NR 60 / 2008 – IV NIEDZIELA ADWENTU

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Bóg zapowiadał Izraelitom, że na końcu czasów ześle im Zbawiciela. W ostatnią niedzielę przed Uroczystością Narodzenia Pańskiego Kościół pragnie przypomnieć tamte zapowiedzi, aby wskazać, że w Jezusie Chrystusie spełniła się Boża obietnica. Jeżeli więc Bóg z taką konsekwencją realizuje swoje plany, to znaczy, że wszystkie wydarzenia – także te, które dotyczą nas osobiście – są przewidziane przez Niego. Uczestnikami Jego obietnicy staliśmy się w sakramencie chrztu. To wówczas Bóg przyrzekł doprowadzić nas do zbawienia, ale i my zobowiązaliśmy się do pracy nad sobą i walki ze złem. Oczekując narodzin naszego Pana i Zbawiciela, sprawdźmy, jak wywiązujemy się ze swoich zadań.
PIERWSZE CZYTANIE (2 Sm 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16)
Bóg nas kocha, tak jak kochał Dawida i pragnie naszej pomyślności. Boża obietnica złożona Dawidowi, którą za chwilę usłyszymy, nie dotyczy bowiem wyłącznie jego samego, ale sięga dalej niż życie tego jednego człowieka, odnosząc się do historii całego świata.

Czytanie z Drugiej księgi Samuela

Gdy król Dawid zamieszkał w swoim domu, a Pan poskromił wokoło wszystkich jego wrogów, rzekł król do proroka Natana: «Spójrz, ja mieszkam w pałacu cedrowym, a Arka Boża mieszka w namiocie». Natan powiedział do króla: «Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Pan jest z tobą».
Lecz tej samej nocy skierował Pan do Natana następujące słowa: «Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: „Czy ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie? Zabrałem cię z pastwiska spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim, nad Izraelem. I byłem z tobą wszędzie, dokąd się udałeś, wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. Wyznaczę miejsce mojemu ludowi, Izraelowi, i osadzę go tam, i będzie mieszkał na swoim miejscu, a nie poruszy się więcej, a ludzie nikczemni nie będą go już uciskać jak dawniej. Od czasu kiedy ustanowiłem sędziów nad ludem moim izraelskim, obdarzyłem cię pokojem ze wszystkimi wrogami. Tobie też Pan zapowiedział, że ci zbuduje dom. Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. Ja będę mu Ojcem, a on będzie Mi synem.
Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki.”».
PSALM (Ps 89, 2-3. 4- 5. 27 i 29)
Razem z Dawidem wychwalajmy Boga za jego wierność przymierzu, które zawarł z nami na Chrzcie świętym: [c1]Refren:[/c1] Na wieki będę sławił łaski Pana. Na wieki będę sławił łaski Pana, [c1]*[/c1] moimi ustami będę głosił Twą wierność przez wszystkie pokolenia. Albowiem powiedziałeś: «Na wieki ugruntowana jest łaska», [c1]*[/c1] utrwaliłeś swoją wierność w niebiosach. [c1]Ref.[/c1] «Zawarłem przymierze z moim wybrańcem, [c1]*[/c1] przysiągłem mojemu słudze Dawidowi: Utrwalę twoje potomstwo na wieki [c1]*[/c1] i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia». [c1]Ref.[/c1] On będzie wołał do Mnie: «Ty jesteś moim Ojcem, [c1]*[/c1] moim Bogiem, opoką mego zbawienia». Na wieki zachowam dla niego łaskę [c1]*[/c1] i trwałe będzie moje z nim przymierze. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Rz 16, 25-27)
Spotkanie z Bogiem rodzi w ludzkich sercach wdzięczność. Jej wyrazem jest fragment Listu do Rzymian, w którym św. Paweł, przypominając Boży plan zbawienia, wysławia mądrość Stwórcy, Jego wszechmoc i chwałę.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia: Temu, który ma moc utwierdzić was zgodnie z Ewangelią i moim głoszeniem Jezusa Chrystusa, zgodnie z objawioną tajemnicą, dla dawnych wieków ukrytą, teraz jednak ujawnioną, a przez pisma prorockie na rozkaz odwiecznego Boga wszystkim narodom obwieszczoną, dla skłonienia ich do posłuszeństwa wierze, Bogu, który jedynie jest mądry, przez Jezusa Chrystusa, niech będzie chwała na wieki wieków. Amen.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 1, 38) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Oto ja, służebnica Pańska,

niech mi się stanie według twego słowa. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 1, 26-38)
Bóg wchodzi w życie człowieka bardzo delikatnie. Chce obdarzyć go wielkim darem – chce w nim zamieszkać. Mówi więc do każdego, tak jak do Maryi: Nie bój się! A potem czeka cierpliwie na naszą odpowiedź i nasze przyzwolenie na działanie Jego łaski.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.
Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą».
Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».
Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?».
Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa». Wtedy odszedł od Niej anioł.