NR 26 / 2019 – 5 NIEDZIELA WIELKANOCY

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA



NA WZÓR ŚW. PAWŁA

Kto poznał Jezusa Chrystusa i uwierzył w Niego, temu los ludzi niewierzących nie będzie obojętny. Kto doświadczył zbawienia, ten będzie chciał dzielić się tym doświadczeniem z innymi. Przynaglony przez Ducha Świętego będzie chciał głosić Ewangelię. Wszystkim, wszędzie i na wszelkie sposoby. Tak, jak to czynił św. Paweł Apostoł, Barnaba, św. Dominik i wielu, wielu innych.

Dzieje Apostolskie, informując nas o przebiegu pierwszej wyprawy misyjnej św. Pawła, zachęcają do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków, trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Dzieje Kościoła obfitują w historie misyjne naznaczone cierpieniem. Z tego cierpienia rodzi się jednak nowe życie, które jest zadatkiem nowego nieba i nowej ziemi, obiecanej nam w apokaliptycznej wizji św. Jana (pierwsze i drugie czytanie).
W tym tygodniu, 24 maja, będziemy obchodzić święto Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych, a wraz z nim Światowy Dzień Modlitw za Kościół w Chinach. Matka Boża Wspomożycielka Wiernych jest szczególną patronką Chin. Niedaleko Szanghaju w Sheshan znajduje się sanktuarium Jej poświęcone, które dla wierzących Chińczyków jest tak samo ważne jak dla nas Jasna Góra.
Ożywieni wzajemną miłością, do której wzywa nas dziś Ewangelia, udajmy się najpierw w duchowej pielgrzymce do tego miejsca, aby modlić się o ewangelizację całych Chin, tak bardzo spragnionych Chrystusa. Kościół w Chinach doświadcza cierpienia i potrzebuje naszej modlitwy. Potrzebuje również misjonarzy, którzy na wzór św. Pawła pójdą głosić Chrystusa tym wszystkim, którzy Go jeszcze nie znają.

o. Marek Cul, dominikanin


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE


„Pan uczynił cuda” to słowa dzisiejszej antyfony na wejście, która zaprasza nas do modlitwy dziękczynienia za widzialne znaki Jego łaski w naszym życiu. Chcemy szerzej otworzyć oczy, by widzieć wszystkie małe znaki dobra, których codziennie doświadczamy. Prosimy także Pana o dar prawdziwej wolności, dzięki niej czujemy się prawdziwie dziećmi Boga, naszego Zbawiciela.


PIERWSZE CZYTANIE (Dz 14, 21b-27)

Paweł i Barnaba idą za łaską Pana, to znaczy nasłuchują tego, co zleca im Jezus. Przemierzają wiele miast, by ustanawiać ludzi odpowiedzialnych za powstające wspólnoty chrześcijan. Jesteśmy spadkobiercami pierwszych wspólnot. Czy jesteśmy świadomi tego, jak wielu ludzi trudziło się przed nami, by założyć naszą parafię? Dziękujmy za nich Bogu.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, «bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego». Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.
Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Głosili słowo w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali.
Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.

Oto słowo Boże.


PSALM (Ps 145)

Sławimy Boga za wielkie dzieła, których dokonuje w życiu całego Kościoła i każdego z nas. To w tych dziełach Bóg ukazuje swoją dobroć i łagodność. A w miłosierdziu najlepiej wyraża się Jego potęga. Sławimy Go wraz ze świętymi, jednoczymy się z wszelkim stworzeniem. Sam Bóg wlewa w nasze serce to gorące pragnienie.

Refren: Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu.

Albo: Alleluja.

Pan jest łagodny i miłosierny, *
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Refren: Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.

Refren: Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę *
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, *
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Refren: Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu.


DRUGIE CZYTANIE (Ap 21, 1-5a)

Celebrujemy czas Wielkanocy i w drugim czytaniu odnajdujemy słowo, które stwarza wszystko nowe. Miasto Jeruzalem też zostaje odnowione i przyozdobione. Jest symbolem nowego królestwa, które wysłużył nam Chrystus. Nie będzie tam już grzechu ani śmierci. Będziemy należeć na wieki do Niego i radować się nową rzeczywistością odkupienia.

Czytanie z Księgi Apokalipsy Świętego Jana Apostoła

Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma.
I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły».
I rzekł Zasiadający na tronie: «Oto czynię wszystko nowe».

Oto słowo Boże.


ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 13, 34)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali,
tak jak Ja was umiłowałem.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.


EWANGELIA (J 13, 31-33a. 34-35)

Nowa rzeczywistość opisana w drugim czytaniu staje się jeszcze głębsza w Ewangelii. To nowe przykazanie, czyli wzajemna miłość uczniów Jezusa, zmieni rzeczywistość całego świata. Tylko tam, gdzie weszła Ewangelia, zmienił się porządek, system funkcjonowania całych społeczeństw. Do życia taką Ewangelią jesteśmy powołani. Przez to Bóg będzie w nas uwielbiony.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział:
«Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.
Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

Oto słowo Pańskie.


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE



Objawienia w Gietrzwałdzie

Kampania maryjna przeciwko Prusakom (a raczej obrona katolików przed Prusakami) odnotowuje (…) epizod, który (…) miał miejsce w bardzo katolickiej Polsce, ściśniętej pomiędzy Prusakami (luteranami) a Rosjanami (prawosławnymi), gdzie jedni i drudzy próbowali zlikwidować związek katolicyzm = tożsamość narodowa nieprzejednanego narodu.

Ponadto Prusacy w zajętej przez siebie części Polski z wielkim zaangażowaniem wcielali w życie kulturkampf oraz narzucony administracyjnie antypapizm, jaki od kilku lat starali się wprowadzić w całych Niemczech.
W Polsce, dokładnie w Gietrzwałdzie, od 27 czerwca do 16 września 1877 roku Matka Boska objawiła się sto sześćdziesiąt sześć razy dwom dziewczynkom, Justynie Szafrańskiej (trzynastolatce) i Barbarze Samulowskiej (dwunastolatce). Maryja mówiła do nich po polsku, czyli w języku, którego używanie w czasach polityki przymusowej germanizacji było surowo zabronione przez władze okupacyjne (protesty przyniosły aresztowania kapłanów, a nawet prymasa Polski Mieczysława Ledóchowskiego).
Matka Boska, która pojawiła się na szczycie klonu stojącego obok kościoła parafialnego, przepowiedziała koniec prześladowań antykatolickich, co rzeczywiście w niedługim czasie nastąpiło (w roku 1882 Niemcy i Stolica Apostolska podpisały zawieszenie broni). 8 września Maryja pobłogosławiła pobliską fontannę, której woda stała się cudotwórcza.
Matkę Boską widziały również dwie kobiety, obie o tym samym imieniu, Elżbieta Wieczorek (dwudziestotrzyletnia) i Elżbieta Bilitewska (czterdziestopięcioletnia). Naturalnie w krótkim czasie ruch pielgrzymkowy do tego miejsca stał się trudny do opanowania i na próżno Prusacy starali się go ograniczyć, wprowadzając surowe grzywny, a nawet aresztując proboszcza i izolując „widzące”.
Zaledwie po dwóch latach od objawień liczba pątników sięgnęła siedemdziesięciu tysięcy. Pielgrzymi przybywali do tej wioski na północy Polski nawet z Rosji i Litwy – pomimo trudności w podróży i niełatwego dojazdu. Sto lat później Kościół uznał te objawienia. Obie „widzące” zostały szarytkami (zgromadzenie religijne, które pomagało chorym; jedyne, którego Prusacy nie zlikwidowali). Obecnie toczy się proces beatyfikacyjny Elżbiety Samulowskiej, która została misjonarką. (…)
Płacz Maryi nie ogranicza się do jednej epoki czy jednego miejsca. Wszędzie, gdzie oddaje się cześć Matce Boskiej, Ona daje jakiś znak swojej troski.

Rino Cammilleri,
Łzy z nieba.
Co chce nam powiedzieć Maryja?
,
Edycja Świętego Pawła,
Częstochowa 2014.