WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
W Najświętszym Sakramencie Pan Jezus pozostawił nam pamiątkę swojej męki. Tak modli się dzisiaj Kościół, rozważając Tajemnicę Bożej Obecności w Kościele. „Pamiątkę” w rozumieniu biblijnym, to znaczy wydarzenie z przeszłości, które uobecnia się tu i teraz, w sakramentalnych znakach. Celebrując ją, otrzymujemy od Pana dar jedności i pokoju i kosztujemy, jeszcze nie w pełni, tego, co będziemy przeżywać w wieczności – pełnego zjednoczenia z Bogiem w miłości
POKARM WĘDROWCÓW
Nie ma chyba nic odkrywczego w stwierdzeniu: „By żyć, człowiek musi jeść”. Każdy z nas doskonale o tym wie, podchodząc do swojego ciała z należytą troską. Często w dzisiejszych czasach możemy zaobserwować wręcz przesadną troskę o ciało, czy w ogóle o wygląd zewnętrzny. Co gorsza, ta zbytnia troska wiąże się z zaniedbywaniem tego, co w człowieku nieśmiertelne. Mowa oczywiście o ludzkiej duszy, która tak jak ciało potrzebuje naszej troski.
Nie trzeba być naukowcem zgłębiającym tajemnice ludzkiego organizmu, by wiedzieć, iż pokarm dostarcza ciału składników potrzebnych do życia i rozwoju. Podobnie sprawa ma się z duszą, naszym pierwiastkiem duchowym. O nią również trzeba się troszczyć, pielęgnować ją i przyczyniać się do rozwoju w nas właśnie tego, co nieśmiertelne.
Uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa, zwana potocznie Bożym Ciałem przypomina nam właśnie tę prawdę. Czyni to nie tylko przez zastawiony stół słowa Bożego, lecz także przez znaki chleba i wina, obecne podczas każdej Eucharystii.
Chrystus Pan karmi do syta wszystkich, którzy przychodzą do Niego, uświadamiając nam przy tym, iż człowiek potrzebuje pokarmu, który daje życie bez końca. Pokarmem tym jest Jego prawdziwe Ciało i Jego prawdziwa Krew. Karmiąc się tymi sakramentalnymi darami, troszczymy się o nasze życie wieczne.
Dziękując więc dziś Jezusowi Chrystusowi, za Jego obecność między nami w sakramencie ołtarza z jeszcze większym zapałem zbiegajmy o życie wieczne, pielęgnujmy naszą więź z Bogiem przez modlitwę oraz sakramentalną spowiedź, by godnie móc karmić się pokarmem danym nam na drogę do nieba.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Rdz 14,18-20)
Ofiara Melchizedeka
Czytanie z Księgi Rodzaju.
W owych dniach:
Melchizedek, król Szalemu, wyniósł chleb i wino; a ponieważ był on kapłanem Boga Najwyższego, błogosławił Abrama, mówiąc: „Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi! Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który w twe ręce wydał twoich wrogów!”. Abram dał mu dziesiątą część ze wszystkiego.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 110,1-2.3-4)
Refren: Jesteś kapłanem tak jak Melchizedek.
Rzekł Pan do Pana mego: „Siądź po mojej prawicy, *
aż uczynię Twych wrogów podnóżkiem stóp Twoich”.
Pan rozciągnie moc Twego berła z Syjonu: *
„Panuj wśród Twych nieprzyjaciół.
Przy Tobie panowanie w dniu Twojego triumfu, +
w blasku świętości, *
z łona jutrzenki zrodziłem Cię jak rosę”.
Pan przysiągł i nie będzie żałował: *
„Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 11,23-26)
Eucharystia jest pamiątką śmierci Chrystusa
Czytanie z Pierwszego listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian.
Bracia:
Ja otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: „To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę!”. Podobnie skończywszy wieczerzę wziął kielich, mówiąc: „Ten Kielich jest Nowym Przymierzeni we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!”.
Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 6,51)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba.
Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 9,11 b-17)
Rozmnożenie chleba
+ Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
Jezus mówił tłumom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrowił. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu mówiąc: „Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie mogliby się zatrzymać i znaleźć żywność; bo jesteśmy tu na pustkowiu”. Lecz On rzekł do nich: „Wy dajcie im jeść!”. Oni zaś powiedzieli: „Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i zakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi”. Było bowiem mężczyzn około pięciu tysięcy.
Wtedy rzekł do swych uczniów: „Każcie im rozsiąść się gromadami, mniej więcej po pięćdziesięciu”. Uczynili tak i porozsadzali wszystkich.
A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi. Jedli i nasycili się wszyscy, a zebrano jeszcze z tego, co im zostało, dwanaście koszów ułomków.
Oto słowo Pańskie.
PROCESJA EUCHARYSTYCZNA
EWANGELIA PRZY PIERWSZYM OŁTARZU (Mt 26,17-19.26-29)
W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: „Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?” On odrzekł: „Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami”. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.
A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje”. Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: „Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów”. Lecz powiadam wam: „Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego”.
Oto słowo Pańskie.
EWANGELIA PRZY DRUGIM OŁTARZU (Mk 8,1-9)
Gdy znowu wielki tłum był z Jezusem i nie mieli co jeść, przywołał do siebie uczniów i rzekł im: „Żal mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. A jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze; bo niektórzy z nich przyszli z daleka”.
Odpowiedzieli uczniowie: „Skąd tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?” Zapytał ich: „Ile macie chlebów?” Odpowiedzieli: „Siedem”.
I polecił ludowi usiąść na ziemi. A wziąwszy siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je rozdzielali. I rozdali tłumowi. Mieli też kilka rybek. I nad tymi odmówił błogosławieństwo i polecił je rozdać. Jedli do sytości, a pozostałych ułomków zebrali siedem koszów. Było zaś około czterech tysięcy ludzi. Potem ich odprawił.
Oto słowo Pańskie.
EWANGELIA PRZY TRZECIM OŁTARZU (Łk 24,13-16.28-35)
Trzeciego dnia po śmierci Jezusa dwaj z Jego uczniów byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali.
Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił”. Wszedł więc, aby zostać z nimi.
Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu.
I mówili nawzajem do siebie: „Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?”
W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi.
Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba.
Oto słowo Pańskie.
EWANGELIA PRZY CZWARTYM OŁTARZU (J 17,20-26)
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:
„Ojcze nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.
I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.
Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
CHRYSTUS DAREM DLA WSZYSTKICH
Kościół „nie jest celem samym w sobie, ale gorliwie zabiega, by być cały Chrystusa, w Chrystusie i dla Chrystusa oraz cały ludzi, wśród ludzi i dla ludzi”. (Jan Paweł II, Redemptoris missio 19)
Największą troską misjonarzy od początku istnienia Kościoła było wypełnienie nakazu misyjnego Chrystusa i głoszenie Ewangelii wszystkim ludom i narodom. W Dziejach Apostolskich czytamy, że apostołowie otrzymali Ducha Świętego i mówili obcymi językami, aby mogli być zrozumiani przez ludzi innych kultur i narodowości.
Choć w późniejszych wiekach Kościół oparł się na dominującej w świecie kulturze grecko-rzymskiej, to w spotkaniu z ludźmi innych kultur wielcy misjonarze wciąż kierowali się maksymą św. Pawła, by stawać się „wszystkim dla wszystkich”. Aby głosić Chrystusa – Żywe Słowo Boże, który pragnął wcielić się w każdą kulturę i przemówić językiem każdego narodu. Dlatego włoski jezuita Mateo Ricci, zanim przekroczył próg Chin, nauczył się języka mandaryńskiego i zgłębił zwyczaje tego kraju. Chciał podarować im Ewangelię bez opakowania obcej cywilizacji, świadomy, że Chrystus i Kościół nie jest własnością jednego narodu i jednej kultury, ale jest darem dla wszystkich.
To, co było intuicyjne w pierwszych wiekach, poddano później głębokiej refleksji i nazwano procesem inkulturacji. Dużo uwagi poświęcił jej Jan Paweł II w encyklice Redemptoris missio, podkreślając, że jest to proces dwustronny: „Poprzez inkulturację Kościół wciela Ewangelię w różne kultury i jednocześnie wprowadza narody z ich kulturami do swej własnej wspólnoty; przekazuje im własne wartości, przyjmując wszystko to, co jest w nich dobre i odnawiając je od wewnątrz. Ze swej strony przez inkulturację Kościół staje się bardziej zrozumiałym znakiem tego, czym jest, i coraz odpowiedniejszym narzędziem misji”.
Papież wskazał także na niebezpieczeństwa związane z procesem inkulturacji, uczulając zwłaszcza biskupów, by kierowali się podwójną zasadą: „zgodności z Ewangelią” i „jedności Kościoła powszechnego” Istnieje bowiem niebezpieczeństwo bezkrytycznego przejścia od pewnej formy alienacji kulturalnej do przeceniania kultury, która jest wytworem człowieka, a więc naznaczona jest grzechem. Musi zatem doznawać „ulepszenia, wyniesienia na wyższy poziom i pełnego udoskonalenia”. (Redemptoris Missio 54).
Anna Sobiech, Papieskie Dzieła Misyjne
Przyjdźcie do Mnie wszyscy
Propozycje 31 adoracji przed Najświętszym Sakramentem
Książka jest pomyślana jako pomóc w budowaniu adoracji indywidualnej i wspólnotowej. Zawiera 31 adoracji przed Najświętszym Sakramentem. Prezentowane w niej adoracje opierają się na metodzie modlitwy praktykowanej w Rodzinie Świętego Pawła, zwanej „Droga-Prawda-Życie”, a nawiązującej do słów samego Jezusa.
Może stanowić doskonałą pomoc w praktykowaniu tego rodzaju modlitwy, a tym samym ożywić życie religijne. Inspirację mogą tu znaleźć zarówno członkowie grup i wspólnot, jak i osoby indywidualne. Książka pozwala na nowo odkryć piękno i wartość modlitwy eucharystycznej.
