WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WIARA POTOMKÓW ABRAHAMA
Spotkanie człowieka z Bogiem zawsze dokonuje się w ramach określonej historii naznaczonej sukcesami i dramatami, chwilami radości i smutku.
W tę dynamikę wpisuje się również dzisiejsza liturgia słowa, w której wszystkie trzy czytania dzisiejszej niedzieli ukazują, że Boży plan zbawienia ma objąć wszystkie narody. Przez Izajasza Bóg zapowiada powszechne uczestnictwo w kulcie. Jednak zanim ta zapowiedź zostanie zrealizowana sam Izrael okaże się nieposłuszny Prawu i nie będzie w nim przestrzegana sprawiedliwość.
Natomiast Apostoł Paweł jest przekonany, że jego rodacy doświadczą Bożego miłosierdzia, które zostało przyniesione światu w Jezusie Chrystusie. On sam jest tego przykładem – z zawziętego prześladowcy stał się gorliwym wyznawcą Chrystusa, głoszącym Jego Ewangelię aż po krańce świata. Może zatem twierdzić, że Bóg nie odrzucił Izraela, lecz pragnie okazać swoje miłosierdzie wszystkim potomkom Abrahama.
Natomiast reakcja Jezusa, która została ukazana w Ewangelii może zaskakiwać. Jest ona inna od dotychczasowych, pozytywnych odpowiedzi na prośby o uzdrowienie. Początkowo milczy tak, że interweniują apostołowie. Na tle niezrozumienia uczniów tym wyraźniej ukazana zostaje wiara pogańskiej kobiety. Od początku uznaje ona w Jezusie nie tylko uzdrowiciela, lecz Syna Dawida – Pana i Mesjasza, co sprawia, że zostaje wysłuchana. W ten sposób staje się wzorem wiary potomków Abrahama nie według ciała (Izraelici), lecz według ducha (wszyscy wierzący). Jezus jest pełen podziwu dla jej wiary. Jednak wierzący w Niego, przez udział w Eucharystii, mają również udział w życiu Jezusa, co powinno prowadzić nas do kształtowania naszej wiary na wzór bohaterki dzisiejszej Ewangelii.
Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt homiletyczny, s. 132-133.
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Chrześcijaństwo nie jest religią etniczną, którą może wyznawać jedynie jakiejś narodowa elita. Chrześcijaństwo jest Kościołem, czyli komunią osób dzięki działaniu Ducha Świętego. To właśnie ta komunia jest jedynym domem Boga, w którym Bóg żyje i odbiera chwałę. Gdy wierzący zbierają się w Kościół, stają się prawdziwym „domem modlitwy”. Tylko w takim „domu modlitwy” może zaistnieć Eucharystia, będąca w swej istocie komunią.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 56, 1. 6-7)
Prorok zapowiada powszechność zbawienia. Bóg w swoim miłosierdziu nie ogranicza się jedynie do jakiejś grupy etnicznej. Miłosierdzie Boga jest darmowym darem dla każdego człowieka. Bóg, przyjmując wszystkich do swego zbawienia, czyni z nich swój dom. Jest to „dom modlitwy dla wszystkich narodów”. Bóg odbiera chwałę we wspólnocie zbawionych miłosierną miłością własnego serca.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Tak mówi Pan: «Zachowujcie prawo i przestrzegajcie sprawiedliwości, bo moje zbawienie już wnet nadejdzie i moja sprawiedliwość ma się objawić.
Cudzoziemców zaś, którzy się przyłączyli do Pana, ażeby Mu służyć i ażeby miłować imię Pana i zostać Jego sługami – wszystkich zachowujących szabat bez pogwałcenia go i trzymających się mocno mojego przymierza, przyprowadzę na moją świętą górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 67)
W refrenie psalmu responsoryjnego jako Kościół wyrażamy pragnienie: „niech wszystkie ludy chwalą Ciebie, Boże”. Bóg jest dla wszystkich, a nie tylko dla wybranych. „Jego zbawienie wśród wszystkich narodów”. Serce Boga jest otwarte dla każdego, każdy może stać się świątynią Jego chwały. Pragnieniem Boga jest, aby „wszystkie narody mogły się cieszyć i weselić”.
Refren: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże.
Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi, *
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę, *
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów. Ref.
Niech się narody cieszą i weselą, †
bo rządzisz ludami sprawiedliwie *
i kierujesz narodami na ziemi.
Niech nam Bóg błogosławi, *
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (Rz 11, 13-15. 29-32)
„Bóg poddał wszystkich nieposłuszeństwu, aby wszystkim okazać miłosierdzie”. Apostoł traktuje odrzucenie Izraela jako zjawisko tymczasowe. Obecne odrzucenie ma służyć podkreśleniu cudu przyszłej przemiany. Owo odrzucenie zapowiada i gwarantuje Boże miłosierdzie. Bóg nie zbawia człowieka w nagrodę za posłuszeństwo, ale swoim miłosierdziem wydobywa człowieka z jego stanu.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia:
Do was, pogan, mówię: «Będąc apostołem pogan, przez cały czas chlubię się posługiwaniem swoim w nadziei, że może pobudzę do współzawodnictwa swoich rodaków i przynajmniej niektórych z nich doprowadzę do zbawienia. Bo jeżeli ich odrzucenie przyniosło światu pojednanie, to czymże będzie ich przyjęcie, jeżeli nie powstaniem ze śmierci do życia?
Bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne. Podobnie bowiem jak wy niegdyś byliście nieposłuszni Bogu, teraz zaś z powodu ich nieposłuszeństwa dostąpiliście miłosierdzia, tak i oni stali się teraz nieposłuszni z powodu okazanego wam miłosierdzia, aby i sami w czasie obecnym mogli dostąpić miłosierdzia. Albowiem Bóg poddał wszystkich nieposłuszeństwu, aby wszystkim okazać swe miłosierdzie».
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jezus głosił Ewangelię o królestwie
i leczył wszelkie choroby wśród ludu.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 15, 21-28)
Prawdziwa wiara karmiona jest miłością. Kobieta kananejska nie prosi o coś dla siebie, ale dla dręczonej przez złego ducha córki. Gotowa jest zapomnieć o sobie, przyjąć nawet upokorzenia z miłości dla własnego dziecka. Nie unosi się honorem, bo to nie ona jest w tej chwili najważniejsza. Dla niej wiara nie wyraża się przez przyjęcie jakichś prawd, ale wyraża się w miłości kogoś, kto jest ważniejszy od niej samej.
+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: «Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha». Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem.
Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: «Odpraw ją, bo krzyczy za nami».
Lecz On odpowiedział: «Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela».
A ona przyszła, padła Mu do nóg i prosiła: «Panie, dopomóż mi».
On jednak odparł: «Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom».
A ona odrzekła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów».
Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!». Od tej chwili jej córka była zdrowa.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Roślinka św. Franciszka
Święta Klara z Asyżu (1194-1253)
(cz. 2)
Jest pierwszą kobietą, która napisała regułę, oraz pierwszą, od której imienia wzięła się oficjalna i popularna nazwa zakonnej wspólnoty. O dziwo, choć żyła w średniowieczu i większość życia spędziła w klasztornej klauzurze, oficjalnie ogłoszono ją patronką telewizji.
Zaraz po śmierci Klary rozpoczęto proces kanonizacyjny i już w 1255 r. w Anagni została ogłoszona świętą. Jej ciało ukryte w czasie niepokojów dziejowych odnaleziono dopiero w 1850 r. i dziś jest czczone w bazylice pod jej wezwaniem w rodzinnym mieście. Swoją duchowość święta zawarła w przykładzie własnego życia i pismach, m.in. listach, które pisała do św. Agnieszki z Pragi. Dziś II Zakon Franciszkański składa się z kilku wspólnot wywodzących się od świętej z Asyżu, są to klaryski, kapucynki, a także wiele zgromadzeń franciszkańskich czynnych, dla których św. Klara jest wzorem. Choć na pierwszy rzut oka Klara z Asyżu zdaje się być nieustannie w cieniu Franciszka, to jej świętość i duchowość są w całej pełni oryginalne i niewyczerpalne w swym bogactwie. Można powiedzieć, że do duchowości franciszkańskiej wniosła element kobiecy – oblubieńczy. W całej swej pokorze i przywiązaniu do Biedaczyny z Asyżu nazywała siebie „roślinką św. Franciszka”.
Medialny patronat
A co z tą telewizją? Otóż, jak podaje żywot świętej w wigilię Bożego Narodzenia w 1252 r. Klara z powodu choroby przebywała w swojej klasztornej celi. Dzięki szczególnej wizji widziała na ścianie, jakby na ekranie, oraz słyszała przebieg pasterki w bazylice św. Franciszka. Ku zdumieniu sióstr z detalami opowiedziała cały przebieg ceremonii. Prawdopodobnie była to pierwsza „transmisja” w historii. Patronką coraz bardziej rozwijającej się telewizji ogłosił ją Pius XII 14 lutego 1958 r. dokumentem „Claris explendescit”. Niemniej powołaniem Klary jak i jej sióstr jest bezpośrednia transmisja modlitwy na cały świat we wszystkich intencjach, jakie tylko istnieją od wieków aż do końca. Liturgia wspomina św. Klarę 11 sierpnia, a rodzina franciszkańska wspomina odnalezienie jej relikwii 24 września.
br. Marek Urbaniak, brat szkolny
