WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
CZYŃCIE INNYCH ŚWIADKAMI
Podczas Mszy św., po konsekracji chleba i wina, często słyszymy wypowiadane przez kapłana słowa: Wspominając, Boże, zbawczą mękę Twojego Syna, jak również cudowne Jego Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie… Czym jest dzisiaj dla nas tajemnica Wniebowstąpienia? Jak przeżywa ją chrześcijanin XXI w.? Chyba różnie, ale prawdę mówiąc, często nijak.
Wniebowstąpienie Pana Jezusa miało miejsce 40 dni po Jego Zmartwychwstaniu. Wiemy, że zanim wstąpił do nieba, przekazał uczniom ostatnie polecenie. Zobowiązał ich, aby wyruszyli we wszystkie strony świata i głosili ludziom Dobrą Nowinę o zbawieniu – Ewangelię! Ów nakaz misyjny wiązał się również z udzielaniem Chrztu św., a więc włączaniem kolejnych osób do wspólnoty nowego Ludu Bożego.
Ostatnie słowa Jezusa, zawarte w Ewangelii wg św. Mateusza, bywają tłumaczone także: „Idźcie i czyńcie innych świadkami”; wobec tego nie tyle należy nauczać, ale czynić świadkami! A to potrafi jedynie ten, który jest świadom swojej wiary, który sam jest świadkiem. Chrystus nie posyła nas, żebyśmy jedynie o Nim mówili, ale byśmy swoim życiem pokazywali, że w codziennych wyborach kierujemy się Jego nauką. Stara maksyma mówi: „Słowa uczą, przykłady pociągają”. Apostołowie dobrze odczytali sens prośby Mistrza i pociągnęli ku niebu wielkie rzesze ludzi. To samo zadanie staje dziś przed Kościołem, w którym każdy z nas ma coś bardzo ważnego do zrobienia.
Czy wiem, do czego wzywa mnie dziś wstępujący do nieba Jezus?
ks. Bartosz Mitkiewicz
„W imię moje złe duchy będą wyrzucać”.
(Mk 16,17)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Dziś, spoglądając wraz z Apostołami w niebo, radujemy się prawdą: „Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych”. Pamiętajmy, że Chrystus jest również z nami po wszystkie czasy. Dlatego ta uroczystość nie jest tylko wspomnieniem rozłąki, lecz przede wszystkim zapowiedzią naszego triumfu.
PIERWSZE CZYTANIE(Dz 1,1-11)
Uczniowie patrzą w górę za odchodzącym Jezusem w taki sposób, jakby chcieli Go zatrzymać. Dlatego owi tajemniczy mężowie pojawiają się w białych szatach, zapewniając o powrocie Chrystusa. Zatem Wniebowstąpienie zapowiada Paruzję (powtórne przyjście Jezusa). Wstępujący Chrystus idzie nie tylko zasiąść w chwale Boga Ojca, ale także przygotować nam miejsce w swoim Królestwie.
Czytanie z Dziejów Apostolskich
Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym.
A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił:
«Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym».
Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?». Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi».
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
PSALM(Ps 47,2-3.6-7.8-9)
Psalmista wychwala Boga wstępującego do nieba i zarazem panującego nad całą ziemią. Już w tym Psalmie widać pewne szczególne połączenie nieba jako siedziby Boga z ziemią jako miejscem Jego panowania. Królewska chwała sprawia, że oddają Mu cześć wszystkie narody. Zabrzmi ona z największą mocą, gdy w niebo będzie wstępował Zmartwychwstały Chrystus.
Refren: Pan wśród radości wstępuje do nieba.
lub: Alleluja.
Wszystkie narody klaskajcie w dłonie, *
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy, straszliwy, *
jest wielkim Królem nad całą ziemią.Ref.
Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków, *
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie, *
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.Ref.
Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, *
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami, *
Bóg zasiada na swym świętym tronie.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Ef 1,17-23)
Paweł wyraźnie pokazuje, że Wniebowstąpienie i owo przebywanie po prawicy Boga na wyżynach niebiańskich nie oznacza, jakobyśmy byli osamotnieni. Chrystus z tego miejsca, gdzie wszystko zostało Mu poddane pod stopy, w doskonały sposób napełnia swoją obecnością Kościół. Obecny „tu”, na ziemi, oczekuje nas „tam”, czyli w swoim Królestwie.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego, to znaczy światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas, wierzących, na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzieła w Chrystusie, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym.
I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Mt 28,19.20)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody,
Ja jestem z wami przez wszystkie dni
aż do skończenia świata.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Mk 16,15-20)
W ostatnich słowach przed Wniebowstąpieniem Jezus poleca czynić swoim Apostołom to, co On sam czynił, będąc pośród nich. Z chwilą kiedy zasiądzie po prawicy Boga, mają oni głosić Ewangelię, wyrzucać złe duchy i uzdrawiać chorych. Dzięki temu w Kościele zachowana jest ciągłość pomiędzy misją Jezusa a posłannictwem Jego uczniów, przez których naucza, uwalnia i leczy.
Zakończenie Ewangelii według świętego Marka
Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich:
«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie».
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Rozwijająca się psychologia podejmuje temat mechanizmu działania pokusy. Oczywiście punkt widzenia psychologii jest inny niż nauk teologicznych, jednak te dwa podejścia mogą się owocnie uzupełniać. Psychologowie wskazują na dwa mechanizmy ulegania pokusom: jeden dotyczy zapamiętywania atrakcyjności przyjemnych i nieprzyjemnych wydarzeń, drugi preferencji (upodobania) czasu teraźniejszego.
Pierwszy mechanizm polega na tym, że ludzie utrwalają w pamięci atrakcyjność przyjemnych i nieprzyjemnych epizodów według dwóch parametrów: intensywności najbardziej mocnego doznania (miłego albo przykrego) oraz natężenia wrażenia końcowego. Psycholog i teolog może zadać pytanie: „Co z tego wynika dla zrozumienia mechanizmu pokusy?”. Otóż to na przykład, że narkotyk dający intensywne przeżycie przyjemności, silniejsze niż następujące potem dłuższe nieprzyjemne doznania, w rezultacie może być zapamiętany jako raczej coś pozytywnego, a nie negatywnego. Tego typu przykładów można by podać wiele.
Drugi mechanizm, to tzw. preferencja czasu teraźniejszego – ukazuje znaną skłonność ludzi polegającą na tym, że gdy mają do wyboru nagrodę mniejszą, ale natychmiastową, i większą, lecz oddaloną w czasie, najczęściej wybierają ostatecznie tę pierwszą. Owo upodobanie można uznać za zjawisko powszechne. W jednym z badań przedszkolaki miały się zdecydować, czy chcą od razu dostać mniej atrakcyjną zabawkę, czy też poczekać pięć minut na zabawkę bardziej atrakcyjną. Większość wybrała pierwszą możliwość. Wprawdzie „preferowanie czasu teraźniejszego” wraz z wiekiem nieco słabnie, ale występuje także u dorosłych. Ciekawym zjawiskiem towarzyszącym upodobaniu czasu teraźniejszego jest zawyżanie wartości natychmiastowej nagrody. Zawyżanie to staje się tym silniejsze, im bliższy jest moment otrzymania nagrody. I znów zadajmy pytanie: „Co to ma wspólnego z uleganiem pokusie?”. Pokusa zdecydowanie częściej odwołuje się do „teraz” niż do „później”; jej siłą jest przedstawienie zła jako dobra, które właśnie teraz jawi się jako dobro. Można dodać, że kategoria „później”, czyli dotycząca prawdziwych skutków ulegania pokusie, jest zaciemniana, a nawet wykreślana czy to przez kuszącego, czy kuszonego. Szatańska pokusa wprost bazuje na mechanizmie upodobania czasu teraźniejszego. Warto więc poznawać i uwzględniać te mechanizmy, aby znać swoje słabe strony.
Jak widać, także nauki psychologiczne mogą się przyczynić do lepszego zrozumienia pokusy, tym razem nie tyle od strony kuszącego, co kuszonego.
ks. Adam Rybicki