WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
DUCH PRAWDY
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Tajemnica świąt wielkanocnych to nie tylko prawda o powstaniu z martwych Jezusa Chrystusa, ale także cierpliwe oczekiwanie na obiecanego Ducha Świętego. Zmartwychwstały Pan pokonał śmierć i poprzez Ducha Prawdy jest nadal obecny w swoim Kościele, który ze swej strony ustawicznie uobecnia Jego ofiarę i jest jej współuczestnikiem. Duch Święty to Miłość, którą Ojciec obdarzył Syna, oraz Miłość, którą Bóg Ojciec stale obdarza swoje przybrane dzieci.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 8, 5-8. 14-17)
Mocą zmartwychwstałego Pana diakon Filip czyni wielkie znaki wśród Samarytan, którzy później dzięki modlitwie apostołów i nałożeniu rąk otrzymują Ducha Świętego. Boże zbawienie ofiarowane człowiekowi obejmuje bowiem zarówno jego ciało, jak i duszę.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Filip przybył do miasta Samarii i głosił im Chrystusa. Tłumy słuchały z uwagą i skupieniem słów Filipa, ponieważ widziały znaki, które czynił. Z wielu bowiem opętanych wychodziły z wielkim krzykiem duchy nieczyste, wielu też sparaliżowanych i chromych zostało uzdrowionych. Wielka radość zapanowała w tym mieście.
Kiedy apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc apostołowie wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego.
PSALM (Ps 66, 1-3a. 4-5. 6-7a. 16 i 20)
Wielkie dzieła Pana budzą w psalmiście radość i wesele. W przeszłości źródłem tej radości było wyzwolenie z niewoli egipskiej i obdarowanie Izraelitów ziemią mlekiem i miodem płynącą. Dla chrześcijan największym dziełem Bożego miłosierdzia jest odkupienie ludzkości z niewoli grzechu i obietnica życia wiecznego. [c1]Refren:[/c1] Niech cała ziemia chwali swego Pana. Z radością sławcie Boga wszystkie ziemie, [c1]*[/c1] opiewajcie chwałę Jego imienia, cześć Mu chwalebną oddajcie. [c1]*[/c1] Powiedzcie Bogu: «Jak zadziwiające są Twe dzieła!» [c1]Ref.[/c1] «Niechaj Cię wielbi cała ziemia i niechaj śpiewa Tobie, [c1]*[/c1] niech imię Twoje opiewa». Przyjdźcie i patrzcie na dzieła Boga: [c1]*[/c1] zadziwiających rzeczy dokonał wśród ludzi! [c1]Ref.[/c1] Morze na suchy ląd zamienił, [c1]*[/c1] pieszo przeszli przez rzekę. Nim się przeto radujmy, [c1]*[/c1] Jego potęga włada na wieki. [c1]Ref.[/c1] Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy, którzy boicie się Boga, [c1]*[/c1] opowiem, co uczynił mej duszy. Błogosławiony Bóg, który nie odepchnął mej prośby, [c1]*[/c1] i nie oddalił ode mnie swojej łaski. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (1 P 3, 15-18)
Podobnie jak kiedyś Jezus Chrystus spotykał się ze sprzeciwem, tak również Jego naśladowców czekają niesłuszne oskarżenia i cierpienie. Pamiętając o tym, św. Piotr wzywa wszystkich chrześcijan, by odważnie wyznawali swoją wiarę, czyniąc wszystkim dobro.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Piotra Apostoła
Najdrożsi:
Pana Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest.
A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie, ażeby ci, którzy oczerniają wasze dobre postępowanie w Chrystusie, doznali zawstydzenia właśnie przez to, co wam oszczerczo zarzucają. Lepiej bowiem, jeżeli taka wola Boża, cierpieć dobrze czyniąc, aniżeli czyniąc źle.
Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 14, 23) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
Jeśli Mnie kto miłuje,
będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go
i do niego przyjdziemy. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 14, 15-21)
Pożegnalne słowa Jezusa wprowadzają uczniów i nas wszystkich w głębsze zrozumienie tajemnic paschalnych. Jezus odchodzi, lecz Jego odejście nie jest ostateczne. Zapowiada swój powrót przy końcu czasów. Jego dzieło będzie teraz kontynuował Duch Prawdy.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze, Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.
Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was.
Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
OŚWIECENIE A OBJAWIENIE
Ostry spór, jaki toczy się dzisiaj w Polsce i w Europie na temat fundamentalnych wartości, tkwi korzeniami w dwu sprzecznych ze sobą wizjach świata i człowieka. Wizji biblijnej, opartej na Objawieniu, przeciwstawia się mit „oświecenia”. Po upadku zgubnych ideologii XIX i XX wieku cofnięto się do jeszcze starszej epoki, by z niej czerpać natchnienie w budowaniu „nowego, lepszego świata”. Świata już nie „bez Boga”, ale „jakby Boga nie było”.
Według encyklopedii Oświecenie to „okres w rozwoju kultury europejskiej od końca XVII do początku XIX wieku, oparty na światopoglądzie racjonalistycznym, inspirujący antyfeudalne reformy społeczne, rozwój nauk, zwłaszcza przyrodniczych, techniki, oświaty publicznej, prasy, publicystyki politycznej…” (Encyklopedia popularna PWN, 1992). Ideologię tego światopoglądu da się streścić w sławnej definicji Immanuela Kanta: „Oświecenie jest wyjściem człowieka z zawinionej przez siebie niepełnoletności” (Was ist Aufklärung, 1784). Dotychczas więc człowiek był nierozumnym dzieckiem, prowadzonym przez Boga za rękę; nadszedł czas wyzwolenia spod prawa Boskiego, aby samodzielnie kroczyć ku przyszłości.
Dzisiejsi „oświeceni mędrcy” powielając bezkrytycznie myśli filozofów sprzed dwustu lat, żonglują sprytnie hasłami „epoki świateł”: z jednej strony demokracja, liberalizm, tolerancja, a z drugiej zacofanie, zabobon i ciemnogród. Znając smutny los marnotrawnego syna (Łk 15, 11-32), chrześcijanie zamiast płytkich haseł Oświecenia wolą trzymać się fundamentu biblijnego Objawienia. A zatem nie wyznają „prymatu prawa nad moralnością”, bo ludzkie prawo jest zmienne, chociaż niezmiennie służy bogatym. Przeciwnie: Prawo Pana doskonałe – krzepi ducha; (…) przykazanie Pana jaśnieje i oświeca oczy (Ps 19, 8-9).
W naszym życiu jest wiele pytań, na które usilnie szukamy odpowiedzi. Nie zawsze miejsca, w których próbujemy znaleźć odpowiedź i ludzie, którzy chcą nam pomóc, są właściwą drogą poznania. Często szukamy daleko, podczas gdy odpowiedź jest w nas samych. Trzeba tylko znaleźć odpowiedni klucz, by otworzyć w sobie drzwi Chrystusowi. Nie szukajmy nauczycieli życia wśród tych, którzy nie dbają o własne życie duchowe. „Sprawcie sobie Pismo Święte jako lekarstwo dla swojej duszy. Postarajcie się przynajmniej o Nowy Testament: Ewangelię, Dzieje Apostolskie, Listy, jako swych stałych nauczycieli” – dobrze radzi nam św. Jan Chryzostom.
