WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
JUTRO, CZYLI KIEDY?
Na pewno wśród nas znajdzie się wiele osób, które odkładają wykonanie ważnych rzeczy na później. Mając przygotować się do ważnego egzaminu lub napisać sprawozdanie, o jakie już dawno prosił szef w pracy, spędzają cały dzień na sprzątaniu mieszkania czy odpisywaniu na zaległą korespondencję. Takie zwlekanie psychologowie określają mianem prokrastynacji.
Wsłuchując się w dzisiejszą liturgię Słowa, warto zastanowić się, czy nie zostaliśmy przypadkiem dotknięci duchową prokrastynacją? Słowo Boże przynagla nas bowiem do tego, byśmy nie odkładali na później Bożych spraw. Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. Jezus wzywa nas, byśmy nie czekali na inny bardziej odpowiedni moment czy okoliczności.
Określenie czas się wypełnił, czy pełnia czasu, ma wiele znaczeń. Po pierwsze, to moment przyjścia na świat Syna Bożego, który odkrywa przed nami nową, wspaniałą perspektywę życia w bliskości i przyjaźni z Bogiem. Po drugie, to pełnia łaski odkupienia, którą możemy otrzymać. Po trzecie – ostrzeżenie, jakie Bóg kieruje do mnie, bym uświadomił sobie, że już najwyższy czas coś zmienić w życiu, że za dużo w nim zła i niewierności. Po czwarte, jest to także zaproszenie, bym jeszcze bardziej zaangażował się w dobro, które jest wokół mnie i zrealizował wreszcie dobre zamiary i postanowienia, jakie noszę w sercu.
Wiemy jak niebezpieczne jest zwlekanie. Bywa, że niszczy ono więzi międzyludzkie, hamuje rozwój, sprawia, że gubimy się w życiu i zostajemy w tyle. Dlatego nie czekajmy na lepszy czas z nawróceniem, pojednaniem z drugim człowiekiem, spowiedzią czy modlitwą. Bo Pan już przyszedł.
o. Jarosław Krawiec – dominikanin
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
O nawróceniu zwykliśmy mówić w okresie Wielkiego Postu, podczas rekolekcji albo wówczas, gdy w sposób poważny zranimy Bożą miłość i oddalimy się od Jezusa. Jednak nawrócenie, do którego wzywa dzisiejsza liturgia Słowa, jest tak naprawdę postawą, która powinna przenikać codzienność i oddziaływać na całe nasze życie. Czas bowiem jest krótki i nie wolno nam marnować go na trwanie w grzechu.
PIERWSZE CZYTANIE(Jon 3,1-5.10)
Historia Jonasza jest jedną z najbardziej znanych i barwnych opowieści biblijnych. Choć na początku prorok opiera się woli Bożej, to jednak w końcu rusza do Niniwy, stolicy wrogiego narodu asyryjskiego, aby głosić jej mieszkańcom konieczność nawrócenia. Niniwa symbolizuje świat pogański, w którym niemalże wszystko jest dalekie od Pana. Mieszkańcy miasta okazują się jednak wrażliwymi na głos proroka, co wywołuje u niego irytację – wolałby żeby spełnił się czarny scenariusz i miasto zostało zgładzone. Bóg jednak tłumaczy Jonaszowi, że chce nawrócenia, a nie zniszczenia; życia, a nie śmierci.
Czytanie z Księgi proroka Jonasza
Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: «Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam». Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział.
Niniwa była miastem bardzo rozległym – na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: «Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona».
I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego.
Zobaczył Bóg czyny ich, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej.
PSALM(Ps 25,4-5.6-7bc.8-9)
Autor psalmu w pokorze i ze świadomością własnej niedoskonałości prosi, by Bóg objawił mu swoje drogi, to znaczy dał mu poznać swoją wolę. Modli się również o miłosierdzie, wie bowiem doskonale, że tylko Bóg może odpuszczać grzechy.
Refren: Naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.Ref.
Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Pamiętaj o mnie w swoim miłosierdziu *
ze względu na dobroć Twą, Panie.Ref.
Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy pokornych dróg swoich.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Kor 7,29-31)
Refleksję św. Pawła o przemijaniu można zawrzeć w słowach, które słyszymy zaraz na początku czytania: czas jest krótki! To, co często wydaje się być trwałe i niezniszczalne, szybko przemija. Dlatego powinniśmy żyć mądrze i rozumnie korzystać z dóbr tego świata.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Mówię wam, bracia, czas jest krótki.
Trzeba więc, aby ci, co mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, co płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, co nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci, co używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali.
Przemija bowiem postać tego świata.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Mk 1,15)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Bliskie jest królestwo Boże.
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mk 1,14-20)
Czasem, który się wypełnił, jest przyjście Syna Bożego na ten świat. Oto teraz nastał czas naszego zbawienia. Dlatego wszyscy jesteśmy wezwani do nawrócenia i odnowienia w wierze. To przynaglenie, które głosił Jezus podczas swojej ziemskiej działalności, pozostaje jak najbardziej aktualnym i naglącym wezwaniem również dla naszego pokolenia.
Słowa Ewangelii według świętego Marka
Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię».
Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi». I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim.
Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Aby wszyscy byli jedno, czyli o bł. Męczennikach Podlaskich
Pratulin, to parafia należąca do diecezji siedleckiej. Dziś kojarzona jest przede wszystkim z unitami. Aby poznać ich losy, trzeba powrócić do 1596 r. Wtedy to pomiędzy katolikami i prawosławnymi zawarta została Unia Brzeska. Przystąpiła do niej cześć prawosławnych biskupów z terenu Rzeczpospolitej. Duchowni przyjęli katolicką naukę i zwierzchnictwo papieża nad swoimi diecezjami. Zostali jedynie przy wschodnim obrządku i tradycji. Największy rozkwit Kościół unicki przeżywał na przełomie XVII i XVIII w.
Niestety, XIX w. przyniósł okrutne prześladowania. Car Mikołaj I administracyjnie włączył wszystkie unickie parafie z terenu swego Imperium do Cerkwi prawosławnej. Ostała się tylko unicka diecezja chełmska w Królestwie Polskim. Car postanowił ją stopniowo likwidować. Najpierw usunięto z unickich cerkwi wszystko, co łączyło się z łacińską liturgią (organy, dzwonki…), potem namawiano grekokatolików do przejścia na prawosławie. Kiedy to nie pomogło, zaczęto grozić i nakładać na nich ogromne kary pieniężne. Do listy prześladowań trzeba dopisać aresztowania, zsyłki na Sybir, bicie i zabieranie mienia. Prześladowcy uciekali się nawet do porywania unickich dzieci i chrzczenia ich w prawosławnych świątyniach. Z rozkazu cara, odbierano unitom cerkwie i wprowadzano do nich prawosławnych duchownych.
W styczniu 1874 r. postanowiono odebrać cerkiew unitom z Pratulina. W obronie świątyni wzięli udział wszyscy parafianie. Kozaccy żołnierze bili wiernych, a do tych, którzy stanęli na progu świątyni, otworzyli ogień. Zabili 13 mężczyzn i ranili 180 osób. Filip Geryluk mówił do prześladowców: „Wszyscy jesteśmy gotowi umierać za naszą wiarę”. Daniel Karmasz
z krzyżem w ręku wzywał do modlitwy i wołał: „Tu dokonuje się nie bitwa o kościół, ale walka za wiarę i za Chrystusa”.
Męczennicy zginęli w obronie jedności Kościoła i z powodu przywiązania do Ojca Świętego, który jest jej symbolem. Zostali niedbale pochowani przez żołnierzy w jednej mogile, którą szybko zrównano z ziemią, by nie pozostał po nich ślad. Mieszkańcy Pratulina pamiętali jednak o tym miejscu. Proces beatyfikacyjny Wincentego Lewniuka i jego 12 towarzyszy rozpoczął się w 1918 r. Unitów wyniósł na ołtarze w 1996 r. Jan Paweł II. Wspomnienie liturgiczne wyznaczono na dzień 23 stycznia.
Relikwie bł. Męczenników Podlaskich umieszczono w kościele w Pratulinie. Dziś o ich wstawiennictwo proszą wierni z całej Polski.
Agnieszka Wawryniuk
