WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
GLINIANA TABLICZKA
STYL, z łac. tabliczek pokrytych woskiem. Gdy była stilus, rysik do glinianych zapisana, można było ją delikatnie podgrzać i pisać raz jeszcze. Styl to coś zmiennego… Także styl życia. Liturgia słowa pokazuje nam dziś przynajmniej dwa style życia – przyjrzyjmy się im i pomyślmy, jak ma się to do nas osobiście.
Pierwszy związany jest z ostrzeżeniem Jezusa. Dotyczy ono uczonych w Piśmie. Dokładnie ich stylu życia. Upodobanie do powłóczystych szat i pozdrowień wobec nich to próżność. Miejsca w synagogach, a także na ucztach, zawsze pierwsze, to pycha. Objadanie wdów to wyzysk najuboższych. Udawaną pobożnością są odprawiane dla pozoru długie modlitwy. W tej postawie widzimy gardzenie i człowiekiem, i Bogiem. Jezus mówi krótko: Strzeż się takiej postawy, niech to nie będzie styl twojego życia. Drugi styl to jest coś, co Jezus bardzo chce pokazać swoim uczniom. Widzi kogoś, kto żyje tak, jak chce, by żyli Jego uczniowie. Nie jest rzucający się w oczy, jak pierwszy. Chrystus wskazuje na skromność wdowy, która podchodzi i nie robi wokół siebie faryzejskiego szumu. Jest niezwykle hojna – wrzuca wszystko, co ma na swoje utrzymanie. Nie wrzuca swego zbytku, ale swój byt. To również jest jej bezgraniczna ufność. Oddanie swojego życia w ręce Boga. To ręce kochającego Ojca. On jest wierny swojemu słowu. Widzimy to w obietnicy danej i dotrzymanej wobec Eliasza, wdowy i jej syna. Bóg jest solidarny z prześladowanymi. Pozwolił przecież, by Go prześladowano. W Nim prześladowany Kościół zawsze ma oparcie. Może je mieć również w stylu naszego życia.
ks. Jakub Raczyński
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (1 Krl 17, 10-16)
Uboga wdowa karmi Eliasza
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej
Prorok Eliasz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Zawołał ją i powiedział: «Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił». Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał za nią i rzekł: «Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba!»
Na to odrzekła: «Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa – tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy».
Eliasz zaś jej powiedział: «Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i swemu synowi zrobisz potem. Bo tak mówi Pan, Bóg Izraela: Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię».
Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się, zgodnie z obietnicą, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a. 9b-10)
Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
Albo: Alleluja.
Bóg wiary dochowuje na wieki, *
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych, *
wypuszcza na wolność uwięzionych.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
Pan przywraca wzrok ociemniałym, *
Pan dźwiga poniżonych.
Pan kocha sprawiedliwych, *
Pan strzeże przybyszów.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
Ochrania sierotę i wdowę, *
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki, *
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 9, 24-28)
Jedyna ofiara Chrystusa
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Chrystus wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, ani nie po to, aby się wielekroć sam miał ofiarować, jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą, gdyż w takim przypadku musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków, aby zgładzić grzech przez ofiarę z samego siebie.
A jak postanowione ludziom raz umrzeć, potem zaś sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 5, 3)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 12, 38-44 – dłuższa)
Wdowi grosz
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, nauczając rzesze, mówił:
«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».
Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Oto słowo Pańskie.
Albo:
EWANGELIA (Mk 12, 41-44 – krótsza)
Wdowi grosz
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
DOŚWIADCZENIE OBECNOŚCI BOŻEJ POŚRÓD NASZEGO CODZIENNEGO ŻYCIA
Niebo jest tam, gdzie jest Bóg, który jest Miłością. To w Jezusie Chrystusie Bóg pojednał niebo z ziemią i wskazał drogę powrotu do Ojca. Odtąd każdy człowiek razem z Jezusem, przez udział w Jego krzyżu, uczestniczy również w radości Jego zmartwychwstania, a więc w doświadczeniu nieba.
„Niebem” odtąd mogą się cieszyć ci, którzy chociaż żyją w ciele i na ziemi, ale nie żyją już według ciała i przez wiarę oraz miłość są obywatelami nieba. Chociaż życie nasze w sposób doskonały spełni się dopiero w ojczyźnie niebieskiej, jednak doświadczenie nieba rozpoczyna się już w teraźniejszości. Im bliżej jesteśmy Chrystusa, im więcej w nas dobra, wiary i miłości, tym bardziej kosztujemy już teraz przedsmaku nieba. Niebo na ziemi dokonuje się przede wszystkim w spotkaniu z Chrystusem, a szczególnie w Eucharystii. Jezus, przychodząc do nas pod postacią chleba, zamieszkuje i żyje w nas przez każdy czyn miłości. Wówczas Jego królestwo – królestwo miłości – przenika naszą rzeczywistość ziemską. Można więc powiedzieć, że człowiek w takiej mierze żyje w niebie, w jakiej mierze żyje w Chrystusie Jezusie. Jednak nasze życie w Chrystusie na ziemi nigdy nie będzie pełnym doświadczeniem nieba. Trwamy bowiem często w słabościach i grzechu, w myśleniu na wzór tego świata. Rzeczywistość nieba jest przesłaniana przez świat i jego dążenia, do których próbujemy się dopasować. Święty Paweł naucza: „Teraz widzimy niewyraźnie jak w zwierciadle, potem będziemy oglądać twarzą w twarz. Teraz poznaję po części, potem poznam tak, jak sam zostałem poznany” (1 Kor 13, 12).
W KRĘGU WIECZNOŚCI
W naszym myśleniu o rzeczach ostatecznych jest jeszcze dużo przesądów i uprzedzeń, co wcale nie pomaga w budowaniu prawdziwie przyjacielskiej relacji z Panem Bogiem. Niniejsze opracowanie zatytułowane: „W kręgu wieczności. Śmierć, sąd Boży, niebo, piekło, czyściec” oparte na Piśmie Świętym i Katechizmie Kościoła Katolickiego oraz pismach i doświadczeniach świętych mistyków chrześcijańskich, zostało przygotowane przede wszystkim w celu przybliżenia Czytelnikom w sposób jak najbardziej przystępny zagadnień dotyczących śmierci, sądu Bożego, nieba, piekła oraz czyśćca.
