WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
CO MAMY CZYNIĆ?
Pytania o to, jak żyć, jak postępować, coraz częściej rodzą się w głowie współczesnego człowieka. Świat proponuje nam setki pomysłów na życie i tysiące gotowych rozwiązań nurtujących nas problemów. Naprawdę jest w czym wybierać. Czy jednak wszystkowiedzący mędrcy tego świata i cudowne poradniki są w stanie zaspokoić głód człowieka wierzącego, który nie szuka przecież tanich i banalnych recept na życie?
Pytania o życiowe drogowskazy docierały także do Jana Chrzciciela, który przygotowywał ludzi na przyjście Jezusa Chrystusa. Jan nie przebierał w słowach. Jego nauka była ostra jak brzytwa. Jego słowa jasno i wyraźnie wzywały do nawrócenia, do radykalnej przemiany. Nic więc dziwnego, że ludzie przychodzili do Jana zakłopotani i pytali: Co mamy czynić?
Życiowy program proponowany przez Jana przypomina nam o podstawowych wartościach, którymi powinien kierować się każdy człowiek. Dobroć, uczciwość, sprawiedliwość to cnoty, które pozwalają znaleźć odpowiedzi na pytania o jakość naszego istnienia. Naprawdę nie potrzeba wiele. Wystarczy dostrzec drugiego, uszanować jego godność, pomóc mu bezinteresownie i potraktować go jak człowieka. Taki sposób życia otwiera nas na zrozumienie i przyjęcie nauki Chrystusa. Bo aby być dobrym chrześcijaninem, trzeba najpierw być dobrym człowiekiem.
Co zatem powinienem czynić, dziś i w najbliższych dniach, aby doświadczyć spotkania ze Zbawicielem?
ks. Wojciech Kuzioła ‒ paulista
„Pan, twój Bóg jest pośród ciebie”.
(So 3,17)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Dzisiejsza niedziela nosi nazwę GAUDETE – RADUJCIE SIĘ! Jezus Chrystus jest już blisko. Już odczuwamy delikatne światło Jego narodzenia. Kolor szat liturgicznych III niedzieli adwentu pięknie to obrazuje. Fiolet rozjaśniony bielą przechodzi w kolor różowy. Dzisiejsza liturgia i czytania Pisma Świętego są pełne wezwań do radości, która zawsze otwiera nasze serca, czyniąc je sercami dzieci Bożych!
PIERWSZE CZYTANIE(So 3,14-18a)
Radość Izraela z powodu obecności Boga w Jerozolimie to radość, ale też poczucie bezpieczeństwa, to odrodzenie narodu. To zapowiedź radości pojawienia się Mesjasza, czyli narodzin Jezusa Chrystusa. Dziś tę radość i poczucie bezpieczeństwa znajdujemy w Kościele. Właśnie w nim obecność Boża staje się widoczna w osobie Jezusa Chrystusa. Kościół to nasza Jerozolima i nasz Syjon. To zapowiedź naszego niebieskiego Jeruzalem.
Czytanie z Księgi proroka Sofoniasza
Wyśpiewuj, Córo Syjońska,
podnieś radosny okrzyk, Izraelu!
Ciesz się i wesel z całego serca,
Córo Jeruzalem!
Pan oddalił wyroki na ciebie,
usunął twego nieprzyjaciela:
król Izraela, Pan, jest pośród ciebie,
już nie będziesz bała się złego.
Owego dnia powiedzą Jerozolimie:
«Nie bój się, Syjonie!
Niech nie słabną twe ręce!»
Pan, twój Bóg jest pośród ciebie,
Mocarz, który daje zbawienie.
On uniesie się weselem nad tobą,
odnowi swą miłość,
wzniesie okrzyk radości,
jak w dniu uroczystego święta.
PSALM(Iz 12,2-3.4bcd,5-6)
Naród Izraela powracając z niewoli babilońskiej, śpiewał pieśń radości i uwielbienia Boga, który wyzwolił swój lud. Tak jak kiedyś po wyjściu z niewoli egipskiej i przejściu przez Morze Czerwone. My również bywamy zniewoleni przez nasze grzechy i zależności. I Pan pragnie nas wyzwolić, aby nasze życie było szczęśliwe i pełne radości.
Refren:Głośmy z weselem, Bóg jest między nami.
Oto Bóg jest moim zbawieniem, *
będę miał ufność i bać się nie będę.
Bo Pan jest moją mocą i pieśnią, *
On stał się dla mnie zbawieniem.Ref.
Wy zaś z weselem czerpać będziecie wodę ze zdrojów zbawienia. *
Chwalcie Pana, wzywajcie Jego imienia,
dajcie poznać Jego dzieła między narodami, *
przypominajcie, że wspaniałe jest imię Jego.Ref.
Śpiewajcie Panu, bo uczynił wzniosłe rzeczy, *
niech to będzie wiadome po całej ziemi.
Wznoś okrzyki i wołaj z radości, mieszkanko Syjonu, *
bo wielki jest pośród ciebie, Święty Izraela.Ref.
DRUGIE CZYTANIE(Flp 4,4-7)
Podstawą naszego życia duchowego jest zaufanie Bogu. Gdy ufamy, mamy w sercu pokój, pokój i harmonia daje nam radość życia. Gdy jesteśmy radośni, mamy więcej łagodności, czyli cierpliwości i życzliwości dla naszych bliźnich. Święta Faustyna przypomina nam, że to sam Jezus prosi o zaufanie, aby zdanie: „Jezu ufam Tobie” stało się mottem naszego życia.
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Filipian
Bracia:
Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech wasza łagodność będzie znana wszystkim ludziom: Pan jest blisko! O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem.
A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Iz 61,1)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Duch Pański nade mną,
posłał mnie głosić dobrą nowinę ubogim.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA(Łk 3,10-18)
Jan Chrzciciel nie tylko wzywał naród Izraela do nawrócenia, ale nauczał, jak przejawia się ono w życiu codziennym. Objaśniał, że nawrócenie przekłada się na nasze czyny i słowa. Jan nie żądał, aby nawróceni porzucili wszystko, ale aby to, co robili dotychczas, wykonywali uczciwie i z miłością do Boga i bliźniego. Nauczanie Jana Chrzciciela pozostaje wciąż aktualne. Pamiętajmy o tym, że nawrócenie to nie hasła i deklaracje, ale świadectwo codziennego życia.
Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Gdy Jan nauczał, pytały go tłumy: «Cóż więc mamy czynić?».
On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech jedną da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni».
Przychodzili także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i pytali go: «Nauczycielu, co mamy czynić?».
On im odpowiadał: «Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono».
Pytali go też i żołnierze: «A my, co mamy czynić?».
On im odpowiadał: «Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie».
Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichrza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».
Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę.
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Kazanie na górze ‒ najbardziej „duchowe” centrum Pisma św.(1)
Kazanie Pana Jezusa na górze, którego częścią jest Osiem błogosławieństw, zajmuje pierwszoplanowe miejsce wśród źródeł duchowości chrześcijańskiej. Jest wciąż żywym, bijącym sercem Nowego Testamentu. Po 20 wiekach możemy powiedzieć, że objawiło ono swoje niewyczerpane bogactwo w historii Kościoła. Medytowane i wprowadzane w życie zmieniło egzystencję wielu pojedynczych ludzi i całych społeczeństw.
Jest to główny tekst pierwotnej katechezy, inspiracja setek, a może tysięcy świętych, których często przecież nazywamy ludźmi ośmiu błogosławieństw. Błogosławieństwa tworzyły świętych, a oni przetwarzali świat.
Kazanie na górze w sposób niezwykle uporządkowany i syntetyczny zbiera nauczanie Jezusa na temat nowej sprawiedliwości (świętości), aby utworzyć „nowe Prawo”, jak zostanie to później nazwane. Powołuje się ono na autorytet samego Jezusa, który objawia się z mocą w słowach: „Powiedziano […] a Ja wam powiadam” (Mt 5,21-22; 27-28; 31-32; 33-34; 38-39; 43-44). Słowa te musiały być dla słuchających czymś poruszającym, ponieważ wobec Prawa Mojżeszowego Kazanie proponuje nam zupełnie oryginalne prawo Chrystusa jako nową konstytucję życia duchowego.
Kazanie na górze to też fundament nowego ludu Bożego, zgromadzonego przez Jezusa. Tak właśnie rozumiało je wielu świętych: Kazanie Pańskie, jak mówił np. św. Augustyn, zawiera „wszelkie przepisy, które kształtują życie chrześcijańskie”. Odwołuje się ono do Jezusa nie tylko jako najwyższego Autorytetu, ale i Najwyższej Mądrości. Do tej pory uosobieniem mądrości był Salomon, a „tu jest ktoś większy od Salomona” (Mt 12,42).
Kazanie na górze to także odpowiedź na pytanie o szczęście, której filozofowie na próżno poszukiwali. Do odkrywania szczęścia nawiązał bł. Jan Paweł II na spotkaniu z młodzieżą w Toronto. Mówił, że każdy pragnie szczęścia i nie powinien nigdy z tego pragnienia zrezygnować, prawdziwą i niezawodną zaś drogą do niego jest… właśnie Kazanie na górze.
Na świecie jest nieprzeliczona liczba zakonów, instytutów, stowarzyszeń itd., można powiedzieć, że właśnie Kazanie na górze stanowi pierwszą regułę dla wszystkich zakonów i instytutów, które zamierzają żyć według Ewangelii – tak je widzieli sami założyciele i prawodawcy zakonni. Kazanie na górze – jak mówi również II Sobór Watykański – wyraża w pełni charyzmat pierwszego Założyciela, który zainspirował wszystkich innych i udzielił im swej mądrości oraz darów duchowych.
ks. Adam Rybicki