WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
POSŁUSZEŃSTWO DUCHOWI BUDUJE KOŚCIÓŁ
Rozważając tajemnicę Kościoła, widzimy, że nie jest w nim najważniejsze to, co jest widoczne dla oczu, ale wewnętrzne działanie Ducha Świętego. Ludzie tworzą Kościół, ale to Duch Święty prowadzi go według swego upodobania. Jest pierwszorzędnym autorem jego dziejów.
Łatwo zapomnieć o obecności Ducha Bożego w Kościele. Dzieje się tak wtedy, gdy pojawiają się w nim różne i sprzeczne opinie, a o przywództwo ubiegają się zwolennicy odmiennych przekonań. Pierwotny Kościół nie był wolny od sporów i zatargów, i jak pisał Łukasz były one niemałe (pierwsze czytanie). Różni ludzie, nawet w dobrzej wierze, pragnęli zawładnąć Kościołem Pana. Raz po raz pojawia się pokusa, aby Kościół potraktować jak superpaństwo i narzucić swe poglądy innym. Pojawiają się tacy, którzy głoszą, że zbawienie będzie możliwe jedynie, jeśli Kościół przyjmie ich dyktat.
Bóg nie pozwala, aby ludzie zniweczyli wspólnotę, którą Chrystus nabył za cenę swej krwi. Duch Święty zawsze pojawia się jako najważniejszy protagonista wydarzeń. Apostołowie zażegnali niebezpieczeństwo ostrego konfliktu, okazując posłuszeństwo Duchowi Świętemu. Wystarczyło wsłuchać się w Jego wolę i ucichły niepotrzebne niesnaski.
O konieczności posłuszeństwa Duchowi Świętemu w Kościele mówi również Jezus (Ewangelia). By być uczniem Jezusa i z Nim budować Kościół, trzeba oddać się do dyspozycji Duchowi Świętemu w szczerości i prawdzie. Trzeba Mu zawierzyć. On jest najlepszym nauczycielem. Pan ukazuje Go jako Tego, który uchroni wierzących przed zamętem i niepokojem.
Posłuszni Duchowi Świętemu będziemy już dziś mogli budować wspólnotę, o której pisze Święty Jan (drugie czytanie). Piękno niebieskiego Jeruzalem wypływa ze zjednoczenia z Bogiem. Dołączymy w nim do niezliczonej rzeszy świętych, którzy żyją dla chwały Boga.
ks. Zbigniew Sobolewski
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Kolejna niedziela Wielkanocy stawia przed nami sprawę głoszenia i rozpowiadania przez apostołów radości płynącej z wyzwolenia z grzechu. Przemiana serc dokonuje się z jednej strony przez głoszenie Dobrej Nowiny, a z drugiej przez jej słuchanie. Oddawajmy cześć Zmartwychwstałemu Panu, który daje nam łaskę do tego, byśmy mogli nadal w radości przy Nim trwać.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 15, 1-2. 22-29)
Kościół pierwotny borykał się z różnymi trudnościami. Na początku było to podejście do obrzezania obowiązującego Żydów według zwyczaju Mojżeszowego. Mądrość apostołów polega na wspólnej rozmowie i podjęciu decyzji. Prośmy zawsze Ducha Świętego, byśmy byli otwarci na Jego natchnienia i prowadzenie. On wskazuje drogi rozwiązań trudnych i skomplikowanych sytuacji.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: «Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni».
Kiedy doszło do niemałych sporów i roztrząsań między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jeruzalem, do apostołów i starszych.
Wtedy apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabą, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści:
«Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo.
Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 67)
Prośmy Pana z psalmistą, by zajaśniało nad nami Jego oblicze, to znaczy Jego obraz. Ten obraz odnajdujemy w nas samych, w naszej najgłębszej i ukrytej wewnętrznej części. Nie poznamy Boga, jeśli On pierwszy nam się nie ukaże. Prośmy o poznanie Jego drogi nie tylko dla nas samych, ale dla każdego człowieka stworzonego na Jego obraz i podobieństwo.
Refren: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże.
Albo: Alleluja.
Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi, *
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę, *
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.
Refren: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże.
Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech się narody cieszą i weselą, †
bo rządzisz ludami sprawiedliwie *
i kierujesz narodami na ziemi.
Refren: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże.
Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech nam Bóg błogosławi *
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi.
Refren: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże.
DRUGIE CZYTANIE (Ap 21, 10-14. 22-23)
Drogi kamień jaspisu nie przez przypadek wspomniany jest przez autora Apokalipsy. To jeden z dwunastu drogich kamieni zdobiących pektorał – część szaty arcykapłana w świątyni jerozolimskiej. Jaspis symbolizował pokolenie Judy, z którego pochodzi Mesjasz – Baranek. On jest lampą, prawdziwym źródłem światła, o które dzisiaj prosimy.
Czytanie z Księgi Apokalipsy Świętego Jana Apostoła
Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte – Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki i wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach – dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu szczepów synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka.
A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą – Baranek.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 14, 23)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 14, 23-29)
Pan Jezus prowadzi nas do Ojca, ukazuje Jego bliskość. On zawsze przychodzi do tego, kto miłuje naukę Jego Syna. Jedność z Synem to jedność z Ojcem i przebywanie z Nimi. Pan Jezus zapowiada także swoje odejście i przygotowuje do tego apostołów. Dziękujmy Ojcu, który posyła Ducha Pocieszyciela, byśmy nie czuli się osamotnieni.
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.
To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.
Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.
A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Wprowadzaj dzieci w życie duchowe
Dziecko ma niezwykłą otwartość i wrażliwość na wszystkie ludzkie sprawy, w tym także na sprawy duchowe. W sposób spontaniczny wchodzi w doświadczenie religijne i duchowe. Życie duchowe dziecka, choć dopiero zaczyna się rozwijać, jest autentyczne. Dzieci posiadają nieraz głębokie doświadczenia duchowe.
Rodzice nie zawsze są świadomi niezwykłej otwartości duchowej dzieci. Rzeczywistość duchowa i religijna jest dla dziecka czymś naturalnym i spontanicznym. Dziecko ufnie przyjmuje nawet najtrudniejsze prawdy wiary jako pewną oczywistość. Jest tylko jeden warunek: musi być ono świadkiem takiej samej otwartości swoich rodziców na sprawy duchowe. (…)
Małe dziecko nie jest jeszcze zdolne do trwałej samodzielnej wiary. Może uczestniczyć w wierze osób, które je kochają. Potrafi utożsamić się z wiarą, którą dzielą z nim jego rodzice. I choć wiara dziecka nie jest dojrzała i samodzielna, to jednak jest prawdziwa. Autentyzm jej objawia się w okresie dojrzewania. Wiele nastolatków, tak chłopców, jak i dziewcząt, prowadzi często głębokie życie duchowe. Jeżeli nawet w okresie młodości chwilowo się gubią, to jednak najczęściej w życiu dorosłym powracają do życia religijnego wyniesionego z domu rodzinnego. (…)
Uszanowanie wolności w sprawach religijnych
Rodzice nie powinni łamać wolności dzieci przez zmuszanie ich do odmawiania modlitw lub też wykonywania innych praktyk pobożnościowych. Jeżeli dziecko z jakichś powodów nie chce się modlić, należałoby uważnie rozeznać, dlaczego reaguje właśnie w taki sposób. Bywa nieraz, że konfliktowe relacje dziecka z rodzicami przenoszą się na jego trudności w modlitwie. Apodyktyczne narzucanie dziecku modlitwy utrudnia mu odkrywanie wartości życia duchowego w wieku dorastania. Wychowanie do modlitwy domaga się od rodziców przede wszystkim dawania dziecku świadectwa osobistej modlitwy.
Józef Augustyn SJ,
Jak kochać dzieci? 12 zasad rodzicielskiej miłości,
Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2017.
