NR 9 / 2008 – III NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Na dnie ludzkiego serca drzemie głęboko ukryte pragnienie Boga. Dlatego serce to jest tak bardzo niespokojne. Szuka zawsze czegoś, co przyniesie mu jeszcze większe szczęście – takie, które będzie w stanie nasycić je na zawsze. Okazuje się jednak, że tylko Bóg może zaspokoić nasze najgłębsze pragnienia duchowe. Czas pokuty i umartwienia, który przeżywamy, może pomóc nam wyzwolić się od tego, co w życiu jest zbędne, a bardziej skupić się na Bogu.
PIERWSZE CZYTANIE (Wj 17, 3-7)
Dla ludzi mieszkających na pustyni woda jest cenniejsza od złota i srebra, jest wręcz symbolem życia. Dając ją cudownie Izraelitom w chwili, gdy ludowi zagrażała śmierć z powodu jej braku, Bóg pokazuje, jak bardzo Mu zależy na życiu Jego wybranych.

Czytanie z Księgi Wyjścia

Synowie Izraela rozbili obóz w Refidim, ale lud pragnął tam wody i dlatego szemrał przeciw Mojżeszowi i mówił: «Czy po to wyprowadziłeś nas z Egiptu, aby nas, nasze dzieci i nasze bydło wydać na śmierć z pragnienia?» Mojżesz wołał wtedy do Pana i mówił: «Co mam uczynić z tym ludem? Niewiele brakuje, a ukamienują mnie!».
Pan odpowiedział Mojżeszowi: «Wyjdź przed lud i weź kilku ze starszych Izraela ze sobą. Weź w rękę laskę, którą uderzyłeś Nil, i idź. Oto Ja stanę przed tobą na skale, na Horebie. Uderzysz w skałę, a wypłynie z niej woda, i lud zaspokoi swe pragnienie».
Mojżesz uczynił tak na oczach starszyzny izraelskiej.
I nazwał to miejsce Massa i Meriba, ponieważ tutaj kłócili się synowie izraelscy i wystawiali Pana na próbę, mówiąc: «Czy też Pan jest rzeczywiście w pośrodku nas, czy nie?»
PSALM (Ps 95, 1-2. 6-7ab. 7c-9)
Izraelici w czasie pobytu na pustyni, kiedy doświadczali głodu lub pragnienia, często okazywali się niecierpliwi i niewierni wobec Boga. Nie chcemy iść ich śladami. Za przykładem psalmisty uwielbiajmy Pana za wszystkie otrzymane od Niego dobrodziejstwa. [c1]Refren:[/c1] Kiedy Bóg mówi, nie gardź Jego słowem. Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, [c1]*[/c1] wznośmy okrzyki ku chwale Opoki naszego zbawienia. Stańmy przed obliczem Jego z uwielbieniem, [c1]*[/c1] radośnie śpiewajmy Mu pieśni. [c1]Ref. [/c1] Przyjdźcie, uwielbiajmy Go, padając na twarze, [c1]*[/c1] zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył. Albowiem On jest naszym Bogiem, [c1]*[/c1] a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku. [c1]Ref. [/c1] Obyście dzisiaj usłyszeli głos Jego: [c1]†[/c1] «Niech nie twardnieją wasze serca jak w Meriba, [c1]*[/c1] jak na pustyni w dniu Massa, gdzie Mnie kusili wasi ojcowie, [c1]*[/c1] doświadczali Mnie, choć widzieli moje dzieła». [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Rz 5, 1-2. 5-8)
Nieskończona miłość Boga ku nam objawia się przez to, że Bóg jest wobec nas zawsze wierny, także wtedy, gdy my odwracamy się od Niego. Syn Boży oddał swoje życie za całą ludzkość, aby przyprowadzić do domu Ojca wszystkich, a zwłaszcza tych, którzy byli do Niego wrogo nastawieni. Heroiczna ofiara Jezusa potwierdza wierną miłość Boga i czyni Go przyjacielem każdego z nas.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:
Dostąpiwszy usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.
A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany. Chrystus bowiem umarł za nas jako za grzeszników w oznaczonym czasie, gdyśmy jeszcze byli bezsilni. A nawet za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś okazuje nam swoją miłość przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. J 4, 42. 15) [c1]Aklamacja:[/c1] Chwała Tobie, Słowo Boże.

Panie, Ty jesteś prawdziwie Zbawicielem świata,

daj nam wody żywej, byśmy nie pragnęli. [c1]Aklamacja:[/c1] Chwała Tobie, Słowo Boże.
EWANGELIA (krótsza, J 4, 5-15. 19b-26. 39a. 40-42)
W czasie długiej rozmowy z Samarytanką Jezus stopniowo pozwala jej poznać swoje posłannictwo. Objawia się najpierw jako Prorok, potem jako Mesjasz i Zbawiciel, aż wreszcie zdobywa jej pełną wiarę, co dzieje się również dzięki temu, że w jej sercu już wcześniej tliło się ukryte pragnienie Boga. Na koniec kobieta stała się apostołką Jezusa – przyprowadziła do Niego swoich rodaków.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus przybył do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar, w pobliżu pola, które Jakub dał synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny.
Nadeszła tam kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić». Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności.
Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty będąc Żydem prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?». Żydzi bowiem nie utrzymują stosunków z Samarytanami.
Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej».
Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba, który dał nam tę studnię, z której pił i on sam, i jego synowie, i jego bydło?».
W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu».
Rzekła do Niego kobieta: «Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać. Widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».
Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, niewiasto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, owszem, już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, i takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem; potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».
Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko».
Powiedział do niej Jezus: «Jestem Nim Ja, który z tobą mówię».
Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety. Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich pozostał. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło na Jego słowo, a do tej kobiety mówili: «Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, na własne bowiem uszy usłyszeliśmy i jesteśmy przekonani, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata».