NR 20 / 2010 – II NIEDZIELA WIELKANOCNA – ŚWIĘTO BOŻEGO MIŁOSIERDZIA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Dzisiejsza niedziela przypomina nam, że miłosierdzie jest jednym z najważniejszych przymiotów Boga. To jakby jedno z Jego imion. Kiedy człowiek woła do Boga o miłosierdzie, kiedy modli się, prosząc: „zmiłuj się nade mną”, to nie chodzi tylko o przebaczenie grzechów. Modli się również o nadzieję, o pokój, o uwolnienie od lęku, o znalezienie swojego miejsca w życiu.
PIERWSZE CZYTANIE (Dz 5,12-16)
W działalności Apostołów odnajdujemy postawę Jezusa, który podczas swojego ziemskiego życia był zawsze blisko ludzkich problemów i cierpień. Uczniowie także dokonują rzeczy niezwykłych, uzdrawiając chorych i udręczonych przez duchy nieczyste. Kościół, tworzony przez pierwszych uczniów, staje się więc wyraźnym znakiem obecności i działania Zmartwychwstałego Pana.

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Wiele znaków i cudów działo się przez ręce Apostołów wśród ludu. Wierzący trzymali się wszyscy razem w krużganku Salomona. A z obcych nikt nie miał odwagi dołączyć się do nich, lud zaś ich wychwalał.
Coraz bardziej też rosła liczba mężczyzn i kobiet, przyjmujących wiarę w Pana. Wynoszono też chorych na ulice i kładziono na łożach i noszach, aby choć cień przechodzącego Piotra padł na któregoś z nich. Także z miast sąsiednich zbiegało się mnóstwo ludu do Jerozolimy, znosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste, a wszyscy doznawali uzdrowienia.
PSALM (Ps 118,1 i 4.13-14.22 i 24)
Ten liturgiczny hymn pochwalny mówi o radości, jaka rodzi się z doświadczenia miłosierdzia Bożego, które trwa wiecznie. Mowa jest także o „kamieniu odrzuconym przez budujących, który stał się kamieniem węgielnym”. Dla chrześcijan to porównanie podkreśla centralne znaczenie Chrystusa w dziele zbawienia. [c1]Refren:[/c1] Dziękujcie Panu, bo jest miłosierny. Dziękujcie Panu, bo jest dobry, [c1]*[/c1] bo Jego łaska trwa na wieki. Niech bojący się Pana głoszą: [c1]*[/c1] «Jego łaska na wieki». [c1]Ref.[/c1] Uderzono mnie i pchnięto, bym upadł, [c1]*[/c1] lecz Pan mnie podtrzymał. Pan moją mocą i pieśnią, [c1]*[/c1] On stał się moim Zbawcą. [c1]Ref.[/c1] Kamień odrzucony przez budujących [c1]*[/c1] stał się kamieniem węgielnym. Oto dzień, który Pan uczynił, [c1]*[/c1] radujmy się w nim i weselmy. [c1]Ref.[/c1]
DRUGIE CZYTANIE (Ap 1,9-11a.12-13.17-19)
Wielkanoc jest świętem zwycięstwa nad śmiercią i otchłanią. Sam Zmartwychwstały mówi o sobie, że jest „Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki”. W wizji św. Jana, zawartej w Apokalipsie, Chrystus jest przedstawiony jako zwycięski Syn Człowieczy, który jest równy godnością przedwiecznemu Bogu.

Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła

Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie, byłem na wyspie, zwanej Patmos, ze względu na słowo Boże i świadectwo Jezusa. Doznałem zachwycenia w dzień Pański i posłyszałem za sobą potężny głos jak gdyby trąby mówiącej: «Co widzisz, w księdze napisz i poślij siedmiu Kościołom, które są w Azji».
I obróciłem się, by widzieć, co za głos do mnie mówił; a obróciwszy się ujrzałem siedem złotych świeczników, i pośród świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, obleczonego w szatę do stóp i przepasanego na piersiach złotym pasem.
Kiedym Go ujrzał, upadłem jak martwy do Jego stóp, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: «Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani. Napisz więc to, co widziałeś, i to, co jest, i to, co potem musi się stać».
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 20,29) [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.

Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś;

błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. [c1]Aklamacja:[/c1] Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (J 20,19-31)
Tomasz, jeden z najbliższych uczniów Jezusa, początkowo nie mógł uwierzyć świadectwu Apostołów, którzy opowiedzieli mu o Zmartwychwstaniu. Przyjęcie tej prawdy uzależnił od osobistego spotkania z Chrystusem: „Jeśli nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, nie uwierzę”. Jego wiara została poddana próbie, z której wyszedł zwycięsko. Po ośmiu dniach, podczas spotkania ze Zmartwychwstałym, mógł wyznać: „Pan mój i Bóg mój”.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!»
Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!»
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.