WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
DAR JEDNOŚCI
„Jak bez wody nie da się zaczynić suchej mąki i wyrobić z niej jednego ciasta i jednego chleba, tak i my nie możemy stać się jedno w Jezusie Chrystusie bez wody, która przychodzi z nieba” – w takich słowach św. Ireneusz ukazał Ducha Świętego jako źródło jedności w Kościele.
We współczesnym świecie brakuje jedności. Linie podziałów przebiegają wzdłuż i wszerz ziemskiego globu. Ludzi dzielą poglądy polityczne, interesy gospodarcze, religie, pakty wojskowe, status społeczny. Podzielone jest również polskie społeczeństwo: ludzie są za karą śmierci albo przeciwko niej; podobnie jest z innymi sprawami, np. kwestią wprowadzenia euro czy też umieszczenia na świadectwie ocen z religii. Dotknięte podziałem są rodziny, których członkowie mają odmienne poglądy na życie, pracę, odpoczynek. Rozdarte przez różne pragnienia i dążenia jest także serce człowieka. Kariera czy rodzina? Więcej mieć czy więcej być? Trzymać się zasad moralnych czy też płynąć z prądem?
Czy jedność jest w ogóle możliwa? Doświadczamy, że ludzkie słabości i grzech rozbijają ją nawet w Kościele. Pamiętajmy jednak, że jest ona nie tylko ludzkim dziełem. Jej fundamentem i źródłem jest Duch Święty, którego Chrystus posyła nam od swojego Ojca: Wszyscy w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało (1 Kor 12, 13). Dlatego wołajmy dziś z mocą: „Przybądź Duchu Święty!”
bp polowy gen. dyw. Tadeusz Płoski
„Weźmijcie Ducha Świętego!”. (J 20, 22)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Rzeczywistość Ducha Świętego w jej pierwotnym, biblijnym znaczeniu dobrze oddaje w języku polskim określenie, że Duch to Boże tchnienie, to jakby oddech samego Boga. Życie Adama rozpoczęło się w chwili, kiedy Bóg tchnął na niego; tym samym Bożym tchnieniem zostali napełnieni Apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy. Uroczystość Zesłania Ducha Świętego przypomina, że my również jesteśmy napełnieni Bożym Duchem. Ten Duch jest nam przekazywany w chwili chrztu świętego i podczas bierzmowania.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 2, 1-11)
Posługując się symboliką biblijną, obrazem gwałtownego wichru i ognistych języków, autor Dziejów Apostolskich opisuje zstąpienie Ducha Świętego na Apostołów. Ten Duch łączy ludzi z Bogiem i ludzi między sobą – buduje z wielu narodów jedną społeczność dzieci Bożych.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku.
Pełni zdumienia i podziwu mówili: «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».
PSALM (Ps 104, 1ab i 24ac. 29bc-30. 31 i 34)
Ziemia i wszystko, co na niej żyje, to wielkie dzieło Ducha Bożego. Duch ożywia wszystko, a stworzenie żyje dzięki Jego mocy. Dlatego psalmista zachęca, by nieustannie tej mocy przyzywać . [c1]Refren:[/c1] Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię. [c1]lub:[/c1] Alleluja. Błogosław, duszo moja, Pana, [c1]*[/c1] o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki. Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, [c1]*[/c1] ziemia jest pełna Twych stworzeń. [c1]Ref.[/c1] Gdy odbierasz im oddech, marnieją [c1]*[/c1] i w proch się obracają. Stwarzasz je napełniając swym duchem [c1]*[/c1] i odnawiasz oblicze ziemi. [c1]Ref.[/c1] Niech chwała Pana trwa na wieki, [c1]*[/c1] niech Pan się raduje z dzieł swoich. Niech miła Mu będzie pieśń moja, [c1]*[/c1] będę radował się w Panu. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 12, 3b-7. 12-13)
Wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jednym Duchu, by być jednym ciałem Chrystusa. W Duchu Świętym bowiem wielość zmierza do jedności, której winny służyć także otrzymane przez nas wielorakie dary łaski.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus».
Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra.
Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.
SEKWENCJA
Przybądź, Duchu Święty, Ześlij z nieba wzięty Światła Twego strumień. Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź, Dawco łask drogich, Przyjdź, Światłości sumień. O, najmilszy z gości, Słodka serc radości, Słodkie orzeźwienie. W pracy Tyś ochłodą, W skwarze żywą wodą, W płaczu utulenie. Światłości najświętsza, Serc wierzących wnętrza Poddaj Twej potędze. Bez Twojego tchnienia, Cóż jest wśród stworzenia? Jeno cierń i nędze. Obmyj, co nieświęte, Oschłym wlej zachętę, Ulecz serca ranę. Nagnij, co jest harde, Rozgrzej serca twarde, Prowadź zabłąkane. Daj Twoim wierzącym, W Tobie ufającym, Siedmiorakie dary. Daj zasługę męstwa, Daj wieniec zwycięstwa, Daj szczęście bez miary.
KATECHEZA
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
KIM JEST DUCH ŚWIĘTY?
Duch Święty jest Bogiem, trzecią osobą Trójcy Przenajświętszej. Jest posłany do każdego z nas przez Ojca i Syna. Jest największym darem. Pozostaje z nami nieustannie. Zamieszkuje w nas.
Trudno wyobrazić sobie Ducha Świętego, jednakże jest rzeczą najwyższej wagi zrozumienie jego działania w naszym życiu. Najbardziej jasny obraz działania Ducha Świętego podaje św. Paweł, który stwierdza, że Duch przynosi: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie (Ga 5, 22). Także prorok Izajasz przypisywał Duchowi Świętemu szczególne dary. Są to: duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pana (Iz 11, 2). Posiadając takie dary i cechy, jesteśmy w stanie sprostać każdemu zadaniu i pokonać wszystkie trudności. Nasze życie jednak pozostaje naszą własnością i Duch działa na każdego inaczej, zgodnie z naszą osobowością i cechami odziedziczonymi po rodzicach i ukształtowanymi przez wychowanie otrzymane w domu.
Jeżeli zastanowicie się przez chwilę, zauważycie, ile obecności Ducha Świętego doświadczacie w swoim życiu, zwłaszcza poprzez uprzejmość i dobroć, które inni wam okazują, nawet jeżeli w danym momencie nie widzicie Go w świecie. Duch Święty jest Duchem żyjącym i Jego działanie jest ściśle związane z rzeczywistością naszego życia. Spotykamy Go w innych ludziach, ale też w poszczególnych wydarzeniach i w naturze, która tak często kieruje nasze myśli ku Bogu. Nasze dzisiejsze przebywanie razem jest też znakiem działania Ducha Świętego.
Ponieważ Duch Święty jest tak blisko nas i działa tak dyskretnie, powinniśmy instynktownie zwracać się doń we wszystkich potrzebach, prosząc o światło i pomoc. Bóg posłał Go do nas ze względu na naszą słabość, jak to pięknie powiedział św. Paweł: Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8, 26). Cóż więcej mógłby Bóg dla nas uczynić?
Gdyby zabrakło Ducha Świętego, to natychmiast zauważylibyśmy różnicę. Św. Paweł mówi nam, co się dzieje, gdy nie dajemy się prowadzić Duchowi Świętemu: Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, spory, zawiść, niezgoda, rozłamy, zazdrość, wzburzenie, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich rzeczy dopuszczają, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Ga 5, 19-21).
