WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
„POLSKI TYŚ KRÓLOWĄ I NAJLEPSZĄ MATKĄ”
W chwalebne dzieje naszego narodu trwale wpisana jest Maryja. Ona wypełnia całą naszą historię, poczynając od hymnu „Bogurodzica”, przez zwycięstwo pod Grunwaldem, obronę Jasnej Góry, Konstytucję Trzeciego Maja, Cud nad Wisłą, po solidarnościowy sierpień i pontyfikat bł. Jana Pawła II. Właśnie on wskazał, że „Maryja jest Królową polskich spraw, polskich trudów, polskich cierpień i polskich zwycięstw”. Jest więc Ona szczególnym znakiem dla naszego narodu – symbolem zwycięstwa, dzięki któremu nastało królowanie naszego Boga (I czyt.). Wstawiennictwo naszej Królowej i Matki uwolniło nas spod panowania ciemności i przeniosło do królestwa światłości (II czyt.).
Konstytucja Trzeciego Maja stanowiła próbę utrzymania tej światłości w naszym narodzie, ponieważ była całkowicie zakorzeniona w Bogu, dokładnie tak jak Maryja. Dzięki niej nie można było naszej Ojczyźnie odebrać wolności w wewnętrznym i zewnętrznym wymiarze. I choć szybko nadeszły bolesne lata utraty granic i sprzedania praworządności, to Maryja wciąż mówi swojemu Synowi – jak niegdyś w Kanie – o naszych potrzebach, nam natomiast, abyśmy zrobili wszystko, cokolwiek On powie.
Idąc za wzorem Umiłowanego Ucznia z dzisiejszej Ewangelii, a także naszego króla i Prymasa Tysiąclecia, musimy wziąć Maryję do siebie, to znaczy zaprosić Ją do naszych trudów i cierpień, radości i zwycięstw. Wtedy zobaczymy, że Jej królowanie objawia się w matczynej miłości wobec nas i naszej Ojczyzny.
ks. Mariusz Szmajdziński
„On jest obrazem Boga niewidzialnego.”
(Kol 1,15)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
„Wielka Boga-Człowieka Matko, Bogarodzico Dziewico” – tymi słowami nasz król Jan Kazimierz, a potem Prymas Tysiąclecia i cały naród zaprosili Maryję do królowania w naszej Ojczyźnie. Od tej pory Ta, która porodziła Króla Wszechświata i zatriumfowała w walce z szatanem, pozostaje wielką chlubą naszego narodu.
PIERWSZE CZYTANIE(Ap 11,19a; 12,1.3-6a.10ab)
W wielkiej walce, po której nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego, uczestniczy Maryja – Niewiasta obleczona w słońce i księżyc. Te dwa ciała jaśniejące, które rządzą dniem i nocą, otaczają Ją swoim blaskiem. Od Niej bije światło świętości, przed którym otwiera się niebo. Maryja panuje nad złem i otacza opieką tych, którzy do Niej się uciekają.
Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła
Świątynia Boga w niebie się otwarła i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego świątyni. Potem ukazał się wielki znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.
Ukazał się też inny znak na niebie: Oto wielki Smok ognisty; ma siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. Ogon jego zmiata trzecią część gwiazd z nieba: i rzucił je na ziemię. Smok stanął przed mającą urodzić Niewiastą, ażeby skoro tylko porodzi, pożreć jej Dziecko. I porodziła Syna – mężczyznę, który będzie pasł wszystkie narody rózgą żelazną. Dziecko jej zostało porwane do Boga i do Jego tronu. Niewiasta zaś zbiegła na pustynię, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga.
I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca».
PSALM(Jdt 13,18bcda.19-20)
Judyta została nazwana błogosławioną pomiędzy wszystkimi niewiastami na ziemi. Ten chwalebny tytuł nadano jej po tym, jak w namiocie odcięła głowę Holofernesowi i uratowała swój lud od okrutnej niewoli. Maryja, stając się namiotem dla Słowa Bożego, porodziła Zbawiciela. On zmiażdżył głowę szatana – największego nieprzyjaciela człowieka.
Refren: Tyś wielką chlubą naszego narodu.
Błogosławiona jesteś, córko, przez Boga Najwyższego *
spomiędzy wszystkich niewiast na ziemi
i niech będzie błogosławiony Pan Bóg, *
Stwórca nieba i ziemi.Ref.
Twoja ufność nie zatrze się aż na wieki *
w sercach ludzkich wspominających moc Boga.
Niech Bóg to sprawi, *
abyś była wywyższona na wieki.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Kol 1,12-16)
Maryja w stopniu najdoskonalszym została uwolniona spod władzy ciemności i przeniesiona wraz z duszą i ciałem do królestwa swego umiłowanego Syna, gdzie przebywa jako Królowa. W tym dziedzictwie światłości my także mamy swój udział. Musimy tylko pamiętać, że nosimy w sobie obraz Tego, który nas stworzył, odkupił i uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Kolosan
Bracia:
Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów.
On jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone.
On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(J 19,27)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jezus powiedział do ucznia: «Oto Matka twoja»,
i od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(J 19,25-27)
Przejmująca jest scena z Ewangelii nazywana Testamentem z krzyża. Matka patrzy na cierpienia i śmierć swego Syna, który przekazuje ostatnią wolę. W tym dramacie bólu w całej pełni objawia się to, że Jezusowe królestwo nie jest z tego świata. Jest to królestwo miłości, która wznosi się w ofierze ku Bogu. Maryja jawi się tu jako Matka i Królowa pięknej miłości.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Obok krzyża Jezusa stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena.
Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja».
I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Czym różni się pokusa od próby?
Żeby zrozumieć naturę pokusy oraz to, czym jest próba, należy te pojęcia od siebie oddzielić.
Słowo „próba” odpowiada co najmniej podwójnej rzeczywistości. Jedna „czynna” oznacza badanie lub doświadczanie czegoś; druga „bierna” wiąże się z cierpieniem wskutek choroby, żalem po zmarłym lub smutkiem spowodowanym niepowodzeniem. Jeżeli słowo to zmienia swój sens, przechodząc od pierwszej do drugiej rzeczywistości, to prawdopodobnie dlatego, że według religijnej mądrości cierpienie czy doświadczenie próby jest testem ukazującym wartość człowieka. W Biblii znaczenie czynne tego terminu wysuwa się na plan pierwszy: hebr. nsh, bhn, hgr, gr. peiradzein, diakrinein – wyrażają ideę „poddania próbie” czegoś lub kogoś, chęć poznania istoty rzeczy poprzez jej zmienne, niepewne przejawy zewnętrzne. Człowiek powinien siebie „próbować” niczym dorastający młodzieniec, winien wchodzić w sytuacje, które odsłaniają nieznane dotąd prawdy o nim samym.
Człowiek może być poddawany próbom w różny sposób. Próbuje go Bóg, by poznać całą głębię jego serca i dać mu życie (Jk 1,12). Również on sam siebie próbuje, usiłując być „jak Bóg”. Jednak to usiło¬wanie jest wynikiem tkwiącego w nim chaosu i często źle się dla niego kończy. W tym miejscu próba staje się pokuszeniem i Biblia wprowadza osobę trze¬cią, tj. kusiciela, głównego sprawcę pokus.
Jaka jest więc różnica między próbą a pokusą? Próba jako taka prowadzi do życia (Rdz 2,17; Jk 1,1-12), pokusa natomiast rodzi śmierć (Rdz 3; Jk 1,13 nn). Ta pierwsza jest darem łaski, formą ojcowskiej miłości i pragnienia Boga, aby człowiek – poprzez próby – rozwijał się. Ta druga zaś stanowi zachętę do grzechu; ten, kto kogoś kusi, nie kocha go. To rozróżnienie jest bardzo cenne, bo czasem człowiek, gdy ulegnie pokusie, przez co ponosi przykre konsekwencje, ma skłonność do obwiniania Boga za to, że postawił przed nim pokusę, a nawet pchnął go do danego grzechu. Odróżnienie próby (której autorem jest Bóg) od pokusy (której inicjatorem może być człowiek lub szatan) może także pomóc zrozumieć ideę etapu „oczyszczenia” na drodze rozwoju duchowego.
Odczucie próby i pokusy jest stałym elementem dramatu życia człowieka. Doświadczenia tego rodzaju opisane są w historii ludu wybranego. Księgi mądrościowe odkrywają znaczenie tych prób dla wszystkich ludzi, a wreszcie konfrontacja ze złem najdobitniej ukazana jest w kuszeniu samego Chrystusa.
ks. Adam Rybicki
