WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NASZA ODPOWIEDZIALNOŚĆ
Po swoim zmartwychwstaniu Jezus powierza apostołom odpowiedzialność za kontynuowanie Jego misji, aby Ewangelia była głoszona ludziom wszystkich czasów. Ta odpowiedzialność spoczywa na każdym z nas.
W czwartą niedzielę Wielkanocy rozpoczyna się w Kościele Tydzień Modlitw o Powołania. Natomiast za cztery dni będziemy wspominali Dzień Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego w czasie II wojny światowej. Czy można wyobrazić sobie lepszych patronów tego tygodnia? W czasie II wojny światowej zginęło blisko 3 tysięcy polskich duchownych, a więc prawie 20 proc. przedwojennego duchowieństwa.
Kardynał Karol Wojtyła, przypominając wielką ofiarę polskich księży, poniesioną w latach 1939-1945, powiedział: „Potwierdzili duchowo prawo Chrystusa i Kościoła w naszym narodzie. Nikt potem nie mógł i nie będzie mógł powiedzieć, że kapłani katoliccy nie uczestniczyli w losach swojego narodu, zwłaszcza złych losach (…), że w najcięższych chwilach dziejów narodu wyobcowali się”. To w naszej ojczyźnie podczas nieludzkiego czasu wojny i okupacji, wypełniły się słowa Jezusa: „Dobry pasterz daje życie swoje za owce” (J 10, 11).
Dzisiaj, 76 lat po zakończeniu II wojny światowej, Polska potrzebuje takich właśnie dobrych pasterzy, którzy nie będą najemnikami. „Najemnik ucieka dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach” (J 10, 12). Potrzebujemy biskupów, prezbiterów i osób konsekrowanych bezgranicznie oddanych służbie Ludowi Bożemu. Sam Jezus zachęcił nas, aby modlić się o powołania i za powołanych (por. Łk 10, 2). Poprzez wierną modlitwę wyraża się nasza odpowiedzialność i miłość do Kościoła, a przypomina o niej Tydzień Modlitw o Powołania.
ks. Cyprian Kostrzewa, paulista
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Przeżywana dziś w Kościele powszechnym Niedziela Dobrego Pasterza rozpoczyna Tydzień Modlitw o Powołania do kapłaństwa i życia zakonnego. To szczególny czas, kiedy wpatrujemy się w Chrystusa – Dobrego Pasterza i wypraszamy dla Kościoła pasterzy na wzór Jego Serca. Obyśmy – podążając za słowami dzisiejszej kolekty mszalnej – doszli do radości nieba, idąc za niebiańskim Pasterzem.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 4, 8-12)
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Piotr napełniony Duchem Świętym powiedział: «Przełożeni ludu i starsi! Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj w sprawie dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek odzyskał zdrowie, to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka – którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych – że dzięki Niemu ten człowiek stanął przed wami zdrowy.
On jest kamieniem odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni».
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 118)
Refren: Kamień wzgardzony stał się fundamentem.
Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Lepiej się uciekać do Pana, †
niż pokładać ufność w człowieku. *
Lepiej się uciekać do Pana, niż pokładać ufność w książętach. Ref.
Dziękuję Tobie, że mnie wysłuchałeś *
i stałeś się moim Zbawcą.
Kamień odrzucony przez budujących †
stał się kamieniem węgielnym. *
Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach. Ref.
Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie, *
błogosławimy was z Pańskiego domu.
Jesteś moim Bogiem, podziękować chcę Tobie, *
Boże mój, wielbić pragnę Cię. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1 J 3, 1-2)
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Jana Apostoła
Najmilsi: Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi, i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego.
Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 10, 14)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ja jestem dobrym pasterzem
i znam owce moje, a moje Mnie znają.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 10, 11-18)
+ Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jezus powiedział: «Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.
Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej zagrody. I te muszę przyprowadzić, i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz.
Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja sam z siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Ludzie miłosiernego Boga
Wicepostulator procesu beatyfikacyjnego Celakówny, o. prof. Władysław Kubik SJ, zaświadcza, że z lektury pism [Roazalii Celakówny] wynika, że istnieje rozróżnienie pomiędzy „intronizacją Najświętszego Serca” a „intronizacją Chrystusa Króla”:
„Pisze ona o «intronizacji Serca», wielokrotnie nawiązując do «królowania Chrystusa», ale w następującej kolejności: przez intronizację Najświętszego Serca Pana Jezusa mamy dojść do pełnego uznania z wiarą Jezusa z Króla i Jego panowania”. I dodaje: „Przez intronizację Najświętszego Serca Jezusa w świadomości wiernych ma dokonać się pełne uznanie królowania Chrystusa w świecie – taki jest sens przesłania Rozalii i jako takie ma ono solidne podstawy”. W innym rozumowaniu mianowano by Zbawiciela Królem, choć już nim jest. Byłaby w tym jakaś nielogiczność, niekonsekwencja. Sam przecież wobec Piłata powiedział: Królestwo Moje nie jest z tego świata (J 18, 36).
Jak wyjaśnia o. Kubiak: „Zdajemy sobie jednak sprawę, że istnieją w Polsce ruchy czy tendencje, które przypisują Rozalii autorstwo idei intronizacji Chrystusa Króla Wszechświata bądź wezwanie do ogłaszania Jezusa Chrystusa Królem Polski. I tu trzeba jasno powiedzieć, że służebnica Boża Rozalia nigdy nie mówiła o Intronizacji Chrystusa Króla lub o ogłaszaniu Chrystusa Królem Polski. Mówiąc o intronizacji – podkreślamy to bardzo mocno – zawsze miała na uwadze przede wszystkim Intronizację Najświętszego Serca Pana Jezusa z jednoczesnym wezwaniem do uznania Chrystusa naszym Królem i Panem”. Warto to dziś zaakcentować, gdyż tendencje te wcale nie osłabły, a wręcz zdaje się, że przybrały na sile, czyniąc szkodę także mocy przesłania, jakie pozostawiła Celakówna.
Jeśli zatem Rozalia pisze pod dyktando Jezusa, że Polska, jak i inne narody, mają uczynić Chrystusa swoim Królem, należy dostrzec tu wymiar społeczny. Ślady takiego rozumowania królowania Serca Jezusa, jak to już zostało powiedziane, znaleźć można także u św. Małgorzaty Alacoque. Jest to konsekwencja życia wiary (nierzadko i osobistego nawrócenia), a nie kwestia ustanowienia politycznego czy też prawnego. Wymiar wspólnotowy tego aktu wynika z natury Kościoła, w którym zbawienie i uświęcenie dokonuje się nie indywidualnie, ale we wspólnocie wiary. Uwspółcześniając pojęcia, powiedzielibyśmy dziś bardziej nie o intronizacji, a budowaniu cywilizacji miłości. Tego sformułowania po raz pierwszy w homilii na Boże Narodzenie 1975 roku użył Paweł VI, a myśl tę rozwinął Jan Paweł II.
Niewątpliwą zaletą książki Ludzie miłosiernego Boga jest to, że autor nie komentuje objawień, ale dosłownie przekazuje słowa samego Jezusa, które są konkretnymi propozycjami nie tylko dla tych, do których mówi, ale są one ważne dla nas wszystkich.
Zachęta Jezusa skierowana do Jego ludzi oraz ich zapał w realizowaniu Bożego planu mają w sobie tak ogromną dynamikę, którą przekazał nam ks. Damazyn, że jest ona w stanie przenieść czytelnika razem z jego monotonną codziennością w rejony Bożego miłosierdzia, które nadaje życiu sens i znaczenie. W publikacji przybliżono sylwetki następujących osób: siostra Faustyna Kowalska, siostra Małgorzata Alacoque, ksiądz Michał Sopoćko, siostra Maria Benigna Konsolata Ferrero, siostra Józefa Menéndez, Rozalia Celak, siostra Helena Majewska, Jan XXIII, Paweł VI, Jan Paweł II, Benedykt XVI, Franciszek.
