WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
ZNAK BOŻEJ OBECNOŚCI
Świątynia jest znakiem Bożej obecności. Stanowi miejsce spotkania Stwórcy z człowiekiem, z ludem Bożym. Doświadczenie jednak potwierdza, że nawet największa świętość może zostać pokryta kurzem zapomnienia i zamienić się w pełne wrzawy targowisko. Podobnie może być z nami. Jesteśmy Bożą świątynią, jesteśmy sanktuarium, w którym powinniśmy usłyszeć głos wołającego do nas Boga. Niestety, istnieje wciąż realne niebezpieczeństwo, że pragnienie brzęczącej monety zagłuszy w nas Boże natchnienia. Pieniądz jest dobrym sługą, ale nigdy dobrym panem. Gdy stanie się życiowym celem, wówczas Chrystus “weźmie bicz” i poprzez wydarzenia otworzy nam oczy na to, co jest najważniejsze w naszym życiu. Każda korekta wpierw boli, później jednak wydaje wspaniały owoc. Będzie nim Pascha, czyli przejście do niezniszczalnego życia w królestwie niebieskim. Chrystus zna każdego z nas doskonale. Jesteśmy dla Niego otwartą księgą. Pozwólmy zatem, by wciąż nas wychowywał do dojrzałej wiary.
ks. Stanisław Witkowski – salwatorianin
“Nie róbcie z domu Ojca mego targowiska” (J 2, 16).
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Bóg udziela swej mądrości wszystkim, którzy jej szukają i są na nią otwarci. Przychodzimy na Eucharystię, aby tę mądrość przyjąć, uczyć się jej i według niej kształtować nasze życie. Chrystus-Mądrość Boża daje nam siebie w tajemnicy swojego Ciała i Krwi. Przygotujmy świątynię naszego serca, aby mogła w niej zamieszkać prawdziwa Mądrość, która tak bardzo różni się od naszego ludzkiego myślenia i przewidywania.
PIERWSZE CZYTANIE
(dłuższe, Wj 20, 1-17)
Pierwsze czytanie ukazuje bardzo ważną prawdę o tym, kim jest Bóg i jaką wobec Niego mamy przyjąć postawę. Bóg jest Tym, który uwolnił Izraela z niewoli, okazał mu swoją wielką życzliwość i pomoc w trudnej sytuacji. Jest więc Bogiem żywym i jedynym Panem, mającym moc, władzę, ale także wielką miłość do człowieka. Dlatego oddawana Mu cześć musi być wyłączna, szczera, wypływająca z czystego serca i poparta prawym postępowaniem, którego zasady zapisane są w Dekalogu.
Czytanie z Księgi Wyjścia
W owych dniach mówił Bóg wszystkie te słowa: “Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie. Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią. Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja, Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań. Nie będziesz wzywał imienia Boga twego, Pana, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Boga, Pana. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. Bo w sześciu dniach uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest na nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty. Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą twój Bóg, Pan, da tobie. Nie będziesz zabijał. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego”.
PSALM
(Ps 19, 8. 9. 10. 11)
Dekalog jest wyrazem praktycznej mądrości, jaką daje nam Bóg, aby nasze życie było dobre i szlachetne. O wychowawczej roli przykazań przypomina nam Psalmista: “Świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości”. Bądźmy otwarci na to pouczenie, skorzystajmy z danej nam przez Boga mądrości, która jest wyrazem Jego troski o nas. Refren: Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne. Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, * świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości. Jego słuszne nakazy radują serce, * jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy. Refren. Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, * sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne. Cenniejsze nad złoto, nad złoto najczystsze, * słodsze od miodu płynącego z plastra. Refren.
DRUGIE CZYTANIE
(1 Kor 1, 22-25)
Bóg objawia swoją mądrość stopniowo. Prowadzi nas przez dzieje historii zbawienia krok po kroku, aż do najgłębszej prawdy, która została wyrażona w tajemnicy krzyża. Ale jest to mądrość trudna i paradoksalna – dla Żydów jest zgorszeniem, a dla Greków głupstwem. Aby ją rozpoznać, zrozumieć i przyjąć, konieczna jest wiara. Prośmy dzisiaj o wiarę, która przemieni nasze myślenie i da nam dostęp do tajemnicy Odkupienia.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia: Gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą i mądrością Bożą. To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
(J 3, 16) Chwała Tobie, Słowo Boże. Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego; każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne. Chwała Tobie, Słowo Boże.
EWANGELIA
(J 2, 13-25)
Świątynia jest miejscem, w którym stajemy w obecności Boga. Nie może się tam wkraść żaden fałszywy ton, nie ma tam miejsca na kupczenie czy interesowność. Przypomina nam o tym Jezus w znaku oczyszczenia jerozolimskiej świątyni. Ale ten znak ma jeszcze głębsze znaczenie, wskazuje na Jezusa jako na prawdziwą Świątynię. Bo tylko Syn Boży zna w pełni Ojca i jest z Nim w relacji miłości i prawdy. Bóg w swej mądrości daje nam możliwość wielbienia Go w prawdziwej Świątyni. Dokonuje się to w Eucharystii, kiedy przyjmujemy Ciało i Krew Chrystusa.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powyrzucał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: “Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu Ojca mego targowiska”. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: “Gorliwość o dom Twój pożera Mnie”. W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: “Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?”. Jezus dał im taką odpowiedź: “Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”. Powiedzieli do Niego Żydzi: “Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”. On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus. Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił. Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo dobrze wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co się kryje w człowieku.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Nawrócić się – to pójść z własnym grzechem do Jezusa
Warunkiem nawrócenia jest znalezienie właściwych kryteriów i wzorców, potrzebnych w przemianie własnego życia. Pomocny może być w tym względzie przykład każdego ze świętych, zwłaszcza tych, którzy – jak choćby św. Augustyn – radykalnie zmienili swoje postępowanie. Sądzę, że szczególną pomocą może być przyjrzenie się postawie św. Piotra i porównanie jego postawy z postępowaniem Judasza. Ten ostatni zdobył się wprawdzie na szczery rachunek sumienia i miał odwagę powiedzieć samemu sobie: “zdradziłem niewinnego”. Ale potem poszedł i powiesił się. Nie starczyło mu siły i nadziei na nową przyszłość, gdyż pozostał sam na sam ze swoim grzechem. Tymczasem Piotr zupełnie inaczej zareagował na swoją słabość. On również był boleśnie rozgoryczony własną postawą. Może bardziej nawet niż Judasz. Zaparł się bowiem trzy razy swojego ukochanego Mistrza. Tego, któremu przyrzekał, że nigdy Go nie opuści. Jednak – w przeciwieństwie do Judasza – Piotr nie pozostaje sam ze swoim grzechem. Zawstydzony i zalękniony, idzie dalej za Zbawicielem. Ogromnie się boi, że znowu ktoś rozpozna w nim ucznia Jezusa i że zostanie zabity. A jeszcze bardziej lęka się chyba spojrzenia w oczy swojemu Mistrzowi. Gdy jednak ich spojrzenia się spotykają, Piotr nie załamuje się, lecz gorzko płacze i radykalnie się zmienia. Odtąd można go będzie zabić, ale nie można go będzie zmusić do ponownego zaparcia się Chrystusa. Widząc przemianę Piotra, możemy domyślać się tego, co wyczytał on w spojrzeniu Zbawiciela: “Jeśli myślisz, Piotrze, że cię potępię i odrzucę, to nadal Mnie nie znasz. Oto właśnie idę oddać za ciebie życie, bo pokochałem ciebie bezwarunkowo i do końca”. Pójście do Jezusa z naszym grzechem to konieczny warunek trwałego nawrócenia. Gdy stajemy samotnie twarzą w twarz z bolesną prawdą o nas samych, to grozi nam – jak Judaszowi – rozpacz i zniechęcenie. Gdy natomiast – zalęknieni i zawstydzeni – idziemy z naszym grzechem do Jezusa, wtedy dzieje się coś niezwykłego. Mocą Jego przebaczającej miłości stajemy się więksi od naszej słabości i otwiera się przed nami nowa przyszłość. Trwałe nawrócenie wymaga podejścia do kratek konfesjonału, by raz jeszcze – a może po raz pierwszy – upewnić się, że miłość Chrystusa większa jest niż nasza słabość i że wszystko możemy w Tym, który nas umacnia. Podstawą nawrócenia nie jest zatem sama prawda. Wyzwala tylko ta prawda, którą odkrywamy w obliczu Bożej miłosiernej miłości.
ks. Marek Dziewiecki
Kościół – niebo na ziemi
Kościół jest świątynią Boga, dziełem świętym, domem modlitwy, zgromadzeniem ludu Bożego, Ciałem Chrystusa i Jego Oblubienicą. Został oczyszczony przez wody Jego chrztu, skropiony Jego krwią, przyodziany w ślubne szaty i namaszczony olejem Ducha Świętego. Kościół – to niebo na ziemi, w którym Bóg przebywa i które zamieszkuje. Kościół reprezentuje ukrzyżowanie, złożenie do grobu i zmartwychwstanie Chrystusa. Jest wart większej czci niż Namiot Spotkania postawiony przez Mojżesza. Kościół jest bowiem zapowiadany przez patriarchów, głoszony przez proroków, założony na fundamencie Apostołów, przyozdobiony przez wyznawców i uświęcony krwią męczenników.
św. German z Konstantynopola (ok. 634-733)
