NR 62 / 2022 – 2 NIEDZIELA ADWENTU – Dzień Modlitw w Intencji Bezrobotnych

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


Adwent można przeżywać w wymiarze osobistym, podejmując konkretne postanowienia, poświęcając więcej czasu na modlitwę i rozważanie Bożego słowa, ale nie można zapomnieć, że cały Kościół przeżywa adwent, że cała wspólnota chrześcijańska przygotowuje się na spotkanie ze swoim Panem. Pomoc duchowa i materialna udzielana dziś Kościołowi na Wschodzie, do niedawna prześladowanemu, pomaga lepiej odczuć powszechność chrześcijaństwa.

WYDAWAĆ OWOC

Adwent, przypominając nam prawdę o powtórnym przyjściu Pana, mobilizuje nas także do osobistej przemiany naszego życia. Heroldem głoszącym to Boże orędzie jest dla nas w tym czasie Jan Chrzciciel, który wzywa do prostowania ścieżek życia.

Jan Chrzciciel to człowiek bezkompromisowy, odrzucający od siebie wszystko, co oddala go od pełnienia woli Bożej. Mając do wypełnienia tak wielkie zadanie, prowadzi bardzo ascetyczny tryb życia. Niestety przez wielu jemu współczesnych ludzi jest niezrozumiany lub lekceważony.
Kiedy udziela chrztu nad Jordanem, wyjaśnia zebranym przy brzegu rzeki ludziom, że nawrócenia nie można odwlekać. Dziś trzeba zacząć poprawę. I mimo że przyszedł już na świat Mesjasz wskazany przez Jana Chrzciciela, to słowa wypowiedziane przez syna Zachariasza i Elżbiety i dziś nie tracą nic ze swej aktualności.
Dzisiejsze słowo Boże wzywa nas do tego, by nie tracić czasu. By już teraz, dosłownie w tym momencie podjąć trud nawrócenia. Wymownym i koniecznym aktem wejścia na drogę przemiany swojego życia jest sakramentalna spowiedź, bez której okres adwentu i przeżywanych w nim rekolekcji staje się bezowocny.
Wielu ludzi uważa, że nie potrzebuje poprawy, inni sądzą, iż zaczną myśleć o życiu wiecznym dopiero od jutra. Tymczasem czas płynie nieubłaganie. Nie zwlekajmy zatem z podjęciem adwentowego trudu prostowania ścieżek swojego życia, trwajmy w dobrych postanowieniach i wydawajmy prawdziwie chrześcijańskie owoce naszej wiary.

ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE


PIERWSZE CZYTANIE (Iz 11, 1-10)
Przyjście Mesjasza, Króla sprawiedliwego

Prorok Izajasz kreśli wizję czasów mesjańskich. Celowo używa licznych przesadnych wyrażeń, aby zaznaczyć niezwykłość epoki, którą rozpocznie przyjście Zbawiciela, który zaprowadzi tak bardzo upragnioną sprawiedliwość na ziemi. Sam Mesjasz będzie napełniony darami Ducha Świętego, z których najbardziej wyróżnia się bojaźń Boża. Jego panowanie przyniesie ziemi pokój.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej.
Nie będzie sądził z pozorów ani wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego. Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach, a wierność przepasaniem lędźwi.
Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą pospołu i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą ze sobą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na gnieździe kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani działać na zgubę po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze.
Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. Do niego ludy przyjdą po radę, i sławne będzie miejsce jego spoczynku.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 72)

Refren: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

Boże, przekaż Twój sąd królowi, *
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie *
i ubogimi według prawa.

Refren: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość, *
i wielki pokój, zanim księżyc zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza *
od Rzeki aż po krańce ziemi.

Refren: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa *
i ubogiego, który nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim, *
nędzarza ocali od śmierci.

Refren: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

Niech jego imię trwa na wieki *
jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią, *
niech wszystkie narody życzą mu szczęścia.

Refren: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie.

DRUGIE CZYTANIE (Rz 15, 4-9)
Chrystus zbawia wszystkich ludzi

Apostoł Paweł udziela cennych porad adresatom swojego listu. Na czoło wysuwa się wezwanie do zgody i jednomyślności. Uczniowie Chrystusa mają jednym sercem i jednym głosem chwalić Boga. Wezwania św. Pawła można przyjąć jako dobre rady na czas przeżywania adwentu. Jeżeli natomiast naszym celem jest przygotowanie się na ostateczne spotkanie z Panem, wtedy jego rady możemy odnieść do adwentu naszego życia.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian.

Bracia:
To, co niegdyś zostało napisane, napisane zostało także dla naszego pouczenia, abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję. A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Dlatego przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was – ku chwale Boga. Albowiem Chrystus – powiadam – stał się sługą obrzezanych dla ukazania wierności Boga i potwierdzenia przez to obietnic danych ojcom oraz po to, żeby poganie za okazane sobie miłosierdzie uwielbili Boga, jak napisano:
«Dlatego oddawać Ci będę cześć między poganami i śpiewać imieniu Twojemu».

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 3, 4c. 6)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego;
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (Mt 3, 1-12)
Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie

Święty Jan Chrzciciel to czołowa postać adwentu, przewodnik po drogach adwentowego przygotowania i oczekiwania. Jego styl życia i ton nauczania skłaniają do pokuty,  uświadamiając tym samym, że właściwe przeżywanie adwentu powinno zawierać w sobie wyraźny rys przemiany naszego życia. Prorok wzywa do nawrócenia, do przemiany życia. Jego ostre słowa stanowią dobry grunt pod pełne łagodności i dobroci nauczanie Jezusa.

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza.

W owym czasie pojawił się Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: «Nawracajcie się, bo bliskie królestwo niebieskie». Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki!».
Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem były szarańcza i miód leśny. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy.
A gdy widział, że przychodziło do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: «Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: „Abrahama mamy za ojca”, bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera jest przyłożona do korzenia drzew. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień.
Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».

Oto słowo Pańskie.


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Z krzyżem w drogę

Dla ludzi wierzących w Chrystusa krzyż jest największym znakiem miłości Boga do człowieka. Niestety, wciąż jeszcze zdarzają się ludzie, którzy mówią, że nie wolno dawać krzyża na prezent, bo to przynosi nieszczęście. Że zamiast krzyża, nad drzwiami pokoju lepiej powiesić obrazek Matki Bożej, bo tak bezpieczniej. Że pasyjka na krzyżu „straszy dzieci”, więc lepiej sam krzyż bez Chrystusa…

 Czy z takimi poglądami można być chrześcijaninem? Przecież to właśnie na krzyżu Chrystus nas zbawił. To przecież ten znak towarzyszy chrześcijanom niemal od początku historii Kościoła aż do dziś, a każdemu z nas osobiście od chrztu św. aż do śmierci. W obronie krzyża od wieków oddają życie męczennicy. Krzyż nie straszy, krzyż pociesza i przypomina, że jest ktoś, kto kocha tak bardzo, że nawet własnego Syna nie oszczędził.
Krzyż to również znak posłania. Wierzący w Chrystusa to ten, kto ma za zadanie być świadkiem Jezusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Od dnia chrztu powierzona nam zostaje misja: „Idźcie i głoście”. Właśnie taki napis znajduje się na „krzyżu na drogę” (znanym również jako Krzyż AdoMis), który Papieskie Dzieła Misyjne polecają bierzmowanym. Sakrament bierzmowania to sakrament świadectwa, to znaczy przyznawania się do Chrystusa „w całości”: i w śmierci, i w zmartwychwstaniu.
Na tym krzyżu oprócz napisu i oczywiście osoby Jezusa jest również kula ziemska. Po to, abyśmy pamiętali, że chrześcijanie są nie tylko w naszej parafii, diecezji czy ojczyźnie. Jeden jest Kościół Chrystusa, w którym mamy braci i siostry na całym świecie. Ten wizerunek świata ma nam również przypominać, że na niemal osiem miliardów ludzi na ziemi, ponad pięć miliardów wciąż jeszcze nie słyszało o Chrystusie. Naszym zadaniem jest zatem wspierać dzieło misyjne Kościoła modlitwą, ofiarą i troską o nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne, żeby każdy człowiek na świecie mógł usłyszeć o Bogu kochającym aż do śmierci. Dlatego też część środków z zakupu „krzyża na drogę” przeznaczona jest na utrzymanie kleryków i nowicjuszy w krajach misyjnych.
Nie bójmy się krzyża ani się go nie wstydźmy. Jak napisał Jan Paweł II: „W Krzyżu Chrystusa nie tylko Odkupienie dokonało się przez cierpienie, ale samo cierpienie ludzkie zostało też odkupione”. Krzyż to nie jest znak cierpienia, krzyż to znak zbawienia i miłości.

s. Monika Juszka RMI, Papieskie Dzieła Misyjne