WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NAWRACAJCIE SIĘ I WIERZCIE W EWANGELIĘ
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Stajemy u progu Wielkiego Postu. Jezus wzywa nas dzisiaj do nawrócenia, abyśmy przez modlitwę, pokutę i dobre uczynki porzucili złe postępowanie i wniknęli w wielką tajemnicę Jego cierpliwej miłości, która zawsze nas przygarnia, mimo naszych grzechów. Otwórzmy nasze serca na przyjęcie Bożej miłości, abyśmy idąc za Jezusem, wydali dobre owoce nawrócenia.
PIERWSZE CZYTANIE (Rdz 9, 8-15)
Nieuniknioną konsekwencją grzechu jest zniszczenie i śmierć, ale miłość Boga jest niestrudzona w ratowaniu człowieka przed zagładą. Pierwsze czytanie opisuje zawarcie przymierza Boga z Noem, które obejmuje całą ludzkość. Jest to pierwszy krok Boga, który przychodzi, by ratować zagubione stworzenie. Boże miłosierdzie dosięga każdego potrzebującego w jego sytuacji grzechu. To pierwsze Przymierze jest zapowiedzią kolejnych, jakie Bóg zawrze z ludźmi, aby obdarzyć ich swoją łaskawością.
Czytanie z Księgi Rodzaju
Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów:
«Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona żadna istota żywa wodami potopu i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię».
Po czym Bóg dodał: «A to jest znak przymierza, które ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną i ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie jakiegokolwiek jestestwa».
PSALM (Ps 25, 4-5. 6-7bc. 8-9)
Na progu tego szczególnego czasu, jakim jest Wielki Post, wołajmy razem z Psalmistą: wspomnij na swe miłosierdzie, Panie, na swoją miłość, która trwa na wieki. Nasza nadzieja doświadczenia Bożego miłosierdzia ma mocne podstawy, opiera się bowiem na wierności Boga, który od początku historii zbawienia obficie udziela swoich łask.
Refren: Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję. Ref.
Wspomnij na swe miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa na wieki.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu, *
ze względu na dobroć Twą, Panie. Ref.
Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy pokornych dróg swoich. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1 P 3, 18-22)
Drugie czytanie ukazuje nam Nowe Przymierze, które zostało – raz na zawsze – zawarte poprzez śmierć i Zmartwychwstanie Chrystusa, a utrwalone i dostępne dla nas w sakramencie chrztu. To ostateczne Przymierze obejmuje swoim zasięgiem całą rzeczywistość przestrzenną i czasową. Jezus umarł za wszystkich, dlatego idzie także do otchłani, do starotestamentowego Szeolu, by i ci, którzy żyli przed Nim, mogli cieszyć się owocami zbawienia.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Piotra Apostoła
Najdrożsi:
Chrystus raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł nawet ogłosić zbawienie duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.
Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Moce, i Potęgi.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 4, 4b)
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Nie samym chlebem żyje człowiek,
Lecz każdym słowem,
które pochodzi z ust Bożych.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
EWANGELIA (Mk 1, 12-15)
Głoszenie Dobrej Nowiny rozpoczyna Jezus od czterdziestodniowego postu na pustyni. Pustynia jest miejscem próby. Taką próbę musi przejść każdy z nas, aby przygotować serce na przyjęcie słowa Bożego i uczynić je otwartym na natchnienia Ducha Świętego. To Duch Święty jest przewodnikiem na pustyni, to On wyprowadził Jezusa na pustynię i On również nas na nią wyprowadzi. Czas próby ma umocnić nasze chrzcielne przymierze z Bogiem i uczynić je bardziej dojrzałym.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali.
Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
PAWEŁ – APOSTOŁEM JEZUSA CHRYSTUSA
Paweł nie należał do grona dwunastu apostołów, którzy towarzyszyli Jezusowi w Jego publicznej działalności. Został powołany na apostoła po zmartwychwstaniu Jezusa, chociaż ten moment istniał w planach Bożych od zawsze. Święty Paweł wielokrotnie powraca w listach do tematu swojego apostolskiego powołania (np. Rz 1, 1; 1 Kor 15, 1-11; Ga 1, 1.11-17; Ef 1, 1). Mówi to o świadomości Apostoła, kim jest i do czego został przez Boga zaproszony. Powołanie Pawła i głoszoną przez niego Ewangelię potwierdzili pozostali apostołowie, z którymi się spotkał, aby przedstawić treść swojego nauczania (zob. Ga 2, 1-10).
Paweł jako apostoł jest przede wszystkim świadkiem żyjącego Jezusa. Pierwszy raz spotkał Go pod Damaszkiem i nie było to jedyne ich spotkanie. Ma więc prawo wymieniać siebie w szeregu tych, którzy widzieli Zmartwychwstałego (zob. 1 Kor 15, 1-8). Zestawiając siebie z pozostałymi apostołami, Paweł pokornie stwierdza, że jest z nich najmniejszy, ale nie z powodu niższej wartości własnego powołania czy mniejszego znaczenia podjętej działalności, lecz ze względu na swoją przeszłość jako prześladowcy Kościoła.
Poznanie Jezusa Chrystusa przemieniło Pawła i nadało jego życiu zupełnie nowy kierunek. Spotkanie z żyjącym Panem, które miało miejsce w drodze do Damaszku (zob. Dz 9, 1-19), za pośrednictwem Apostoła dosięgło swoimi skutkami wiele innych osób. Stało się tak, gdyż łaska nawrócenia i wiary w Jezusa oraz apostolskie powołanie Pawła uczyniły go misjonarzem i świadkiem Ewangelii. Apostoł stał się jej sługą nie tylko dlatego, że otrzymał takie zadanie i chciał wypełnić je wiernie (zob. 1 Kor 9, 16-17), ale również dlatego, gdyż był przynaglony wewnętrzną potrzebą dzielenia się prawdą o Bogu i Jego miłości objawionej w Chrystusie (zob. 2 Kor 5, 14).
Powołanie Pawła Apostoła było w planach Bożych ukierunkowane przede wszystkim na narody pogańskie, którym miał zanieść światło Ewangelii (zob. Rz 15, 7-19; Ga 1, 16; 2, 7), choć często swoją działalność w nowym miejscu rozpoczynał od żydowskiej synagogi (np. Dz 9, 20; 13, 5; 17, 1-2; 18, 19). Najważniejszą treść głoszonego przez siebie orędzia św. Paweł streścił w Pierwszym Liście do Koryntian: „Przede wszystkim przekazałem wam to, co sam przyjąłem, że Chrystus umarł za nasze grzechy zgodnie z Pismem, że został pogrzebany i trzeciego dnia zmartwychwstał zgodnie z Pismem” (1 Kor 15, 3-4).
ks. Bogusław Zeman, paulista
