WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
W tym wielkopostnym czasie pokuty i umartwienia motywem przewodnim czwartej niedzieli jest radość. Jej przyczyną jest prawda, że przez krzyż Chrystusa Bóg pojednał świat ze sobą i odnowił przyjaźń z grzesznym człowiekiem. Taka Boża radość nadaje sens wszelkim naszym wysiłkom oraz pozwala z otuchą i nadzieją iść przez życie pełne trudów, zmagań, pokus i walki ze złem.
TYTUŁ MA ZNACZENIE
Rozdział 15 Ewangelii według Świętego Łukasza zawiera trzy przypowieści, które łączy jeden temat: Boże Miłosierdzie. Dzisiaj czytamy najdłuższą z nich. Często ten fragment jest nazywany przypowieścią o synu marnotrawnym, inni wolą raczej mówić o przypowieści o Bożym Miłosierdziu. To, jak nazwiemy tę przypowieść, zależy od tego, co chcemy bardziej podkreślić z jej treści.
Jeżeli skupimy się na postaci syna marnotrawnego, to w samym tytule zobaczymy jego niesprawiedliwe postępowanie: właśnie zmarnował swój majątek i nie szanował swego ojca. Oczywiście czytelnik ma prawo do takiej interpretacji. Ale tak naprawdę, czy św. Łukasz, pisząc ten rozdział, chciał podkreślić właśnie ten aspekt?
Określenie tego tekstu przypowieścią o Bożym Miłosierdziu wskazuje na inną perspektywę. W centrum staje wówczas ojciec, który jako dobry szanuje wolność swego syna i spełnia jego prośbę. Pozwala synowi odejść i zgadza się, aby żył z dala od niego. Jednak w tej trudnej sytuacji nie przestaje kochać swojego syna, mając nadzieję, że syn powróci. I tak też się dzieje.
Wzruszające jest opowiadanie o ich ponownym spotkaniu: „A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go”. Miłość ojca została przyjęta i odwzajemniona. Możemy słusznie przywoływać w naszej wyobraźni tę scenę zawsze wtedy, gdy człowiek błądzący decyduje się na powrót do Boga i zmienia swoje życie – nawraca się.
W tle tej przypowieści obecny jest również starszy brat syna marnotrawnego, który nie potrafi zaakceptować zachowania swojego ojca. On, chociaż zawsze był blisko ojca, nie potrafi się tym cieszyć. Nie rozumie tego, co czyni jego ojciec, gdyż dla niego liczy się tylko sprawiedliwość. Czy takie podejście nie jest też cechą charakterystyczną wielu członków Kościoła?.
o. Luca Bovio IMC, Papieskie Dzieła Misyjne
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Joz 5, 9a. 10-12)
Naród wybrany obchodzi pierwszą Paschę w Ziemi Obiecanej
Czytanie z Księgi Jozuego
Pan rzekł do Jozuego: «Dziś zrzuciłem z was hańbę egipską».
Rozłożyli się obozem Izraelici w Gilgal i tam obchodzili Paschę czternastego dnia miesiąca wieczorem, na stepach Jerycha. Następnego dnia Paschy jedli z plonu tej krainy, chleby przaśne i ziarna prażone tego samego dnia.
Manna ustała następnego dnia, gdy zaczęli jeść plon tej ziemi. Nie mieli już więcej Izraelici manny, lecz żywili się tego roku plonami ziemi Kanaan.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7)
Refren: Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry.
Będę błogosławił Pana po wieczne czasy, *
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem, *
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.
Refren: Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry.
Wysławiajcie razem ze mną Pana, *
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał *
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.
Refren: Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry.
Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością, *
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał, *
i uwolnił od wszelkiego ucisku.
Refren: Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry.
DRUGIE CZYTANIE (2 Kor 5, 17-21)
Bóg pojednał nas z sobą w Chrystusie
Czytanie z Drugiego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Jeżeli ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe. Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił nam posługę jednania. Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania. Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień.
W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 15, 18)
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem:
«Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie».
Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.
EWANGELIA (Łk 15, 1-3.11-32)
Przypowieść o synu marnotrawnym
+ Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi».
Opowiedział im wtedy następującą przypowieść:
«Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie.
A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał.
Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca.
A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”.
Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić.
Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”.
Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”.
Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
WSZYSTKIE KOŚCIOŁY DLA NAWRÓCENIA ŚWIATA
Dopóki żyje na świecie choćby jeden tylko człowiek, który nie zna i nie kocha Jezusa Chrystusa Zbawiciela świata, nie wolno ci spocząć”.
(bł. Franciszek Jordan)
Myśl o tym, że po dwóch tysiącach lat wciąż tak wielu ludzi na świecie nie zna Chrystusa, bardzo niepokoiła włoskiego księdza Pawła Mannę. Obojętność i brak zaangażowania chrześcijan w sprawy misji nazywał skandalem i wzywał do nawrócenia. Stworzył dzieło, które miało w całym Kościele – w każdej diecezji i parafii – obudzić gorliwość dla spraw misji. Tak powstało najmłodsze spośród Papieskich Dzieł Misyjnych – Papieska Unia Misyjna. Nie tylko dopełniło pozostałe dzieła, ale stało się ich „duszą”, motorem całej współpracy misyjnej.
Apele o misyjną gorliwość kierował przede wszystkim do kapłanów: Duch wiary w waszym świętym powołaniu oznacza żywe, głębokie i nieustanne przekonanie, że Pan powierzył wam zadanie, od wypełnienia którego zależy wasze uświęcenie i uświęcenie wielu dusz. Dobry kapłan, który stara się każdego dnia coraz bardziej wzrastać w tym świętym przekonaniu i nosi w sobie to zbawienne uczucie, posiada motywację do życia prawdziwie świętego, pełnego gorliwości i owoców zbawienia dusz.
Ojciec Manna podkreślał, że nawrócenie świata zależne jest zarówno od łaski Bożej, jak też od odpowiedniej liczby misjonarzy i ich świętości, a także od zabezpieczenia koniecznych środków materialnych. Dlatego być katolikiem, a zwłaszcza kapłanem, i nie włączać się w dzieło ewangelizacji znaczyłoby nie rozumieć nic z Ewangelii.
Dziś do Papieskiej Unii Misyjnej należą księża diecezjalni i zakonni z ponad 100 krajów świata. Przystępują do niej już podczas formacji seminaryjnej. Przyjmują na siebie zobowiązania do modlitwy i duchowych ofiar w intencji misji oraz formacji i apostolatu w duchu misyjnym. A swoją gorliwością i zaangażowaniem pociągają pozostałych wiernych – w parafiach i wspólnotach zakonnych.
Do PUM należą także osoby konsekrowane i świeckie. Patronem tego dzieła jest św. Franciszek Ksawery. Z tej racji każdego roku od 30 lat na przełomie listopada i grudnia (blisko uroczystości patrona) spotykają się wszystkie osoby zaangażowane w misyjną współpracę na sesji misjologicznej i czuwaniu misyjnym na Jasnej Górze.
Anna Sobiech, Papieskie Dzieła Misyjne
Droga krzyżowa z bł. Anielą Salawą
Rozważania drogi krzyżowej, na które składają się fragmenty Dziennika bł. Anieli Salawy, to wyjątkowa propozycja przeżywania męki Pańskiej nie tylko w okresie Wielkiego Postu. Doświadczenia duchowe pokornej franciszkańskiej tercjarki ukazują bezgraniczną miłość Chrystusa Ukrzyżowanego do ludzi i zachęcają, by wejść na tę drogę wiary, gdzie spotykamy cierpiącego Jezusa.
Błogosławiona Aniela Salwa pisała, że tylko w cierpieniu znajdowała prawdziwy, głęboki pokój i czuła, że jest tam, gdzie Pan Bóg ją woła. W cierpieniu było całe jej ukojenie.
Więcej w księgarni edycja.pl.
