeniu Ewangelii. To jest bowiem zadanie dla nas wszystkich i sukcesy innych na tym polu są tak naprawdę naszymi sukcesami, gdyż stanowimy jedno Mistyczne Ciało Chrystusa – Kościół i w nim wszyscy razem wyczekujemy spotkania z Panem.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian
Bracia:
Zawsze w każdej modlitwie z radością zanoszę prośbę za was wszystkich – z powodu waszego udziału w szerzeniu Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej. Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa.
Albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi ożywiony miłością Chrystusa Jezusa. A modlę się o to, aby miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze, abyście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości, który przynosimy przez Jezusa Chrystusa, na chwałę i cześć Boga.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego;
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 3, 1-6)
Słowo, które zostało skierowane do Jana Chrzciciela, nie zostało przez niego zawłaszczone. Pozwolił mu się poprowadzić i zaczął głosić, dzielić się nim z innymi i aktywnie przygotowywać drogę na przyjście Pana. To słowo jest kierowane także i do nas – z całym swoim dynamizmem uczyni ono z nas głosicieli, jeśli tylko się na nie otworzymy.
Słowa Ewangeliiwedług Świętego Łukasza
Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i Trachonitydy, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni.
Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza:
«Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
STOPY NA ZIEMI, MYŚLI W NIEBIE
Stopy na ziemi, myśli w niebie – te słowa w wymowny sposób oddają istotę kontemplacji, która może być udziałem każdego człowieka. Bo każdy na swój sposób – mniej lub bardziej świadomy – szuka Boga. Wszyscy mamy ten sam cel, lecz prowadzą do niego różne drogi.
Podstawą jest zrozumienie, że serce nie znajdzie zaspokojenia, jak tylko w Bogu. Ta świadomość sprawia, że rodzi się w nas pragnienie bliskości Boga oraz pełnienia Jego woli. Obranie takiego kierunku prowadzi najpewniej w ramiona Ojca.
Celem naszego życia jest zjednoczenie z Bogiem, co jest równoznaczne z osiągnięciem świętości. To ostatecznie pełnia radości z przebywania z Ojcem niebieskim przez całą wieczność.
Jezus Chrystus przez swoją Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie wysłużył nam życie wieczne. Jest ono w zasięgu każdego człowieka. Jedyne, czego od nas oczekuje, to miłość. On sam jest jej najlepszym nauczycielem, ponieważ nie z innego powodu, jak tylko z miłości oddał swe życie dla naszego zbawienia.
Wszyscy uczymy się miłości na kolanach: wpatrując się w życie Jezusa, kontemplując Jego postawę i zachowanie w konkretnych sytuacjach. Kontemplując Jego Oblicze, stajemy się do Niego podobni. Wtedy śmiało wychodzimy do drugiego człowieka, by dawać siebie. To jest czysta Ewangelia.
Szczególny wymiar kontemplacji dotyczy osób konsekrowanych, które poświęciły całe swoje życie Bogu. Warto tutaj wspomnieć o rzeszach kobiet wybierających drogę życia konsekrowanego w klasztorach klauzurowych. Dusze, które Pan obdarzył tego rodzaju powołaniem, które usłyszały wezwanie do życia kontemplacyjnego, pragną kochać i być jak najbliżej Niego.
W życiu kontemplacyjnym ważną rolę odgrywa klauzura, która wyznacza granicę tego, co nieprzekraczalne, jest symbolem ukrycia boskich tajemnic, przestrzenią wybrania, przez którą łatwiej jest zrozumieć wielki sens takiej wyłącznej miłości.
Cechą charakterystyczną życia klauzurowego jest krata, która symbolizuje całkowitą przynależność do Chrystusa, oznacza, że właśnie On jest spełnieniem pragnień i tęsknot kobiecego serca. Chociaż krata kojarzy się z oddzieleniem od świata, to jednak świat – jego troski, problemy, cierpienia, jest obecny w modlitwach sióstr, które oddane kontemplacji stąpają po ziemi, lecz myślą i sercem są w niebie.
s. Ludwika Synkowicz, bernardynka
