WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
SZTUKA WYPOCZYNKU
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
W umysłach chrześcijan na stałe wpisał się już obraz Chrystusa – Pasterza i Kościoła – Jego owczarni. Ten zaczerpnięty ze środowiska życia samego Jezusa obraz, również i dziś, po dwudziestu wiekach, przemawia do serc wierzących i wcale nie traci na aktualności. Chrystus – Pasterz zaprasza nas na ucztę. Jest to uczta eucharystyczna, w której Pan sam daje nam siebie za pokarm. Chciejmy otwartym sercem słuchać słów naszego Pasterza i oczyścić się z grzechów, by godnie przyjąć Jego Ciało.
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 23,1-6)
Przez proroka Jeremiasza Bóg napomina przywódców duchowych narodu wybranego, którzy zamiast troszczyć się o jego dobro, zabiegają jedynie o własną pomyślność. Bóg zapowiada także nadejście Pasterza-Mesjasza, który jako Król obejmie władzę nad ludźmi i poprowadzi ich ku zbawieniu. Zapowiedź ta zrealizuje się po wiekach w osobie Chrystusa.
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Pan mówi: «Biada pasterzom, którzy prowadzą do zguby i rozpraszają owce mojego pastwiska».
Dlatego to mówi Bóg Izraela o pasterzach, którzy mają paść mój naród: «Wy rozproszyliście moją trzodę, rozpędziliście i nie zatroszczyliście się o nią; oto Ja się zatroszczę o nieprawość waszych uczynków».
Ja sam zbiorę resztę swego stada ze wszystkich krajów, do których je wypędziłem. Sprowadzę je na ich pastwisko, by miały coraz liczniejsze potomstwo. Ustanowię zaś nad nimi pasterzy, by je paśli; i nie będą się już więcej lękać ani trwożyć, ani trzeba będzie szukać którejkolwiek.
Oto nadejdą dni, kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: „Pan naszą sprawiedliwością”».
PSALM (Ps 23,1-2a.2b-3.4.5.6)
Jeden z najbardziej znanych i najpiękniejszych psalmów Dawidowych opiewa Bożą dobroć i troskliwość. Bóg jak najlepszy pasterz pieczołowicie dba o swój lud. Każdy z nas jest Mu niezwykle drogi. Z wdzięcznością więc włączmy się w wyznania psalmisty.
Refren:Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.
Pan jest moim pasterzem, *
niczego mi nie braknie.
Pozwala mi leżeć *
na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, *
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach *
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, *
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska *
są moją pociechą.
Stół dla mnie zastawiasz *
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem, *
a kielich mój pełny po brzegi.
Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną *
przez wszystkie dni mego życia
i zamieszkam w domu Pana *
po najdłuższe czasy.
DRUGIE CZYTANIE (Ef 2,13-18)
Zadaniem pasterza jest między innymi zapewnienie pokoju swej owczarni. Paweł Apostoł ukazuje Chrystusa, który sam jest pokojem, gdyż pojednał w sobie zarówno Żydów, od których zbawienie bierze początek, jak i pogan, do których zbawcze orędzie również jest skierowane. Dziś Chrystus przychodzi w Eucharystii z darem pokoju także do nas, należących do Jego owczarni.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa.
On bowiem jest naszym pokojem; On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego, nowego człowieka, wprowadzając pokój, i aby tak jednych, jak drugich znów pojednać z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości.
A przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy są blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 10,27)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Moje owce słuchają mojego głosu,
Ja znam je, a one idą za Mną.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 6,30-34)
Przejawem troski Jezusa o apostołów jest Jego pragnienie, by mogli znaleźć odpoczynek po trudach apostolskiej działalności. Swą pasterską opieką otacza także cały lud spragniony Jego nauki – lud, który był jak „owce nie mające pasterza”. Pokarmem, którym Jezus-Pasterz karmi swe owce, jest słowo Jego nauki.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.
Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili.
Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum i zdjęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Św. Brygida Szwedzka (1303-1373) – mistyczka Północy, orędowniczka jedności
Urodziła się w Finstad (Szwecja), w rodzinie spokrewnionej z rządzącą wówczas dynastią królewską. Rodzice byli gorliwymi katolikami. Brygida od najmłodszych lat żyła w przyjaźni z Panem Jezusem, który często jej się objawiał. To Jemu chciała poświęcić swoje życie. Po śmierci matki, ojciec oddał ją na wychowanie do chrzestnej, która narzuciła Brygidzie dość surowy styl życia. W wieku czternastu lat, wbrew swej woli, została wydana za mąż. Trafiła jednak na dobrego człowieka i odnalazła w swym małżeństwie wolę Boga. Przez 28 lat była szczęśliwą żoną pobożnego chrześcijanina, z którym miała ośmioro dzieci. Ich miłość małżeńska łączyła się z głęboką modlitwą, czytaniem Pisma Świętego, umartwieniami i dziełami miłosierdzia. Brygida troszczyła się nie tylko o intelektualne wychowanie dzieci, ale także o uwrażliwianie ich serc na potrzeby innych, dlatego zabierała je ze sobą, gdy szła pielęgnować chorych. Mając 32 lata, objęła funkcję ochmistrzyni na zamku króla Szwecji Magnusa II. Tam miała okazję z bliska przyjrzeć się codzienności swego władcy oraz burzliwemu w owym czasie życiu politycznemu. Właśnie wtedy zrodziło się w niej wielkie zainteresowanie ówczesną Europą. W 1342 roku Brygida wraz z mężem udała się na pieszą pielgrzymkę do grobu św. Jakuba w Santiago de Compostella w Hiszpanii. W czasie jej trwania miała okazję poznać problemy polityczne Europy. Zapragnęła uczynić coś pożytecznego dla przywrócenia pokoju w Szwecji, Włoszech, Francji i Anglii. Po śmierci męża (1344 r.) nie pozostała obojętna na sprawy państwa i świata. Rozpoczął się drugi ważny etap w jej życiu. Postanowiła oddać się wyłącznie służbie Bożej i pełnieniu dobrych uczynków. Przynaglana objawieniami, nie lękała się przemawiać do władców i kolejnych papieży, ukazując, jak zamysły Boże spełniają się w wydarzeniach historycznych. Gdy w 1349 r. wyjechała do Rzymu, usilnie przekonywała osobiście i listownie papieża Urbana V, aby opuścił Awinion i powrócił do stolicy chrześcijaństwa. Św. Brygida założyła nową rodzinę zakonną pod nazwą Najświętszego Zbawiciela, zwaną „brygidkami”. Została ona zatwierdzona przez papieża w 1370 r. Św. Brygida zmarła w 1373 roku w Rzymie. 1 października 1999 r. papież Jan Paweł II ogłosił ją współpatronką Europy. Powiedział o niej: „poświęcając się Bogu po wypełnieniu do końca powołania żony i matki, przemierzała Europę z północy na południe, zabiegając bez ustanku o jedność chrześcijan”. Św. Brygidę Szwedzką wspominamy 23 lipca.
Katarzyna Gumowska
