NR 49 / 2009 – XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


WŁADZA I SŁUŻBA


Ewangelia dnia dzisiejszego przywołuje nam uczniów Jezusa: Jana i Jakuba, którzy pragnęli być blisko Chrystusa w Królestwie Bożym. Prosili, aby jeden otrzymał miejsce po prawej, a drugi po lewej stronie tego, który już teraz ma władzę, a potem będzie ją miał w całej rozciągłości. Jednakże myśl Boża jest inna. Bóg kieruje losami świata i człowieka ponad czasem i daje inne wartości, niż te, do jakich przywykliśmy, i które sobie wyobrażamy na podstawie szczęścia ziemskiego.
Prorok Izajasz przepowiadał, że Mesjasz będzie cierpiał, ale po udrękach swej duszy otrzyma chwałę, tak że będzie w stanie usprawiedliwić wielu, bo weźmie na siebie ich nieprawości.
W takim razie zapytajmy, czy ma nas interesować władza czy służba? Jezus uczy drogi pokory, która prowadzi do wywyższenia. Kto chce być wielki, musi stać się najpierw sługą. Trzeba więc w drodze do wywyższenia naśladować Chrystusa: przecież On również przyszedł nie po to, żeby Mu służono, ale żeby służyć. W tej służbie oddał życie na okup za wielu. Czyż Skoro więc Chrystus służył, to chce, żebyśmy także i my służyli.

bp Jan Bernard Szlaga


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE



Przystępując do złożenia Najświętszej Ofiary, uczyńmy to z należytym usposobieniem ducha. Odrzućmy przywiązanie do grzechu i otwórzmy uszy na słowo, które dziś Bóg do nas kieruje. Wznieśmy ku Bogu serca, byśmy godnie mogli przyjąć Go w Komunii świętej. Niech nasze spotkanie z Chrystusem w Eucharystii przybliża nas ku Niemu i ku sobie nawzajem.

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 53,10-11)
Na kilka wieków przed narodzeniem Chrystusa prorok Izajasz przepowiadał przyjście Sługi Bożego, który poprzez przyjęte cierpienia dokona usprawiedliwienia przed Bogiem wielu grzeszników. Fragment, który za chwilę usłyszymy, stanowi część tzw. Pieśni o Słudze Pańskim. Jej słowa zrealizowały się w zbawczej męce i śmierci Chrystusa.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Spodobało się Panu zmiażdżyć swojego Sługę cierpieniem. Jeśli wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży, a wola Pana spełni się przez Niego. Po udrękach swej duszy ujrzy światło i nim się nasyci. Zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu, ich nieprawości On sam dźwigać będzie.
PSALM (Ps 33, 4-5.18-19.20 i 22)
Słowa psalmisty stanowią wezwanie do gotowości na przyjęcie Bożych darów, a jednocześnie prośbę o te dary. Zaufanie złożone w Bogu jest właściwą postawą wierzącego, tak w dniach radości, jak w chwilach cierpienia.
[c1]Refren:[/c1] Okaż swą łaskę ufającym Tobie. Bo słowo Pana jest prawe, [c1]*[/c1] a każde Jego dzieło godne zaufania. On miłuje prawo i sprawiedliwość, [c1]*[/c1] ziemia jest pełna Jego łaski. [c1]Ref.[/c1] Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, [c1]*[/c1] na tych, którzy czekają na Jego łaskę, aby ocalił ich życie od śmierci [c1]*[/c1] i żywił ich w czasie głodu. [c1]Ref.[/c1] Dusza nasza oczekuje Pana, [c1]*[/c1] On jest naszą pomocą i tarczą. Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska [c1]*[/c1] według nadziei, którą pokładamy w Tobie. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Hbr 4,14-16)
List do Hebrajczyków skierowany był do chrześcijan wywodzących się z judaizmu. Instytucja arcykapłana była im doskonale znana ze świątyni jerozolimskiej. Autor wzywa adresatów listu, by z wiarą przybliżali się ku Chrystusowi, który ma moc obdarzyć ich potrzebnymi łaskami. Jezus bowiem, jako Najwyższy Kapłan, złożył ofiarę doskonałą, której nie trzeba powtarzać, jak to ze swymi ofiarami czynili arcykapłani Starego Przymierza.

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:
Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę w stosownej chwili.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mk 10,45) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Syn Człowieczy przyszedł, żeby służyć

i dać swoje życie na okup za wielu. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (dłuższa, Mk 10,35-45)
Niegodna apostołów prośba Jakuba i Jana, by mogli zajmować zaszczytne miejsca w królestwie Bożym, staje się dla Jezusa okazją do zapowiedzi Jego męki i śmierci. Zarówno chrzest, jak i kielich, były w Starym Testamencie symbolami cierpienia. Mówiąc o przyjęciu chrztu i piciu kielicha, Jezus zapowiada cierpienie, które miało spotkać nie tylko Jego samego, ale także apostołów.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jakub i Jan, synowie Zebedeusza, zbliżyli się do Jezusa i rzekli: «Nauczycielu, chcemy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy».
On ich zapytał: «Co chcecie, żebym wam uczynił?».
Rzekli Mu: «Użycz nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, drugi po lewej Twojej stronie».
Jezus im odparł: «Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić, albo przyjąć chrzest, którym Ja mam być ochrzczony?».
Odpowiedzieli Mu: «Możemy».
Lecz Jezus rzekł do nich: «Kielich, który Ja mam pić, pić będziecie; i chrzest, który Ja mam przyjąć, wy również przyjmiecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej lub lewej, ale dostanie się ono tym, dla których zostało przygotowane».
Gdy dziesięciu to usłyszało, poczęli oburzać się na Jakuba i Jana. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł do nich:
«Wiecie, że ci, którzy uchodzą za władców narodów, uciskają je, a ich wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie między wami. Lecz kto by między wami chciał się stać wielki, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu».


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Św. Jan Kanty (1390-1473) – – profesor i opiekun biednych

Urodził się w 1390 roku w Kętach k. Oświęcimia. Pochodził z zamożnej rodziny mieszczańskiej. W wieku 23 lat rozpoczął studia filozoficzne na Akademii Krakowskiej. Ich ukończenie otwierało możliwość dalszego studiowania: teologii, medycyny lub prawa. Między rokiem 1418 a 1421 Jan Kanty przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1421-1429 był nauczycielem i wychowawcą młodych zakonników zgromadzenia bożogrobowców w Miechowie. W roku 1429 rozpoczął wykłady na Wydziale Filozoficznym Akademii Krakowskiej. Jednocześnie, jako profesor i kapłan, zapisał się na upragnione studia teologiczne, które ze względu na liczne obowiązki ukończył dopiero po 14 latach, uzyskując tytuł magistra teologii będący odpowiednikiem dzisiejszego doktoratu. W latach 1432-1438 okresowo pełnił funkcję dziekana Wydziału Sztuk Wyzwolonych (Filozofii) na Akademii Krakowskiej. W roku 1441 powierzono mu przeprowadzenie koniecznej reformy uczelni, co oznacza, że w swoim środowisku miał wielki autorytet. W 1456 roku Jan Kanty objął bliską jego sercu katedrę teologii na Akademii Krakowskiej. Długie lata pracy, doświadczenie życiowe i wielka miłość do młodzieży sprawiły, że otaczał go nimb uznania, a nawet serdecznego uwielbienia ze strony tych, którzy mieli szczęście zetknąć się ze świętym profesorem. W pamięci współczesnych zapisał się wieloma uczynkami miłosierdzia wobec biednych oraz troskliwą opieką, jaką otaczał ubogich studentów. Wiele czasu spędzał na przepisywaniu tekstów, które służyły mu jako źródło wiedzy do wykładów. Pozostawił po sobie kilkanaście tysięcy stron rękopisów. W pracy duszpasterskiej krzewił kult eucharystyczny i zachęcał do częstego przyjmowania Komunii świętej. Dużo czasu poświęcał posłudze w konfesjonale. Także wielu spowiedników korzystało z jego rad. Wiemy, że interesował się muzyką i śpiewem oraz że odbył pielgrzymkę do Rzymu. Pełen zasług, w opinii świętości, odszedł do Pana 24 XII 1473 r., rozdawszy ubogim całe swoje mienie. Pochowano go w kościele św. Anny w Krakowie, gdzie do dzisiaj znajdują się relikwie świętego. Od razu po śmierci zasłynął wieloma cudami, które zaczęto skrzętnie notować. W ten sposób, w latach 1475-1518, powstał rzetelny zapis 127 cudów. Beatyfikacja Jana Kantego miała miejsce w 1680 r., a kanonizacja w 1767 r. Warto też dodać, że Jan Kanty należy do jednych z lepiej wykształconych polskich świętych i błogosławionych. Jest patronem profesorów i studentów. Jego wspomnienie obchodzimy 20 października.

br. Adam Szczygieł – paulista