WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Czas Wielkanocy to czas szczególnego przeżywania Bożego dziecięctwa. Przez Paschę Chrystusa stajemy się dziećmi Bożymi, uczestnikami Bożej natury, zostajemy wszczepieni w Kościół, nakarmieni chlebem dającym życie wieczne, mamy prowadzić nowe życie. Liturgia dzisiaj zaprasza nas do nowości życia, która objawia się we wzajemnej miłości. Dzięki niej Kościół jest prawdziwym przybytkiem Boga na ziemi. Módlmy się, abyśmy tę liturgię i całe życie przeżywali w duchu prawdziwej miłości.
BYĆ UCZNIEM
Bardzo często rodzice motywują swoje dzieci, a wręcz nawet czasem nakazują im, by były pilnymi uczniami. Po czym poznać dobrego i sumiennego ucznia? Czy o jego postawie świadczą tylko oceny lub zaangażowanie na rzecz szkoły albo lokalnego środowiska? Czy może jest jeszcze coś, co mówi nam, iż tego konkretnego człowieka można określić mianem dobrego i pilnego ucznia?
Tym czymś jest wiara w prawdziwość zdobytej wiedzy i umiejętność wykorzystania jej w życiu codziennym. Dziś Jezus mówi do nas wszystkich: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem” (Ewangelia), zatem w szkole Jezusa pilnym uczniem jest nie tyle ten, który ma zawsze najlepsze stopnie, ile ten, kto wciela Jego słowa w swoje codzienne życie.
Świadomość, że Bóg jest prawdziwie wśród nas, że pozostał z nami w kruszynie białego chleba sprawia, iż jeszcze mocniej musimy zrobić w naszym życiu rachunek sumienia z tego, jak zachowujemy Jego naukę.
Dziś świat bardzo mocno chce, by ludzie identyfikowali się z jakąś grupą o charakterze ideologicznym, światopoglądowym itd., gromadzącą ludzi wokół konkretnych znaków, symboli czy wyznawanych wartości lub też celów, które pragną osiągnąć.
Tymczasem znakiem wyróżniającym uczniów Jezusa ma być wzajemna miłość: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (Ewangelia). Obserwując przemiany zachodzące w dzisiejszym świecie, mamy stawać się dla naszych bliźnich świadkami życia Bożą nauką, a życie nią zaczyna się od pilnego wsłuchiwania się w słowa Pana jako uczeń w Jego szkole.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 14,21-27)
Bóg działa przez ludzi
Czytanie z Dziejów Apostolskich.
Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.
Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Nauczali w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali.
Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 145,8-9.10-11.12-13ab)
Refren: Będę Cię sławił, Boże mój i Królu.
Pan jest łagodny i miłosierny, *
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
Niech Cię wielbią. Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię ”błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.
Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę *
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, *
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.
DRUGIE CZYTANIE (Ap 21,1-5a)
Bóg otrze wszelką łzę
Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła.
Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma.
I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swojego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu:
”Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie »Bogiem z nimi«. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”.
I rzekł Siedzący na tronie: ”Oto czynię wszystko nowe”.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 13,34)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
jak Ja was umiłowałem.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 13,31-33a.34.35)
Przykazanie nowe
+ Słowa Ewangelii według świętego Jana.
Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział:
”Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi.
Dzieci, jeszcze krótko – jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale – jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię – dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
POLSCY MĘCZENNICY MISJONARZE
Niech wierność tych męczenników w podążaniu za Jezusem da siłę nam wszystkim, szczególnie zaś chrześcijanom prześladowanym w różnych częściach świata, do tego, by głosić z odwagą Ewangelię. (papież Franciszek o polskich błogosławionych męczennikach w Peru)
Kościół misyjny w naszej ojczyźnie wyrósł z męczeńskiej krwi duchownych: św. Wojciecha, św. Stanisława biskupa, św. Brunona z Kwerfurtu, św. Andrzeja Boboli. To ci, którzy żyli i działali na początku naszej państwowości oraz w zalążku rodzącego się Kościoła.
Jesteśmy wychowani na świętości Maksymiliana Marii Kolbego, zaangażowanego w misje w Japonii, czy błogosławionych franciszkanów męczenników z Peru – o. Zbigniewa i o. Michała. To te postaci wskazują na żywotność Kościoła, który nieustannie posyła swoich misjonarzy, ale też wprost wskazuje, że w drogę misyjną wpisane jest męczeństwo.
Kilka lat temu świat obiegła wiadomość o śmierci w Boliwii młodziutkiej Polki, wolontariuszki misyjnej Heleny Kmieć. Wiele osób zadawało sobie pytanie o sens posługi misyjnej zagrożonej utratą życia. Wiele środowisk zabrało głos w dyskusji o zasadności utraty życia przez utalentowaną młodą osobę, która miała przed sobą całe życie i wielkie możliwości rozwoju.
Odpowiedź może być tylko jedna i pochodzi ona z Ewangelii, gdzie Jezus uczy: nikt mi życia nie odbiera – Ja sam je oddaję… (por. J 10, 18).
Męczeństwo polskich misjonarzy jest uwiarygodnieniem dojrzałości wspólnoty Kościoła, której członkowie są gotowi dać najwyższe świadectwo swojej wiary. Każdego roku na świecie ginie około 30-40 osób związanych z posługą misyjną. Najczęściej w wyniku napadu rabunkowego czy też porwania dla okupu albo zostają zamordowane z powodu nienawiści religijnej czy etnicznej. Statystyki kościelne wskazują na to, że niepokojący proceder prześladowań wciąż trwa i w wielu przypadkach kończy się śmiercią młodych ludzi.
„Krew męczenników jest nasieniem chrześcijan” (Tertulian). Tak jak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, tak i dziś nowe wspólnoty wierzących rodzą się i uświęcają również dzięki męczeńskiej krwi naszych misjonarzy. W ten sposób doświadczamy realizacji Ewangelii, w której jest mowa o dawaniu świadectwa naszej przynależności do Jezusa. Wyraża się ono czasami w męczeństwie podjętym po to, by umocnić w wierze rodzącą się wspólnotę. Męczeństwo ma także inny wymiar –czasem może trudniejszy, choć mniej zauważalny – to heroiczność cnót objawiających się w codzienności przeżywanej w duchu Ewangelii, tzw. białe męczeństwo.
Polscy misjonarze męczennicy są nam darowani jako przykład, że dla prawdy Ewangelii trzeba zaprzeć się samego siebie i polegać tylko na Jezusie Chrystusie.
ks. Maciej Będziński, Papieskie Dzieła Misyjne
“Sara” Laura Invernizzi
Kobiety, biblistki, teolożki w zaskakujący sposób piszą o chrześcijankach znanych z dziejów Kościoła i z Biblii. Przedstawiają nieznane szerzej informacje źródłowe oraz niezwykle odkrywcze interpretacje życia i czynów tych postaci.
Sara, żona Abrahama, znana jako ta, „która w późnym wieku poczęła i porodziła”, zazwyczaj stanowi tło i narzędzie w historii swego męża. Laura Invernizzi, doktor teologii biblijnej, odsłania przed nami jej pełny wizerunek, siłę, mądrość, kryzysy i emocje.
Z tej opowieści wyłania się obraz postaci, z historią której może utożsamić się niejedna współczesna kobieta.
