NR 34 / 2009 – XV NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Wspominając, jak w każda niedzielę, zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa powinniśmy na nowo uświadomić sobie do jakich jesteśmy wezwani rzeczy, jak wzniosłe powołanie kryje się pod pojęciem chrześcijanin. Niech dzisiejszą liturgię i cały dzień wypełni dziękczynienie za otrzymane dary, tak abyśmy mogli promieniować na zewnątrz prawdziwą radością przebywania z Bogiem i w ten sposób przyczynić się do poszerzania Jego królestwa tu na ziemi.
PIERWSZE CZYTANIE (Am 7, 12-15)
Amos zostaje oskarżony przez kapłana Amazjasza o fałszywe proroctwo. Broni się wskazując na swoje pochodzenie i niezależność od jakiejkolwiek instytucji. To Bóg pierwszy go powołał i polecił wypełnić misję prorocką. My także musimy szukać woli Bożej, aby spełnić to co jest nam „przypisane”.

Czytanie z Księgi proroka Amosa

Amazjasz, kapłan w Betel, rzekł do Amosa: «„Widzący”, idź, uciekaj sobie do ziemi Judy. I tam jedz chleb, i tam prorokuj. A w Betel więcej nie prorokuj, bo jest ono królewską świątynią i królewską budowlą».
I odpowiedział Amos Amazjaszowi: «Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem uczniem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. Od trzody bowiem wziął mnie Pan i Pan rzekł do mnie: „Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego”».
PSALM (Ps 85, 9ab-10. 11-12. 13-14)
To Bóg nas wybrał na swoje dzieci i obiecuje nam, że jeśli będziemy Go słuchali dotknął nas zbawienne łaski. Każdy kto odpowie na Jego wezwanie już dziś doświadczy pełnego szczęścia i spokoju. Tak wielkie miłosierdzie nam udzielone, zniszczy skutki naszych słabości i grzechów, tylko trwajmy blisko Pana. [c1]Refren:[/c1] Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie. Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg: [c1]*[/c1] oto ogłasza pokój ludowi i świętym swoim. Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie [c1]†[/c1] dla tych, którzy się Go boją, [c1]*[/c1] i chwała zamieszka w naszej ziemi. [c1]Ref.[/c1] Spotkają się ze sobą łaska i wierność, [c1]*[/c1] ucałują się sprawiedliwość i pokój. Wierność z ziemi wyrośnie, [c1]*[/c1] a sprawiedliwość spojrzy z nieba. [c1]Ref.[/c1] Pan sam obdarzy szczęściem, [c1]*[/c1] a nasza ziemia wyda swój owoc. Przed Nim będzie kroczyć sprawiedliwość, [c1]*[/c1] a śladami Jego kroków zbawienie. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (dłuższe, Ef 1, 3-14)
Autor listu do Efezjan przypomina nam, że obietnice szczęścia nie odnoszą się tylko do narodu wybranego i starego przymierza. To Kościół, żyjący dziś – nasza wspólnota – dzięki pośrednictwu Jezusa Chrystusa dziedziczy wszystkie obietnice. Jest to perspektywa tak pocieszająca, że pomaga nam uwolnić się od naszych codziennych przywiązań, ograniczeń i słabości.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
W Nim mamy odkupienie przez Jego krew, odpuszczenie występków według bogactwa Jego łaski. Szczodrze ją na nas wylał w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia, przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.
W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli, po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu, my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie. W Nim także wy usłyszeliście słowo prawdy, Dobrą Nowinę o waszym zbawieniu. W Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na ostateczne odkupienie, które nas uczyni własnością Boga ku chwale Jego majestatu.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Ef 1, 17-18) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa

przeniknie nasze serca swoim światłem,

abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 6, 7-13)
Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam, uczniom Chrystusa, o wielkości drogi do jakiej zostaliśmy wezwani. Słuchając Boga nie tylko sami będziemy szczęśliwi, ale posiądziemy moc i umiejętność zjednywania Bogu bliźnich i pomagania im. Praktyczne rady zawarte w tym fragmencie pozwalają nam z odwagą głosić Ewangelię, bo na przykładzie apostołów wiemy, że nie będziemy sami.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi.
I przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien».
I mówił do nich: «Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą was słuchać, wychodząc stamtąd strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich».
Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.