WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
W CHRYSTUSIE NASZA NADZIEJA
„Tak często Kościół przypomina tonącą łódź, łódź, która nabiera wody ze wszystkich stron” – tymi słowami modlił się podczas nabożeństwa Drogi Krzyżowej w rzymskim Koloseum w 2005 roku kard. Józef Ratzinger. Przywołując je dziś, możemy powiedzieć, że wody na pokładzie jest coraz więcej, a „brud na szacie i obliczu Kościoła” jeszcze mocniej przeraża.
W tym doświadczeniu zagubienia, niepewności i lęku o przyszłość jako wspólnota Kościoła jesteśmy bardzo podobni do uczniów płynących nocą po wzburzonych falach jeziora. W obliczu niebezpieczeństwa i zagrożenia staramy się szukać różnych rozwiązań i sposobów ratunku. Oskarżamy się, atakujemy, milczymy lub bronimy się. Bywa, że zniechęceni odchodzimy. Ewangelia kieruje jednak naszą uwagę na Jezusa. On jest na pokładzie – nie zostawił swoich uczniów na pastwę żywiołów. Zdaje się jednak spać, nie reaguje. Punkt zwrotny stanowi dopiero gwałtowne wołanie, żarliwa modlitwa skierowana niczym pretensja wprost do Niego: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?”. Chrystus jakby czekał na tę chwilę, kiedy uczniowie zrozumieją, że sami już nie są w stanie sobie poradzić. Jeśli nie zwrócą się do Niego, zginą w falach jeziora. Jeśli nie uwierzą i nie zobaczą w Nim prawdziwego i żywego Boga, będą skazani na klęskę. Nawrócenie to zmiana kierunku. Powrót na właściwą drogę. Zerwanie z tym, co prowadzi do grzechu i krzywdy, co jest zgorszeniem i wstydem, by z pokorą znów iść drogą Ewangelii. Ale przede wszystkim nawrócenie to dostrzeżenie tego, że Chrystus naprawdę jest ze mną. On nie opuścił pokładu łodzi mojego życia, nawet jeśli ja sam i moi bliscy zupełnie Go nie dostrzegamy. Jeśli nie uwierzę w Niego i w Nim nie będę szukał ratunku, jeśli ze względu na Niego nie podejmę trudu nawrócenia, może okazać się, że walka z żywiołami oznaczać będzie dla mnie klęskę.
Jarosław Krawiec, dominikanin
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
XII NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK B
PIERWSZE CZYTANIE (Hi 38, 1. 8-11)
Bóg jest władcą morza
Czytanie z Księgi Hioba
Z wichru Pan zwrócił się do Hioba i rzekł: «Kto bramą zamknął morze, gdy wyszło z łona wzburzone, gdy chmury mu dałem za ubranie, za pieluszki – ciemność pierwotną? Złamałem jego wielkość mym prawem, wprawiłem wrzeciądze i bramę. I rzekłem: Aż dotąd, nie dalej! Tu zapora dla twoich fal nadętych».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 107 (106), 23-24. 25-26. 28-29. 30-31)
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Albo: Alleluja.
Ci, którzy statkami ruszyli na morze, *
by handlować na wodach ogromnych,
widzieli dzieła Pana *
i Jego cuda wśród głębin.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Rzekł, i zerwał się wicher, *
burzliwie piętrząc fale.
Wznosili się pod niebo, zapadali w otchłań, *
ich dusza truchlała w niedoli.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Wołali w nieszczęściu do Pana, *
a On ich wyzwolił od trwogi.
Zamienił burzę na powiew łagodny, *
umilkły morskie fale.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
Radowali się ciszą, która nastała, *
przywiódł ich do upragnionej przystani.
Niech dziękują Panu za dobroć Jego, *
za Jego cuda wobec synów ludzkich.
Refren: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.
DRUGIE CZYTANIE (2 Kor 5, 14-17)
Wszystko stało się nowe
Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł Chrystus po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.
Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób. Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Łk 7, 16)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Wielki prorok powstał między nami
i Bóg nawiedził lud swój.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 4, 35-41)
Jezus ucisza burzę
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Owego dnia, gdy zapadł wieczór, Jezus rzekł do swoich uczniów: «Przeprawmy się na drugą stronę». Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.
A nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała wodą. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?» On, powstawszy, zgromił wicher i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!» Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza.
Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże brak wam wiary!» Oni zlękli się bardzo i mówili między sobą: «Kim On jest właściwie, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?»
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
ROZWAŻANIA O WIERZE
Uczestnictwo przez wiarę w życiu Bożym sprawia, że stajemy się nowym człowiekiem, otrzymujemy nowe rozumienie. Nowe widzenie zarówno Boga, jak i otaczającej nas rzeczywistości doczesnej. Przez wiarę w rzeczywistości doczesnej zaczynamy dostrzegać działanie pierwszej przyczyny – Boga.
Dostrzegamy Jego obecność i działanie zarówno w sobie, jak i w świecie przyrody czy historii. Dostrzegamy, że to On jest autorem, On jest twórcą wszystkiego, że to, co poznajemy tylko po ludzku, po świecku, nie jest pełną rzeczywistością, że jest to tylko widzenie czysto zewnętrzne, oglądanie jedynie drugorzędnych przyczyn, którymi Bóg się posługuje. Wiara jest cnotą, która umożliwia kontakt z Bogiem i stanowi fundament życia nadprzyrodzonego. Ponieważ znajduje się ona u podstaw wszelkiej aktywności nadprzyrodzonej, wszystko dzieje się przez nią. O aktywności życia nadprzyrodzonego decydują zalety i niedostatki naszej wiary. Trudności w życiu nadprzyrodzonym wiążą się zawsze ze słabością wiary. Jest ona cnotą podstawową, ponieważ daje nam możliwość uczestniczenia w życiu Boga. Wiara to uczestnictwo w myśli Boga, to jakby osadzony na naturalnych władzach duszy nadprzyrodzony rozum, który uzdalnia nas do myślenia tak jak Bóg zarówno o sobie samym, jak i o wszystkim, z czym się stykamy. Stąd wierzyć znaczy uzgadniać swoją myśl z Jego myślą i identyfikować się z Jego myślą. (…) Skoro przez wiarę wchodzimy w życie Boga, w życie Jezusa Chrystusa, to przez wiarę Bóg rodzi w nas swoje własne życie. Celem naszej wiary jest, byśmy myśleli tak jak Jezus Chrystus, żebyśmy pozwolili Jemu, żyjącemu w nas przez wiarę, posługiwać się nami, myśleć w nas, żyć w nas. Dzięki wierze może dokonać się w nas całkowite przeobrażenie dotychczasowego sposobu widzenia, myślenia, odczuwania, przeżywania. Wiara zmienia naszą mentalność, każe nam stawiać Boga zawsze na pierwszym miejscu, troszczyć się o nastawienie całego życia na Niego, interpretować świat w Bożym świetle. Wtedy wszystkie nasze sądy, oceny, pragnienia i oczekiwania są opromienione światłem wiary. I tak realizuje się komunia wiary, która swoją pełnię osiągnie dopiero w miłości. Otaczający nas świat stworzony jest formą przemawiającego do nas głosu. Jeżeli nasza wiara jest słaba, głos ten powoduje rozproszenie, odciąga nas od Boga i skupia na sobie. Ze wzrostem wiary następuje proces odwrotny. Świat zewnętrzny zaczyna wtedy mówić nam o Bogu, skupia nas na Bogu, przyciąga do Niego, staje się znakiem Jego obecności, pomaga nawiązać z Nim kontakt, staje się dla nas miejscem spotkania z Nim.
ROZWAŻANIE O WIERZE
Ksiądz Tadeusz Dajczer – założyciel i główny animator Ruchu Rodzin Nazaretańskich – dzieli się doświadczeniem kierownictwa duchowego, nawołuje do zawierzenia Bogu zgodnie z ewangelicznym wezwaniem: „Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego” (Mt 18, 3). Autor bardzo prostym, jasnym językiem wyjaśnia często trudne kwestie związane z wiarą, życiem duchowym, poglądami. Rozwiewa wątpliwości, tłumaczy, opisuje, podaje przykłady. Angażuje uwagę czytelnika, rozbudza pragnienie doświadczenia Boga, zaprasza do wkroczenia na drogę świętości. „Rozważania o wierze” uczą odpowiedzialności za swoje życie i życie innych ludzi, których Bóg zgromadził wokół siebie. Odsyłają czytelnika do sakramentu obecności Boga pośród rozlicznych spraw człowieka, którym jest Eucharystia. Uczą wdzięczności za dar wiary, są niepodważalnym świadectwem miłości autora do Jezusa Chrystusa, Jego Matki Maryi i Kościoła.
