WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Po radosnej, pełnej emocji nocy narodzenia Pańskiego nastaje dzień, czas spokojniejszy, dany dla refleksji nad tym, co się wydarzyło. Skłaniają do tego zarówno teksty mszalne, jak i liturgia słowa. Narodzenie Zbawiciela nie było wydarzeniem jednej nocy, ono ciągle trwa. Jezus nieustannie przychodzi do nas na różne sposoby. Przede wszystkim czyni to, łącząc się z nami w Komunii świętej.
BEZCENNE SŁOWO
Narodziny Jezusa stanowią wypełnienie Bożej obietnicy przywrócenia człowiekowi należnej mu godności i wolności. Tak długo oczekiwane stają się wydarzeniem epokowym w pełnym tego słowa znaczeniu. Bóg przychodzi do tych, których stworzył na swoje podobieństwo i obraz. Czy jednak my Go przyjmujemy?
Pomimo tego, że Adam i Ewa w konsekwencji popełnionego grzechu musieli opuścić rajski ogród, Pan Bóg nie zostawił ich samych. Już przecież gdy spostrzegł, że pierwsi rodzice zerwali owoc z drzewa poznania dobra i zła, zapowiedział, że nadejdzie dzień, w którym potomek Niewiasty pokona szatana. Tę obietnicę Bóg potwierdzał wielokrotnie przez usta proroków, aż wreszcie posłał na świat swojego Jednorodzonego Syna.
Kiedy słuchamy dziś w liturgii słowa początku Ewangelii według św. Jana, może nam się wydawać, iż fragment ten jest bardzo trudny do zrozumienia. I rzeczywiście, będąc bardzo obfity w treść, nie należy on do najłatwiejszych. Jednak tym, co w pierwszej chwili przebija z tego tekstu, jest fakt, iż Jezus przyszedł do nas, by nam przywrócić to, co grzech Adama i Ewy w nas zniszczył. Od nas zależy, czy pragniemy przyjąć przychodzącego do swojej własności Pana przynoszącego nam łaskę usynowienia. Trzeba nam uwierzyć w Słowo Boga, Słowo, które jest bezcenne dla naszego zbawienia, Słowo, które pokazuje nam, że Bóg jest wierny danym obietnicom.
Nie odwracajmy się od wychodzącego naprzeciw nam Boga, przemawiającego do nas najmocniej przez swojego Syna, prawdziwie radujmy się z Jego narodzenia i pozwólmy Mu zamieszkać między nami. Niech nam towarzyszy Jego Boska obecność na co dzień.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 52, 7-10)
Cała ziemia zobaczy zbawienie Boże
Izajasz zapowiada zwiastuna dobrej nowiny. Ta nowina to pokój i szczęście, zbawienie i królowanie Boga. Współcześni prorokowi nie rozumieli pełnego znaczenia jego orędzia, nie pojmował go także sam Izajasz. Potrzeba było kilku wieków, aby spełniły się słowa Bożego proroka. Wypełniły się w Osobie Jezusa, który przyniósł ludziom pokój i szczęście zbawienia. Zapoczątkował królestwo Boże na ziemi.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza.
O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: «Twój Bóg zaczął królować».
Głos! Twoi strażnicy podnoszą głos, razem wznoszą okrzyki radosne, bo oglądają na własne oczy powrót Pana na Syjon. Zabrzmijcie radosnym śpiewaniem, wszystkie ruiny Jeruzalem! Bo Pan pocieszył swój lud, odkupił Jeruzalem.
Pan obnażył już swe ramię święte na oczach wszystkich narodów; i wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 98, 1. 2-3ab. 3cd-4. 5-6)
Psalm responsoryjny przeznaczony na Mszę św. w dzień posiada mniej ekspresji niż ten z liturgii Mszy nocnej. Chociaż radosny w treści, to jednak skłania do refleksji nad wydarzeniem ostatniej nocy. Znajdujemy tutaj treści nawiązujące do wypełnienia się Bożych obietnic, a także stwierdzenie powszechności zbawienia. Jezus narodził się nie tylko dla Izraela, ale Jego przyjście na świat ujrzały wszystkie krańce ziemi. Przyniósł zbawienie całemu światu.
Refren: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela.
Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego.
Refren: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela.
Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i wierność swoją *
dla domu Izraela.
Refren: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi, *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Refren: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela.
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy dźwięku rogu, *
na oczach Pana, Króla, się radujcie.
Refren: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela.
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 1, 1-6)
Bóg przemówił do nas przez Syna
Autor Listu do Hebrajczyków odnosi się do trzech sfer czasowych związanych z przyjściem Jezusa na świat. Najpierw dokonuje podsumowania Starego Testamentu, stwierdzając, że Bóg przemawiał przez proroków, ale prawdziwie przemówił dopiero przez Syna. Następnie odnosi się do teraźniejszości, wskazując na kult należny Jezusowi. Wreszcie opisuje sfery niebiańskie, miejsce pochodzenia i królowania Jezusa.
Czytanie z Listu do Hebrajczyków.
Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat.
Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się większym od aniołów, o ile odziedziczył dostojniejsze od nich imię.
Do którego bowiem z aniołów powiedział Bóg kiedykolwiek: «Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem?» I znowu: «Ja będę Mu ojcem, a On będzie mi Synem»? A skoro ponownie wprowadzi Pierworodnego na świat, powie: «Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży».
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Zajaśniał nam dzień święty, pójdźcie narody, oddajcie pokłon Panu,
bo wielka światłość zstąpiła dzisiaj na ziemię.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 1, 1-18)
Słowo stało się ciałem
Święty Jan dokonuje głębokiej analizy teologicznej faktu przyjścia Syna Bożego na świat. Ewangelista przenosi nas do czasu przed wcieleniem Syna Bożego, wskazując na Boskie pochodzenie Jezusa i Jego relację z Bogiem Ojcem. Nazywa Jezusa Logosem, wskazując tym samym, że w Nim posiada początek, sens i cel całe stworzenie. On stanowi logikę wszystkiego. Logos przyszedł na świat, aby zaprowadzić nowy porządek.
+ Słowa Ewangelii według Świętego Jana.
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.
W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.
Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.
Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.
A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie».
Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.
Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Powszechność misji
W życiu możemy spotkać się ze stwierdzeniem, że sprawa misji dotyczy papieża bądź kapłanów czy osób poświęconych Bogu. Tymczasem już Ojciec Święty Jan Paweł II przypomniał, że misje są sprawą wszystkich wierzących, a zatem mają charakter powszechny.
Prawdą jest, że aby zostać misjonarzem w dalekim kraju, potrzeba odpowiedniego przygotowania. Trwać ono może nawet i kilka lat, a obejmuje nie tylko naukę języka, ale i przyswojenie wiadomości z zakresu antropologii kulturowej, zagadnień teologicznych charakterystycznych dla danych terenów czy wreszcie miejscowych zwyczajów.
Nie trzeba jednak dalekich wyjazdów, by włączyć się w działalność misyjną. Kościół jest jak jeden żywy organizm, który zbudowany jest z wielu różnych członków. I, podobnie jak w pismach św. Pawła, to porównanie pokazuje, że każda z części ciała posiada nieco inne zadania. Wszystkim jednak przyświeca ten sam cel. I jak całe ciało żyje, tak cały Kościół jest misyjny.
Każdy z nas jako ochrzczony, włączony do Kościoła, staje się odpowiedziany za działalność misyjną. Odpowiedzialność ta wyraża się w różny sposób, bo przecież różne zadania w tym Kościele pełnimy. Przywołani już misjonarze głoszą Ewangelię aż na krańcach świata, papież i biskupi koordynują tę działalność, inni wspierają misje swoimi modlitwami i materialnym darem serca. Papieskie Dzieła Misyjne natomiast przypominają wszystkim wierzącym, że każdy z nas jest ochrzczony i przez to powołany do bycia świadkiem Chrystusa w świecie.
Być świadkiem Chrystusa, to znaczy żyć zgodnie z Bożymi przykazaniami, praktykować swoją wiarę i postępować tak jak Kościół nam do wierzenia podaje. Wydawać się może, że to nic wielkiego, jednak życie pokazuje, iż świadectwo to bywa odmienne od stylu życia tego świata.
Nie ustawajmy zatem w dobrym, nieśmy w naszych sercach Dobrą Nowinę i swoim postępowaniem ukazujmy ją tym, pośród których żyjemy na co dzień.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
