WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
JEZU, UFAM TOBIE!
Modlitwa Kościoła często akcentuje prawdę o miłosierdziu Bożym. Szczególnie podkreślają ją teksty liturgiczne Niedzieli Miłosierdzia Bożego. Ewangelia mówi w tym dniu o ustanowieniu sakramentu pokuty, który jest wyrazem niepojętej miłości Boga do człowieka – jest sakramentem Bożego miłosierdzia.
Bóg jest samym miłosierdziem. Lituje się nad każdą ludzką nędzą, pamięta o każdym, nawet największym grzeszniku. Ukazanie się zmartwychwstałego Pana Apostołowi Tomaszowi to także wyraz Jego miłosierdzia. Bogu zależy na człowieku tak bardzo, że pochyla się nad jego niewiarą, dając mu coraz to nowe dowody swojej miłości. tab”>JEZU, UFAM TOBIE!
Modlitwa Kościoła często akcentuje prawdę o miłosierdziu Bożym. Szczególnie podkreślają ją teksty liturgiczne Niedzieli Miłosierdzia Bożego. Ewangelia mówi w tym dniu o ustanowieniu sakramentu pokuty, który jest wyrazem niepojętej miłości Boga do człowieka – jest sakramentem Bożego miłosierdzia.
Bóg jest samym miłosierdziem. Lituje się nad każdą ludzką nędzą, pamięta o każdym, nawet największym grzeszniku. Ukazanie się zmartwychwstałego Pana Apostołowi Tomaszowi to także wyraz Jego miłosierdzia. Bogu zależy na człowieku tak bardzo, że pochyla się nad jego niewiarą, dając mu coraz to nowe dowody swojej miłości. tab” /> Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny – zachęca nas dziś psalmista. Sługa Boży Jan Paweł II w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach w 1997 r. mówił, że przychodzi tu, „aby włączyć się w wiecznotrwały śpiew na cześć Bożego miłosierdzia” i dodał: „Nic tak nie jest potrzebne człowiekowi, jak miłosierdzie Boże – owa miłość łaskawa, współczująca, wynosząca człowieka ponad jego słabość ku nieskończonym wyżynom świętości Boga. W tym miejscu uświadamiamy to sobie w sposób szczególny. Stąd bowiem wyszło orędzie miłosierdzia Bożego, które sam Chrystus zechciał przekazać naszemu pokoleniu za pośrednictwem bł. Faustyny”.
Przez kanonizację siostry Faustyny w 2000 r. Ojciec Święty pragnął „przekazać orędzie miłosierdzia nowemu tysiącleciu”, aby wszyscy ludzie „uczyli się coraz pełniej poznawać prawdziwe oblicze Boga i prawdziwe oblicze człowieka”.
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Dzisiejsze święto przypomina, że Jezus Chrystus zstąpił na ziemię, ponieważ nas nieskończenie umiłował. Przyszedł, aby zaradzić ludzkiej biedzie, zarówno materialnej, jak i duchowej. Przyszedł do zagubionych i przygniecionych ciężarem życia, do tych, którzy utracili jego sens, do zrozpaczonych i wątpiących – do wszystkich potrzebujących Jego miłosierdzia.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 2, 42-47)
Pierwsi chrześcijanie żyli zgodnie z wzorem, który dał im Jezus Chrystus. Z miłością troszczyli się o siebie nawzajem, dzielili się swymi dobrami z ubogimi, traktowali wszystkich jak swoich braci i siostry. Szlachetność ich postępowania była dla niewierzących znakiem, że Ewangelia jest autentycznym źródłem szczęścia, radości i pokoju. Takie świadectwo życia każdego dnia przyciągało do Kościoła nowych wyznawców.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Bracia trwali w nauce apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby.
Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im tych, którzy dostępowali zbawienia.
PSALM (Ps 118, 1 i 4. 13-14. 22 i 24)
Bóg jest miłosierny, ponieważ przebacza człowiekowi wszystkie niewierności. Przyjmuje On z miłością każdego nawróconego grzesznika i przywraca mu godność dziecka Bożego. [c1]Refren:[/c1] Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny. Dziękujcie Panu, bo jest dobry, [c1]*[/c1] bo Jego łaska trwa na wieki. Niech bojący się Pana głoszą: [c1]*[/c1] «Jego łaska na wieki». [c1]Ref.[/c1] Uderzono mnie i pchnięto, bym upadł, [c1]*[/c1] lecz Pan mnie podtrzymał. Pan moją mocą i pieśnią, [c1]*[/c1] On stał się moim Zbawcą. [c1]Ref.[/c1] Kamień odrzucony przez budujących [c1]* [/c1] stał się kamieniem węgielnym. Oto dzień, który Pan uczynił, [c1]*[/c1] radujmy się w nim i weselmy. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (1 P 1, 3-9)
Miłosierny Bóg zaprasza ludzi do włączenia się w Jego dzieło zbawiania świata. Każdy z nas może połączyć swoje cierpienia z cierpieniami Chrystusa ukrzyżowanego i ofiarować je za grzeszników żyjących z dala od Boga.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Piotra Apostoła
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie. Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą do zbawienia, gotowego na to, aby się objawić w czasie ostatecznym.
Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku przez różnorodne doświadczenia. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa. Wy choć nie widzieliście Go, miłujecie Go. Teraz wierzycie w Niego, chociaż nie widzieliście. Natomiast wierząc, ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary: zbawienie dusz.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 20, 29) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś;
błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 20, 19-31)
Również przed nami staje dziś Jezus i pokazuje nam swe ręce, nogi i bok, aby przekonać nas, że rzeczywiście zmartwychwstał i żyje. W Jego uwielbionym ciele na zawsze utrwaliły się ślady krzyżowej męki. Rany te są źródłem wszelkich łask, które spływają także na nas, jeżeli modląc się, z dziecięcą ufnością otwieramy przed Panem swoje serce i prosimy Go o miłosierdzie dla nas i dla całego świata.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!». A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!».
Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!».
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.