WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
BĄDŹCIE NAWZAJEM MIŁOSIERNI!
Dzisiejsze słowo Boże kieruje nasze spojrzenie na zasady, które we współczesnym świecie zdają się być bardzo niewygodne, nierealne, a nawet przeczą tzw. „zdrowemu rozsądkowi”. Chrystus zachęca nas, abyśmy dobrze czynili wszystkim tym, od których doświadczyliśmy kiedyś krzywdy, przemocy, cierpienia czy zranienia.
Wydaje się, że łatwo jest nam zrobić coś dobrego dla tych, których lubimy, lecz niemożliwym jest uczynić to dla osób, które są nam niechętne.
Po doznanej krzywdzie rodzi się w nas chęć odwetu, zemsty. Ale przecież mszczą się tylko ci, którzy nie postępują według Chrystusowej nauki.
Tymczasem my, wierzący w Chrystusa, mamy zająć postawę zupełnie przeciwną. Przykład Dawida z pierwszego czytania uczy nas przebaczania ze względu na Boga. A św. Paweł przypomina, że to Chrystus obdarzył nas nowym wymiarem życia. Mamy być tak jak On – duchowi, a nie jak Adam – cieleśni, działający pod wpływem instynktów.
„Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 27), i dobrzy dla niewdzięcznych i złych – uczy nas Chrystus. Czyż i my, Jego uczniowie, nie powinniśmy tak właśnie zawsze postępować?
ks. Tadeusz Chmielewski – paulista
Jezus powiedział : «Miłujcie waszych nieprzyjaciół,
czyńcie dobrze wszystkim,
niczego się za to nie spodziewając».
(por. Łk 6, 35)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Niekiedy słyszy się takie zdanie: „Nie trzeba być wierzącym, aby być porządnym człowiekiem”. Wiarę wybieramy jako wolni ludzie, ale „porządny” chrześcijanin ma być kimś innym niż „porządny” poganin: ma ukazywać swoim życiem Bożą potęgę i życzliwość przekraczającą ludzkie miary.
PIERWSZE CZYTANIE(1 Sm 26,2.7-9.12-13.22-23)
Już Stary Testament mówi, że Bóg swym natchnieniem pobudzał ludzi do wznoszenia się ponad potocznie pojmowaną sprawiedliwość. Słuchając opisu epizodu z życia Dawida i Saula, otwórzmy nasze serca na Boże wezwanie, które kieruje do nas Bóg w podobnych okolicznościach życiowych.
Czytanie z Pierwszej Księgi Samuela
Saul wyruszył ku pustyni Zif, a wraz z nim trzy tysiące wyborowych Izraelitów, aby wpaść na trop Dawida na pustyni Zif.
Dawid wraz z Abiszajem zakradli się w nocy do obozu; Saul właśnie spał w środku obozowiska, a jego dzida była wbita w ziemię obok głowy. Abner i ludzie uśpieni leżeli dokoła niego. Rzekł więc Abiszaj do Dawida: «Dziś Bóg oddaje wroga twojego w moc twoją. Teraz pozwól, że przybiję go dzidą do ziemi, jednym pchnięciem, drugiego nie będzie trzeba». Dawid odparł Abiszajowi: «Nie zabijaj go! Któż bowiem podniósłby rękę na pomazańca Pańskiego, a nie doznałby kary?»
Zabrał więc Dawid dzidę i dzbanek z wodą od wezgłowia Saula i poszli sobie. Nikt ich nie spostrzegł, nikt o nich nie wiedział, nikt się nie obudził. Wszyscy spali, gdyż Pan zesłał na nich twardy sen.
Dawid oddalił się na przeciwległe wzgórze i stanął na wierzchołku góry, z daleka, a dzieliła go od nich spora odległość.
Wtedy Dawid zawołał do Saula: «Oto dzida królewska, niech przyjdzie który z pachołków i weźmie ją. Pan nagradza człowieka za sprawiedliwość i wierność; Pan dał mi ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu».
PSALM(Ps 103,1-2.3-4.8 i 10.12-13)
Wysławiając wspaniałość Bożego miłosierdzia, obudźmy w sobie pragnienie, by doświadczając Bożej cierpliwości, okazywać ją bliźnim.
Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.
Błogosław, duszo moja, Pana, *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.Ref.
On odpuszcza wszystkie twoje winy *
i leczy wszystkie choroby.
On twoje życie ratuje od zguby, *
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.Ref.
Miłosierny jest Pan i łaskawy, *
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy.
Nie postępuje z nami według naszych grzechów *
ani według win naszych nam nie odpłaca.Ref.
Jak odległy jest wschód od zachodu, *
tak daleko odsunął od nas nasze winy.
Jak ojciec lituje się nad dziećmi, *
tak Pan się lituje nad tymi, którzy cześć Mu oddają.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Kor 15,45-49)
Jesteśmy obciążeni – niektórzy twierdzą, że bez własnej winy – skutkami grzechu pierworodnego. Bez żadnej zasługi natomiast Bóg obdarowuje nas łaskami wysłużonymi przez Zbawiciela.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam – Chrystus – duchem ożywiającym.
Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem. Pierwszy człowiek z ziemi ziemski, drugi Człowiek z nieba. Jaki ów ziemski, tacy i ziemscy; jaki Ten niebieski, tacy i niebiescy.
A jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka, tak też nosić będziemy obraz Człowieka niebieskiego.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(J 13,34)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Daję wam przykazanie nowe,
abyście się wzajemnie miłowali,
jak Ja was umiłowałem.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Łk 6,27-38)
Podczas słuchania przeznaczonego na dzisiaj fragmentu Ewangelii, każdy zapewne ujrzy w wyobraźni różne wydarzenia życia codziennego. Zauważmy, że czytane słowa są zaproszeniem do działania i źródłem siły, która sprawia, że takie działanie jest możliwe.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają. Jeśli cię kto uderzy w policzek, nadstaw mu i drugi. Jeśli bierze ci płaszcz, nie broń mu i szaty. Daj każdemu, kto cię prosi, a nie dopominaj się od tego, który bierze twoje. Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie i wy im czyńcie.
Jeśli bowiem miłujecie tylko tych, którzy was miłują, jakaż za to dla was wdzięczność? Przecież i grzesznicy miłość okazują tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tylko tym, którzy wam dobrze czynią, jaka za to dla was wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią. Jeśli pożyczek udzielacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jakaż za to dla was wdzięczność? I grzesznicy grzesznikom pożyczają, żeby tyleż samo otrzymać.
Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka, i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny.
Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane: miarą dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Odpoczynek niedzielny
Odpoczynek niedzielny pozwala sprowadzić do właściwych proporcji codzienne troski i zajęcia: rzeczy materialne, o które tak bardzo zabiegamy, ustępują miejsca wartościom duchowym; osoby, wśród których żyjemy, odzyskują prawdziwe oblicze, gdy się z nimi spotykamy i nawiązujemy spokojną rozmowę. Możemy także odkryć na nowo i zachwycić się głęboko pięknem przyrody, zbyt często niszczonym przez ludzką żądzę panowania, która zwraca się przeciw samemu człowiekowi. Jako dzień, w którym człowiek zachowuje pokój z Bogiem, z samym sobą i z bliźnimi, niedziela staje się także momentem, kiedy, ogarniając odnowionym spojrzeniem cuda przyrody daje się on porwać tej wspaniałej i tajemniczej harmonii, która – mówiąc słowami św. Ambrożego – «na mocy nienaruszalnego prawa zgody i miłości» łączy różne elementy kosmosu «więzią jedności i pokoju». Człowiek głębiej sobie wówczas uświadamia, że – jak pisze Apostoł – «wszystko, co Bóg stworzył, jest dobre, i niczego, co jest spożywane z dziękczynieniem, nie należy odrzucać. Staje się bowiem poświęcone przez słowo Boże i przez modlitwę» (1 Tm 4, 4-5). Jeśli zatem po sześciu dniach pracy – które w rzeczywistości zostały już w wielu przypadkach ograniczone do pięciu – człowiek poszukuje czasu, aby się odprężyć i bardziej zatroszczyć o inne aspekty swego życia, to wynika to z autentycznej potrzeby, całkowicie zgodnej z wizją nakreśloną przez orędzie ewangeliczne. Chrześcijanin winien zatem zaspokajać tę potrzebę, łącząc to z indywidualnymi i wspólnotowymi formami przeżywania wiary, która objawia się w obchodzeniu i świętowaniu dnia Pańskiego.
Jest zatem naturalne, że chrześcijanie winni dołożyć starań, aby także w szczególnych okolicznościach naszej epoki prawodawstwo cywilne brało pod uwagę ich obowiązek świętowania niedzieli. Niezależnie od tego są w sumieniu zobowiązani do takiego zaplanowania odpoczynku niedzielnego, aby mogli uczestniczyć w Eucharystii, powstrzymując się od prac i zajęć nie licujących z nakazem świętowania dnia Pańskiego, który winien przynosić szczególną radość i pozwalać na nieodzowny wypoczynek ducha i ciała.
Z kolei sam wypoczynek, jeśli nie ma się stać jałową bezczynnością, która wywołuje uczucie nudy, musi być źródłem duchowego wzbogacenia, zapewniać większą wolność, umożliwiać kontemplację i sprzyjać braterskiej wspólnocie. Dlatego spośród różnych form ludzkiej kultury oraz rozrywek, jakie proponuje społeczeństwo, wierni winni wybierać te, które najbardziej odpowiadają życiu zgodnemu z nakazami Ewangelii. W tej perspektywie odpoczynek niedzielny i świąteczny zyskuje wymiar «proroczy», potwierdza bowiem nie tylko absolutny prymat Boga, ale także prymat godności człowieka nad wymogami ekonomii, a ponadto zapowiada w pewien sposób nadejście «nowego nieba» i «nowej ziemi», gdzie człowiek zostanie ostatecznie i całkowicie wyzwolony z niewoli swoich potrzeb. Mówiąc krótko, dzień Pański staje się w ten sposób, w sensie najbardziej autentycznym, także dniem człowieka.
Jan Paweł II, List Apostolski Dies Domini, nr 67-68.
