WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
KWIATY W ŚWIĄTYNI
Dzisiejsza liturgia słowa przypomina nam, że granica między dobrem a złem w świecie przechodzi przez serce człowieka. Jest on uwikłany w zło, w którym uczestniczy nie tylko jako obserwator i świadek, ale również jako ten, który zło nosi w sobie. Dlatego dzisiaj Bóg przypomina nam, abyśmy naszemu wewnętrznemu złu czynili zapory, abyśmy wymagali od siebie więcej, a przede wszystkim byśmy wystrzegali się nienawiści. Mamy kategoryczny zakaz zemsty i żywienia urazy do „synów naszego ludu”. Nienawiść niszczy nie tylko naszych braci, lecz także nas samych, a przecież nasze serca – jak mówi dzisiaj św. Paweł – są świątyniami, a „kto je niszczy, tego zniszczy Bóg”. Trzeba o te wewnętrzne świątynie dbać usuwając z nich zło, a następnie przyozdabiać je kwiatami naszych cnót. Wszelkie zakazy, o których mówi liturgia słowa, pomagają uwalniać serce człowieka z tego, co je zniewala, i budować dobro. Praca nad wyrywaniem chwastów zła ma prowadzić dalej: do rozwijania cnót i darów, które Bóg w nas ulokował. Największą z cnót i największym darem jest miłość. Dzisiaj Jezus nie tylko proponuje, lecz odważnie nakazuje miłować, i to nie tylko tych, których lubimy, lecz także naszych nieprzyjaciół. Tylko On może stawiać nam takie wymagania, bo tylko On tak żył i tak kochał. Wpatrujmy się w Niego i bądźmy posłuszni nie tylko zakazowi nienawiści, ale jeszcze bardziej temu największemu przykazaniu, które dzisiaj ponownie usłyszymy z ust samego Króla Miłości.
ks. Adam Rybicki
„Bądźcie doskonali, jak Ojciec niebieski”.
(por. Mt 5,48)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Jakie są nasze ideały? Jakie wzorce pobudzają nas do działania? Jakie przykłady inspirują nas w życiu? Dziś sam Pan Bóg przedstawia się nam jako wzór doskonałości i świętości oraz zaprasza do tego, abyśmy Go naśladowali. Choć naśladowanie Boga przez słabego i grzesznego człowieka wydaje się niemożliwe, to jednak tego chce od nas Stwórca. On sprawia, że nasz postęp na tej drodze jest możliwy. Łaska, której nam potrzeba, już czeka na nas przygotowana w tej Mszy Świętej. Zaczerpnijmy jej obficie.
PIERWSZE CZYTANIE (Kpł 19,1-2.17-18)
Pan Bóg przez Mojżesza zachęca Izraelitów, aby byli święci. Wzorem świętości jest sam Bóg, w którym nie ma pomieszania dobra i zła, nie ma cienia wątpliwości co do tego, co słuszne, prawe, dobre… Człowiek wierzący w Boga ma być święty, czyli wyraźnie rozróżniający w sobie dobro i zło; powinien jednoznacznie opowiadać się za tym, co sprawiedliwe i realizować prawdziwe wartości.
Czytanie z Księgi Kapłańskiej
Pan powiedział do Mojżesza: „Mów do całej społeczności synów Izraela i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!
Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie zaciągnąć winy z jego powodu. Ne będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz kochał bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan”.
PSALM (Ps 103,1-2.3-4.8 i 10.12-13)
Psalmista patrzy na życie z realizmem, ale i z głęboką wiarą. Rozumie ludzką słabość i grzeszność, których sam doświadcza. Nie popada jednak w rozpacz. Ma bowiem świadomość miłosierdzia, którym Bóg otacza człowieka w wędrówce ku świętości. Niech ta modlitwa pobudza nas do wytrwałości.
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Błogosław, duszo moja, Pana, *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach. Ref.
On odpuszcza wszystkie twoje winy *
i leczy wszystkie choroby.
On twoje życie ratuje od zguby, *
obdarza cię łaską i zmiłowaniem. Ref.
Miłosierny jest Pan i łaskawy, *
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy.
Nie postępuje z nami według naszych grzechów, *
ani według win naszych nam nie odpłaca. Ref.
Jak odległy jest wschód od zachodu, *
tak daleko odsunął od nas nasze winy.
Jak ojciec lituje się nad dziećmi, *
tak Pan się lituje nad tymi, którzy się Go boją. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1Kor 3,16-23)
Chrześcijanie w Koryncie błędnie rozumieli rolę, jaką odegrali głoszący im słowo Boże Apollos, Kefas, Paweł… Ci apostołowie nie tworzyli własnych stronnictw, ale głosili jedną Ewangelię Jezusa Chrystusa, budując jedną świętą wspólnotę Kościoła. Zasadą jedności wszystkich chrześcijan jest przynależność do Chrystusa.
Czytanie z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.
Niechaj się nikt nie łudzi. Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość. Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga. Zresztą jest napisane: „On udaremnia zamysły przebiegłych” lub także: „Wie Pan, że próżne są zamysły mędrców”. Nikt przeto niech się nie chełpi z powodu ludzi. Wszystko bowiem jest wasze: czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus Boga.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (1J 2,5)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Kto zachowuje naukę Chrystusa,
w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 5,38-48)
Przykazanie miłości nieprzyjaciół do dzisiaj wzbudza kontrowersje. Jezus jest jednak jednoznaczny i nie przewiduje żadnych wyjątków. Chrześcijanin jest powołany do miłości, której najdoskonalszym wzorem jest sam Bóg. Z pomocą Jego łaski uczymy się kochać, uczymy się szczerze pragnąć zbawienia także dla naszych wrogów.
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Słyszeliście, że powiedziano: «Oko za oko i ząb za ząb». A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie.
Słyszeliście, że powiedziano: «Będziesz miłował swego bliźniego», a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Powołanie do miłości w Deus caritas est
Zdaniem Ojca św. Benedykta XVI wyrażonym w encyklice „Deus caritas est” nowość biblijnego objawienia Tajemnicy Boga przekłada się jednocześnie na nowość objawienia tajemnicy człowieka: „Pierwszą nowość wiary biblijnej stanowi (…) obraz Boga; drugą, zasadniczo fundamentalnie z nią związaną, jest obraz człowieka” (DCE 11). Można, z Tajemnicy Trójosobowego Boga: Ojca, Syna i Ducha Świętego, wyprowadzać wniosek, że także człowiek nie jest do pomyślenia w swej wielkości i doskonałości inaczej jak tylko we wzajemnych relacjach osobowych z Osobami Boskimi i innymi osobami stworzonymi: świata duchów i świata ludzi. To dlatego Biblia mówi o samotności Adama po stworzeniu i potrzebie dopełnienia go w jego człowieczeństwie przez podobną mu Ewę. Jednocześnie, Trójosobowy Bóg nie przestaje być Bogiem Jedynym i Jego miłość staje się obrazem tej miłości, która winna realizować się w miłości małżeńskiej – monogamicznej, ale jednoczącej dwie osoby wyłączną miłością (por. DCE 11).
Już w momencie stworzenia człowiek otrzymał osobową godność ze względu na podobieństwo do osobowego Boga. Objawia to zamysł Boga Stwórcy, aby bytować z człowiekiem na zasadzie Przymierza, które domaga się wierności, ale którego istotą jest miłość Boga do człowieka i miłość człowieka do Boga oraz innych ludzi. Właśnie w tym kryje się też zasadniczy sens przykazań miłości: Boga ponad wszystko, a innych jak siebie samego (por. DCE 9,10,14); w tym też sensie „imperatyw miłości bliźniego został wpisany w samą naturę człowieka” (DCE 31).
Wprawdzie Ojciec św. Benedykt XVI nie odnosi się w swej encyklice do myśli J. Pelikana, ale wypowiedź tego ostatniego w czasie międzynarodowego Sympozjum w Rzymie (1981 r.) poświęconego „Wspólnym korzeniom chrześcijańskich narodów Europy” doskonale ilustruje omawianą tu nowość wizji Boga i człowieka decydującą o osobowym charakterze miłości, którą jest Bóg, i którą On miłuje, oraz miłości, do której Bóg uzdalnia i powołuje człowieka. Uczony ten odniósł się do Tajemnicy Trójcy Świętej i Osobowego zjednoczenia natury boskiej z ludzka naturą w Jezusie Chrystusie. To Boże podobieństwo człowieka nie tylko w odniesieniu do Jedynego Boga, ale także Jedynego w Trzech Osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego, stało się źródłem rozumienia Boga w charakterze Jego osobowego bytowania i człowieka w jego osobowej godności. Ponadto, jest także istotnym wyznacznikiem dla chrześcijańskiego etosu, dla chrześcijańskiej duchowości i chrześcijańskiej świętości.
Podnoszony tu osobowy rys boskiej i ludzkiej miłości został ukazany już w dziele stworzenia, ale swą pełnię osiąga dopiero w dziele Chrystusowego odkupienia i życia wiecznego. Skoro tak wygląda prawda o naszym podobieństwie do Boga, to nie można pojąć doskonałości i świętości człowieka inaczej jak tylko przez jego ukształtowanie na wzór Chrystusa. Prowadzi do tego miłość, której wzorem jest Bóg zarówno w dziele stworzenia, jak zbawienia; miłość tak wymownie zakreślona w perykopie o Sądzie Ostatecznym (Mt 25,31-46).
ks. Walerian Słomka
