NR 44 / 2006 – XXIII NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 35, 4-7a)
Izajasz ukazuje obraz spustoszenia: zniszczony, pustynny krajobraz i ludzka bieda: ślepi, głusi, niemi, kulawi. Dzisiaj nie jesteśmy dalecy od takiego stanu rzeczy, proroczy obraz nie wydaje się przejaskrawiony. Ale to nie koniec Izajaszowej wizji. Zapowiada on przybycie Boga, który słyszy i widzi krzywdę i nie zostawi człowieka w takiej sytuacji. Bóg jakby na nowo przystępuje do dzieła stworzenia, sprawia, że tryskają zdroje wód, płyną rwące strumienie, a człowiek zostaje uwolniony od chorób i nieszczęść. Czy to tylko utopia, której wizją Prorok chce pocieszyć strapionych? Dzisiejsza Ewangelia wskazuje na to, że wizja Izajasza się spełnia.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Powiedzcie małodusznym: «Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg, oto pomsta; przychodzi Boża odpłata; On sam przychodzi, by was zbawić».
Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy jak jeleń wyskoczy i język niemych wesoło krzyknie.
Bo trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w staw, spragniony kraj w krynice wód.
PSALM (Ps 146, 6c-7. 8-9a. 9bc-10)
Śpiewany dzisiaj psalm jest jakby katalogiem wielkich dzieł Boga, ukazuje, że Pan jest czuły na krzywdę ludzką i wołanie ubogiego i że nigdy nie zostawia go samego. Żadna niesprawiedliwość i bieda nie zostanie niezauważona, nawet jeśli tak się wydaje. Bóg jest wierny i działa w sposób sobie tylko wiadomy i w czasie przez siebie wybranym. Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego. lub: Alleluja. On wiary dochowuje na wieki, * uciśnionym wymierza sprawiedliwość, chlebem karmi głodnych, * wypuszcza na wolność uwięzionych. Ref. Pan przywraca wzrok ociemniałym, * Pan dźwiga poniżonych, Pan kocha sprawiedliwych, * Pan strzeże przybyszów. Ref. Ochrania sierotę i wdowę, * lecz występnych kieruje na bezdroża. Pan króluje na wieki, * Bóg twój, Syjonie przez pokolenia. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (Jk 2, 1-5)
Święty Jakub przestrzega przed faworyzowaniem ludzi ze względu na ich pozycję społeczną. Logika Ewangelii jest inna, Bóg wybrał ubogich, ich szczególnie ukochał i nie wolno o tym zapominać. Praktyka zachowywania zaszczytnych miejsc dla ważnych osobistości narusza prostotę Ewangelii i zaciemnia chwałę Boga. W Kościele każdy ma swój dom i każdy ma równe prawa, chociaż ubodzy sercem mają szczególną pozycję w oczach Pana. To ubóstwo jest jednak dostępne każdemu, zarówno biednemu jak bogatemu – zależy tylko od wewnętrznej postawy i wyboru.

Czytanie z Listu świętego Jakuba Apostoła

Bracia moi, niech wiara wasza w Pana naszego Jezusa Chrystusa uwielbionego nie ma względu na osoby. Bo gdyby przyszedł na wasze zgromadzenie człowiek przystrojony w złote pierścienie i bogatą szatę i przybył także człowiek ubogi, w zabrudzonej szacie, a wy spojrzycie na bogato odzianego i powiecie: «Usiądź na zaszczytnym miejscu», do ubogiego zaś powiecie: «Stań sobie tam albo usiądź u podnóżka mojego», to czy nie czynicie różnic między sobą i nie stajecie się sędziami przewrotnymi?
Posłuchajcie, bracia moi umiłowani! Czy Bóg nie wybrał ubogich tego świata na bogatych w wierze oraz na dziedziców królestwa przyobiecanego tym, którzy Go miłują?
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 4, 23) Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Jezus głosił Ewangelię o królestwie

i leczył wszelkie choroby wśród ludu. Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 7, 31-37)
Jezus spełnia wizję Izajasza, jest lekarzem duszy i ciała, przychodzi z pomocą ludzkim słabościom. W ten sposób czyni konkretne znaki, wskazując na Boga jako Tego, który pochyla się nad ludzkim utrapieniem, jest Bogiem bliskim i czułym. Dzisiejsza Ewangelia mówi o konkretnym cudzie dokonanym przez Jezusa, o uzdrowieniu głuchoniemego. Jest to gest przyjścia z pomocą w biedzie, ale ma też głębsze znaczenie. Jezus wyzwala nie tylko z fizycznej głuchoty, ale otwiera wnętrze człowieka na inną rzeczywistość, przywracając sens jego życiu, wprowadzając w rejony o wiele ważniejsze niż zdrowie czy powodzenie.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu.
Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka, a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: «Otwórz się». Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić.
Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali.
I pełni zdumienia mówili: «Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».