WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
ZAPOWIEDŹ GROŹNA CZY BARDZO POMYŚLNA?
Nadzieja rozpięła się wielobarwnym łukiem pomiędzy Wcieleniem i Paruzją, czyli pomiędzy pierwszym i ostatnim przyjściem Jezusa na ziemię. Adwent jest czasem, kiedy ta nadzieja staje się świętem. Wołamy: „Przyjdź!” do Jezusa i nasza nadzieja spełni się niechybnie, ponieważ On sam złożył nam obietnicę tego przyjścia.
Przez proroka Jeremiasza Bóg przypomina, że zawsze dotrzymuje słowa: „Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem” (I czytanie). Człowiek może z całą zuchwałością żywić nadzieję wobec każdej obietnicy Bożej na to, że w odpowiednim czasie zostanie wypełniona.
Język dzisiejszej Ewangelii Łukaszowej wydaje się ukazywać obietnicę powtórnego przyjścia jako straszną, „zagrażającą ziemi”, a nie pomyślną. Czy istotnie tak jest? Należy pamiętać, że zapowiedź ta jest wyrażona w języku apokaliptycznym, który posiada wymowę symboliczną, a nie dosłowną. Obecne są w proroctwie żywioły: ziemia, morze i ciała niebieskie, które zostaną poruszone, a wręcz wstrząśnięte przyjściem Jezusa. Te symboliczne ekspresje są sposobem wyrażenia prawdy, że Bóg jest jedynym Panem, a Syn Boży jest jedyną Potęgą wszechświata i przyjdzie, aby uczynić „nowe niebo i nową ziemię” (Ap 21), przynosząc człowiekowi ostateczne wyzwolenie.
Człowiek żyjący nadzieją na spełnienie się Bożych obietnic wzrasta w miłości Boga i człowieka, żyje siłą światła ukrytego w nadziei i swoim postępowaniem stara się podobać Bogu przez zaufanie każdemu Jego słowu, do czego zachęca w Liście do Tesaloniczan św. Paweł (II czytanie).
ks. Mariusz Rosik
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Pan Bóg przez Kościół daje nam dar niezwykłego czasu. Adwent ‒ oczekiwanie ‒ to szansa, aby coś zmienić w swoim życiu. Aby zastanowić się nad tym, co jest dla mnie istotne. Gdzie jest Pan Bóg w moim życiu? Czy na pierwszym miejscu, czy tylko jako dodatek? Korzystajmy z szansy Adwentu, wracajmy do Pana Boga!
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 33,14-16)
Rozpoczynamy Oczekiwanie na dzień, w którym spełnią się wszystkie Boże obietnice dane narodowi Izraela. Bóg w osobie Jezusa Chrystusa przyjdzie do swego ludu. Rozpoczynamy także czas, w którym uczymy się czekać na powtórne przyjście Jezusa. Przyjście w chwale w Dniu Ostatnim.
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza
Pan mówi:
«Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu.
W owych dniach i w owym czasie wzbudzę Dawidowi potomka sprawiedliwego; będzie on wymierzał prawo i sprawiedliwość na ziemi.
W owych dniach Juda dostąpi zbawienia, a Jerozolima będzie mieszkała bezpiecznie. To zaś jest imię, którym ją będą nazywać: „Pan naszą sprawiedliwością”».
PSALM (Ps 25,4bc-5ab,8-9,10 i 14)
Jezus powiedział o sobie, że Jest Drogą, Prawdą i Życiem. Jak tę jedną Drogę odnaleźć, gdy mamy do wyboru tak wiele dróg? Droga Jezusa to szlak Jego Ewangelii: to Prawda, Wierność, Pokora, Zaufanie. Gdy pozwolimy prowadzić się Jezusowi, On naprowadzi nas na właściwą Drogę.
Refren:Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.Ref.
Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
pokornych uczy dróg swoich.Ref.
Wszystkie ścieżki Pana są pewne i pełne łaski *
dla strzegących Jego praw i przymierza.
Bóg powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją, *
i objawia im swoje przymierze.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(1Tes 3,12-4,2)
Oczekiwanie na przyjście Jezusa to czas pracy nad sobą. Potrzeba nam umocnić nasze serca, a tym, co daje siłę ludzkiemu sercu, jest miłość. Powinna to być miłość, która jest widoczna w naszych czynach, słowach. Miłość bezinteresowna, miłosierna i cierpliwa.
Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Bracia:
Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi.
A na koniec, bracia, prosimy i zaklinamy was w Panu Jezusie: według tego, coście od nas przejęli w sprawie sposobu postępowania i podobania się Bogu i jak już postępujecie, stawajcie się coraz doskonalszymi! Wiecie przecież, jakie nakazy daliśmy wam przez Pana Jezusa.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 85,8)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Okaż nam, Panie, łaskę swoją,
i daj nam swoje zbawienie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Łk 21,25-28.34-36)
Ostatecznie przyjście Jezusa to także dzień Jego triumfu i tych, którzy byli Mu wierni. W tym dniu będziemy dumni z tego, że należymy do Niego. Nie będzie już miejsca na strach i niepewność. Na razie Jezus daje nam czas, aby odpowiednio się przygotować. Czyste i swobodne serce oraz modlitwa to właściwa droga naszego przygotowania na spotkanie z Jezusem.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie.
Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym».
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Czym karmi się Kościół z Biblii?(2)
Jak wspomnieliśmy w pierwszej części, cała Biblia jest pokarmem, ale pewne jej fragmenty są szczególnie pożywne dla naszego życia duchowego, inne mniej. Wspomniane wcześniej treści ksiąg mądrościowych: Hioba, Psalmów, Przysłów, Koheleta, Pieśni nad Pieśniami, Mądrości i Mądrości Syracydesa zostały podjęte, rozwinięte i wyjaśnione w Nowym Testamencie, począwszy od obserwacji życia codziennego, w które obfituje na przykład List św. Jakuba, aż do najbardziej wzniosłych poglądów, które posłużą np. św. Janowi do przedstawienia Chrystusa jako Mądrości i Słowa Bożego. Można powiedzieć tak: sercem Nowego Testamentu są Ewangelie, sercem Ewangelii są słowa i czyny Jezusa, a sercem słów i czynów Jezusa jest Jego Pascha oraz Kazanie na Górze.
Kto więc szuka pokarmu dla swojego życia duchowego i chce otworzyć Nowy Testament, niech najpierw szuka tam Jezusa, a nie np. drastycznych opisów z Apokalipsy. Nawet wszelkie wskazania moralne Apostołów stracą swoją moc, jeśli nie odniesiemy ich do postawy i nauczania samego Chrystusa.
Drugim nowotestamentowym źródłem duchowości chrześcijańskiej jest pouczenie apostolskie nazywane „paraklezą” lub „parenezą”. Słowa te występują w pismach Apostołów wiele razy: około 106 razy jako czasownik i 30 jako rzeczownik. W polskim
tłumaczeniu Pisma Świętego określenia te oddano jako: „proszę”, „zachęcam”. Na przykład św. Paweł termin taki stosuje dla wprowadzenia do nauczania duchowego i moralnego: „Proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną […]” (Rz 12,1); „A zatem zachęcam was […] abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani” (Ef 4,1). W odróżnieniu od wskazówek
Starego Testamentu, które wyrażały się często w postaci nakazów i zakazów, parakleza apostolska wpisuje się w charakter związków ojcowskich i braterskich. Przypomina wychowawcę, który zwraca się do małych dzieci (proszę, zachęcam): „Tak każdego z was zachęcaliśmy i zaklinaliśmy, jak ojciec swe dzieci, abyście postępowali w sposób godny
Boga, który was wzywa do swego królestwa” (1Tes 2,11-12). Głównym celem tego dodawania ducha jest postęp chrześcijan w miłości i innych cnotach.
Zachęty, wskazówki, prośby – te wszystkie formy są konieczne, ponieważ postęp w cnotach domaga się inicjatywy i osobistego zaangażowania każdego – pod wpływem działania Ducha Świętego. W taki właśnie sposób słowo Boże staje się pokarmem.
ks. Adam Rybicki
