WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
MOST MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ
“Świątynię nie wystarczy tylko zbudować, ale trzeba ją poświęcić Najwyższemu” – mówił Ojciec Święty podczas konsekracji sanktuarium w Zakopanem. Dopiero wtedy staje się ona miejscem niezwykłym: wyjęta z porządku doczesnego zostaje przypisana Bogu i staje się Jego własnością. Staje się – co podkreślają czytania przeznaczone na dzisiejsze święto – miejscem działania mocy Bożej, źródłem, z którego nie przestaje wylewać się obficie łaska i miłosierdzie. Kościół poświęcony przestaje być zwykłą budowlą, a staje się mostem łączącym niebo z ziemią, narzędziem spotkania z Panem… Wśród nas zamieszkuje wieczność – i to wieczność chwalebna! Z momentem konsekracji odchodzą w niepamięć wszelkie świeckie kryteria: nie jest już ważne, czy świątynia jest mała czy wielka, czy jest słynnym sanktuarium, czy wiejskim kościółkiem, czy jest prosta, czy hojnie przyozdobiona… Teraz postawiona przez ludzi budowla nabiera znaczenia wiecznego: jest piękna obecnością Pana, ozdobiona Jego łaskami, otwarta na wieczność. Dzięki konsekracji kościół stał się domem Boga, Pan zamieszkał wśród ludzi. Na sąsiedniej ulicy, w sąsiedniej wiosce znajduje się brama do nieba! Kto zrozumie tę prawdę, nie przejdzie obok świątyni nie przeżegnawszy się nabożnie.
ks. Mirosław Drozdek – pallotyn
Świątynia Boga jest święta, a my nią jesteśmy” (por. 1 Kor 3, 17)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Pierwsze i największe przykazanie – jak uczy nas Jezus – to podwójne przykazanie miłości: Boga i bliźniego. Rozumiemy to dobrze, lecz trzeba, abyśmy uczynili z tego zasadę naszego postępowania. Uznajmy teraz przed Bogiem naszą winę, bo nie zawsze kierowaliśmy się tak pojętą miłością. A oczyszczeni przez skruchę, przystąpmy z wiarą do stołu Eucharystii.
PIERWSZE CZYTANIE
(1 Krl 8, 22-23. 27-30) Człowiek ubogi, będący w potrzebie, zawsze znajduje pomoc i oparcie w Bogu. Już przepisy Starego Testamentu dbały o prawa ludzi biednych. Nie wolno krzywdzić bezbronnych, gdyż sam Bóg ujmie się za nimi.
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej
Salomon stanął przed ołtarzem Pana wobec całego zgromadzenia izraelskiego i wyciągnąwszy ręce do nieba, rzekł: “O Panie, Boże Izraela! Nie ma takiego Boga, jak Ty, ani w górze na niebie, ani w dole na ziemi, tak zachowującego przymierze i łaskę względem Twoich sług, którzy czczą Cię z całego swego serca. Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem. Zważ więc na modlitwę Twego sługi i jego błaganie, o Boże mój, Panie, i wysłuchaj to wołanie i tę modlitwę, w której dziś Twój sługa stara się ubłagać Cię o to, aby w nocy i w dzień Twoje oczy patrzyły na tę świątynię. Jest to miejsce, o którym powiedziałeś: ‘Tam będzie moje imię’, tak aby wysłuchać modlitwę, którą zanosi Twój sługa na tym miejscu. Dlatego wysłuchaj błaganie Twego sługi i Twego ludu, Izraela, ilekroć modlić się będzie na tym miejscu. Ty zaś wysłuchaj na miejscu Twego przebywania w niebie. Nie tylko wysłuchaj, ale też przebacz!”
PSALM
(Ps 84, 3-4. 5 i 10. 11) Bóg często porównywany jest do skały, na której chroni się człowiek, będący w niebezpieczeństwie. Pan jest tarczą i mocą dla tych, którzy się do Niego uciekają. Refren: Jak miła, Panie, jest świątynia Twoja. Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich. * Serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego. Nawet wróbel znajduje swój dom, a jaskółka gniazdo, † gdzie złoży swe pisklęta: * przy ołtarzach Twoich, Panie Zastępów, Królu mój i Boże! Refren. Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, * nieustannie Cię wielbiąc. Spójrz, Boże, tarczo nasza, * wejrzyj na twarz Twego Pomazańca. Refren. Doprawdy, dzień jeden w przybytkach Twoich * lepszy jest niż innych tysiące: wolę stać w progu mojego Boga * niż mieszkać w namiotach grzeszników. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
(1 Kor 3, 9b-11. 16-17) Chrystus jest naszym wybawcą od sprawiedliwego gniewu Ojca. Jego męka i śmierć uwalniają nas od winy grzechu, która oskarża nas w oczach Bożych. Chwalebne zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Chrystusa są początkiem nowego, pełnego życia odkupionych.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Jesteście Bożą budowlą. Według danej mi łaski Bożej, jako roztropny budowniczy, położyłem fundament, ktoś inny zaś wznosi budynek. Niech każdy jednak baczy na to, jak buduje. Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego niż ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus. Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(Mt 16, 18) Alleluja, alleluja, alleluja. Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
(Mt 16, 13-19) Na przykazaniu miłości Boga i bliźniego powinno opierać się życie człowieka wierzącego. Jeśli tak nie jest, wówczas ludzki czyn staje się pusty i bezowocny. Bez zrozumienia i przyjęcia nadrzędnej zasady miłości, człowiek skazuje się na niedojrzałość swojego postępowania zarówno wobec Boga, jak i w relacjach międzyludzkich.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: “Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: “Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: “A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: “Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: “Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Odmawiajmy Różaniec! [4] Teologiczny sens modlitwy różańcowej
Pytając o teologiczny charakter modlitwy różańcowej, warto sięgnąć do obrazu z fresku Michała Anioła Sąd Ostateczny w Kaplicy Sykstyńskiej. Przypomnijmy, że freski te powstały w latach reformacji, kiedy w Kościele protestanckim zakwestionowano rolę Matki Najświętszej w dziele zbawczym Chrystusa, a także macierzyńską opiekę Maryi w codziennym życiu chrześcijan. To wówczas Michał Anioł, na krótko przed Soborem Trydenckim, pragnąc dodać otuchy ojcom soborowym, postanowił namalować Sąd Ostateczny – artystyczną wizję najważniejszych prawd chrześcijaństwa. W centralnym miejscu znajduje się postać Chrystusa zbawiającego tych, którzy są po Jego prawej stronie, i potępiającego tych, którzy znaleźli się z Jego lewej strony. Dusze zbawionych wolno wznoszą się ku niebu, potępieni – opadają w dół, do piekła. Jakże ważna jest w tej wielkiej scenie sądu osoba Maryi, która – stoi obok Chrystusa. Podczas gdy wszyscy inni dopiero zbliżają się do Chrystusa, Ona jest już przy Nim od wieków jako pierwsza wśród zbawionych, jakby niebo było Jej odwiecznym domem. Ale to nie koniec tajemnicy Maryi, ukazanej przez Michała Anioła. Obok Maryi znajduje się – opuszczony z niebieskich obłoków – ogromny różaniec, po którym dusze wspinają się do nieba. Jest to jedyny element pobożnościowy na tym obrazie. Wskazuje na niezwykłą funkcję zbawczą tej modlitwy, a zarazem dowodzi wiary w pośrednictwo zbawcze Maryi – wszak Różaniec jest modlitwą maryjną. Można napisać, że Michał Anioł znakomicie oddał w tym fresku odwieczną prawdę Kościoła, którą Proklus z Konstantynopola ujął słowami: “Maryja jest jedynym mostem między Bogiem a ludźmi”. Święty Atanazy nazwał Maryję “drabiną położoną między niebem a ziemią”, a św. Maksymilian Kolbe, opisując jedną ze swoich wizji powiedział, że nie spadnie grzesznik z drabiny, którą trzyma Matka Najświętsza. Natomiast wielki czciciel Matki Bożej, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort mówi o obietnicy Maryi, która “szybko wyprowadzi z czyśćca te dusze, które z pobożnością odmawiały Różaniec”. Sięgając do współczesnego świadectwa, przypomnę słowa Matki Teresy z Kalkuty, która stwierdziła, że bez Różańca, a także nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi oraz skromnej kaplicy fatimskiej, jej życie przebiegałoby zupełnie inaczej. Obraz Niepokalanego Serca Maryi, a zatem obraz Matki Bożej z Fatimy, który obecnie znajduje się w domu macierzystym Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości, który Matka Teresa tak bardzo czciła od samego początku tej nowej fundacji, cieszy się specjalną czcią całej wspólnoty zakonnej. Siostry, stosownie do wskazań swojej Założycielki, odmawiają Różaniec, spiesząc do chorych i biednych ludzi.
Czesław Ryszka
Odmawiamy Różaniec!
Kochaj różaniec! Niech on ci będzie wiernym przyjacielem, pocieszycielem, drogowskazem do nieba, łańcuchem przykuwającym twe małe serce do wielkiego Serca Niepokalanej Matki, a równocześnie niech ci będzie orężem w walce z nieprzyjaciółmi Boga i Kościoła świętego.
bł. Urszula Ledóchowska
KOŚCIÓŁ – NIEBO NA ZIEMI
Kościół jest świątynią Boga, działem świętym, domem modlitwy, zgromadzeniem ludu Bożego, Ciałem Chrystusa i Jego Oblubienicą. Został oczyszczony przez wody Jego chrztu, skropiony Jego krwią, przyodziany w ślubne szaty i namaszczony olejem Ducha Świętego. Kościół – to niebo na ziemi, w którym Bóg przebywa i które zamieszkuje. Kościół reprezentuje ukrzyżowanie, złożenie do grobu i zmartwychwstanie Chrystusa. Jest wart większej czci niż Namiot Spotkania postawiony przez Mojżesza. Kościół jest bowiem zapowiadany przez patriarchów, głoszony przez proroków, założony na fundamencie Apostołów, przyozdobiony przez wyznawców i uświęcony krwią męczenników.
św. German z Konstantynopola (ok. 634-733)
