NR 12 / 2013 – V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


ZŁO ZOSTAŁO OSĄDZONE

Jak reagować na grzech? Tolerować, mając świadomość, że wszyscy mamy coś na sumieniu? Czy też surowo potępiać – zabijać w imię zasad i reguł, podżyrowanych autorytetem Boga?
Spotkanie Chrystusa z kobietą oskarżoną o cudzołóstwo jest jedną z ewangelicznych pereł o nieporównywalnej głębi i pięknie. Grzech kobiety stał się okazją dla przywódców religijnych, aby zastawić na Jezusa pułapkę. Miał On do wyboru: opowiedzieć się za Prawem i skazać cudzołożnicę na śmierć lub okazać miłosierdzie i ją uwolnić. Albo naraziłby się Rzymianom, którzy pozbawili Żydów prawa karania śmiercią, albo przeciwstawiłby się Prawu, okazując jego lekceważenie.
Jezus tak, jak chcieli oskarżyciele, dokonał sądu i wydał wyrok, w którym odniósł się do dokonanego zła. Spokojny, schylony pisał palcem na piasku historię dobra i grzechu, wierności i zdrady tych, którzy Go otaczali. Odwołał się do sumień oskarżycieli, a oni odeszli zawstydzeni. Wraz z ziarnami piasku, wiatr rozwiał ich pewność siebie i poczucie własnej doskonałości. Miłosierdzie Boże okazało się silniejsze od ludzkiej bezwzględności w ferowaniu wyroków.
Chrystus nie przyznał racji surowym oskarżycielom, ale też nie zamknął oczu na grzech kobiety. Nie stwierdził: „Nic się nie stało”. Nie pochwalił jej stylu życia. To ważna wskazówka dla nas, chętnie mylących tolerancję i miłosierdzie Boże z przyzwoleniem na grzech i akceptacją zła. Kobieta otrzymała jasne polecenie zerwania z grzechem. Pan ocalił ją od śmierci, by rozpoczęła nowe życie. Jest to zadanie, które powierza i nam, ilekroć przystępujemy do kratek konfesjonału.

ks. Zbigniew Sobolewski


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE


Nie można należeć do Boga, nie otwierając przed Nim najgłębszych i najciemniejszych zakątków swojego serca. Człowiek nie może oczekiwać od Pana przebaczenia, jeśli nie uzna przed Nim całej swojej nędzy. Bóg jest miłosierny dla tych, którzy złożyli w Nim całą swoją nadzieję.

PIERWSZE CZYTANIE(Iz 43,16-21)

Jednym z największych cudów, jakich Bóg dokonał w historii Izraela, było wyprowadzenie ludu wybranego z niewoli egipskiej. Prorok Izajasz obwieścił obietnicę nowego wyzwolenia. Tak jak kiedyś Bóg przeprowadził Izraelitów przez Morze Czerwone, tak Chrystus przeprowadzi swój lud przez śmierć do wiecznego życia.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Tak mówi Pan, który otworzył drogę przez morze i ścieżkę przez potężne wody; który wiódł na wyprawę wozy i konie, także i potężne wojsko; upadli, już nie powstaną, zgaśli, jak knotek zostali zdmuchnięci.
«Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę».

PSALM(Ps 126,1-2ab.2cd i 4.5.6)

Psalmista opiewa chwałę Boga, który wyprowadził swój lud z niewoli babilońskiej. Psalm jest niejako modlitwą tych, którzy zostali wówczas uwięzieni. Wyraża także ufność Bogu – Zbawcy i Wyzwolicielowi, który troszczy się o ubogich i uciśnionych. Owocem wolności, jaką daje Bóg, jest wielka radość Jego ludu.

Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.

Gdy Pan odmienił los Syjonu, *
wydawało się nam, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu, *
a język śpiewał z radości.Ref.

Mówiono wtedy między poganami: *
«Wielkie rzeczy im Pan uczynił».
Odmień znowu nasz los, Panie, *
jak odmieniasz strumienie na Południu.Ref.

Ci, którzy we łzach sieją, *
żąć będą w radości.
Idą i płaczą, niosąc ziarno na zasiew, *
lecz powrócą z radością, niosąc swoje snopy.Ref.

DRUGIE CZYTANIE(Flp 3,8-14)

Jezus Chrystus jest Tym, który wyzwolił nas z niewoli grzechu i śmierci. Jeśli pragniemy razem z Nim przejść do nowej Ziemi Obiecanej, musimy – jak pisze św. Paweł – „znaleźć się w Nim”. Musimy uczynić Jezusa Panem naszego życia i całkowicie oddać się swojemu Zbawcy.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Filipian

Bracia:
Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego.
Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim, nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze – przez poznanie Chrystusa: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach, w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych.
Nie mówię, że już to osiągnąłem i już się stałem doskonałym, lecz pędzę, abym też pochwycił, bo i sam zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa.
Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już pochwyciłem, ale to jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(Jl 2,13)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Nawróćcie się do Boga waszego,
On bowiem jest łaskawy i miłosierny.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA(J 8,1-11)

Jezus, który przyszedł na świat, aby oddać życie za grzechy ludzi, nie potępia grzeszników. Na tym właśnie polega miłość Boga. Człowiek przez swoją pychę może tę miłość odrzucić. Ale może też ją przyjąć w pokornym uznaniu własnego grzechu.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Wszystek lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał.
Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją na środku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, kobietę tę dopiero pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co mówisz?». Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.
Lecz Jezus, nachyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień». I powtórnie nachyliwszy się, pisał na ziemi.
Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku.
Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?». A ona odrzekła: «Nikt, Panie!». Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej chwili już nie grzesz».


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Ostatnie słowa Chrystusa na krzyżu(6)

„Wykonało się” (J 19,30). Bł. Jakub Alberione nazywa to wyrażenie „słowem zwycięstwa” (G. Alberione, Alle Figlie di San Paolo 1941, s. 130). Misja Mesjasza – Syna Bożego –powierzona przez Boga Ojca została wypełniona w sposób absolutnie doskonały. Miała ona objawić zbawczą prawdę, że „Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”, a On „umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 3,16; 13,1). Miłość ta zajaśniała na krzyżu, na którym Jezus wypił ostatnią kroplę cierpienia. Dlatego słowa: „Wykonało się” odsyłają do początku opisu Męki Jezusa, a nawet do początku Ewangelii. Symbolicznie zostały one poprzedzone sceną wypicia octu – kielicha cierpienia. Prorocy Starego Testamentu zapowiadali, że w dniu sądu Bóg da narodom do wypicia kielich swojego gniewu, co będzie stanowiło karę dla grzeszników. To jednak, co było przeznaczone dla grzesznego człowieka, wziął z miłością na siebie Syn Boży. Na tym polegało dzieło zamierzone przez Ojca – plan zbawienia człowieka. Na krzyżu, w obliczu śmierci, wypełniła się miłość. Dzięki niej ofiara z Syna jest wciąż aktualna i trwa jako nowa i wieczna liturgia. „Wykonało się” więc to, co zapowiadały ofiary dawnego Prawa i co obiecywali prorocy. Jest to jeszcze inny aspekt tych słów.
Słowa: „Wykonało się” ukazują też, że Jezus umiera z pełną świadomością. Wie, że wypełnił dzieło powierzone Mu przez Ojca: wypił kielich, który nie był Mu odjęty, został wywyższony, pokonał grzech, zwyciężył śmierć, ofiarował życie światu. Objawił miłość przez całkowite oddanie samego siebie Bogu i światu. W tym oddaniu Bóg został otoczony chwałą, a ci, którzy uwierzyli w Syna, zostali uświęceni w prawdzie. Więcej, w doprowadzeniu dzieła zbawczego do końca wszyscy wierzący stanowią jedno w Bogu (por. J 17). Każdy może zrozumieć i przyjąć, że jest to największy Boży dar dla człowieka. Dar, który został przypieczętowany przez słowa: „Wykonało się”.
W ten sposób, jak mówi bł. Jakub, Jezus otworzył niebiosa i ukazał drogę zbawienia wszystkim ludziom dobrej woli (por. G. Alberione, Alle Figlie di San Paolo 1941, s. 130). Każdemu bowiem Bóg stawia zadanie, które trzeba wykonać do końca. Jest to życie w Duchu i Prawdzie. W Chrystusowym „Wykonało się” człowiek znajduje źródło zaspokojenia swojego pragnienia życia wiecznego (por. J 7,37).

ks. Mariusz Szmajdziński