NR 31 / 2013 – XI NIEDZIELA ZWYKŁA

LITURGIA SŁOWA

KATECHEZA

WPROWADZENIE

Msza św. jest Ucztą Ofiarną, na którą zaprasza sam Bóg. Pragnie nas umacniać swoim Słowem i karmić własnym Ciałem. Aby móc w uczestniczyć w owocach Uczty, potrzebne jest pokorne wyznanie grzechów, które czynimy w akcie pokuty. W ten sposób uświadamiamy sobie fakt, że Syn Boży przyszedł po to, żeby odpuszczać grzechy i nieść pociechę udręczonym przez zło. W darze przebaczenia możemy na nowo odnaleźć utraconą godność dziecka Bożego.

PIERWSZE CZYTANIE(2Sm 12,1.7-10.13)

Bóg nawet przez słabość człowieka potrafi zrealizować swoje zbawcze plany. Przykład Dawida pokazuje, że Pan okazuje wielkie miłosierdzie słabemu i grzesznemu człowiekowi. Złe postępowanie Dawida oburza, ale także buduje jego wejście na drogę prawdziwego żalu i pokuty.

Czytanie z Drugiej Księgi Samuela

Bóg posłał do Dawida proroka Natana. Ten przybył do niego i powiedział: «To mówi Pan, Bóg Izraela: „Ja namaściłem cię na króla nad Izraelem. Ja uwolniłem cię z mocy Saula. Dałem ci dom twojego pana; a żony twego pana na twoje łono, oddałem ci dom Izraela i Judy, a gdyby i tego było za mało, dodałbym ci jeszcze więcej.
Czemu zlekceważyłeś słowo Pana, popełniając to, co złe w Jego oczach? Zabiłeś mieczem Chetytę Uriasza, a jego żonę wziąłeś sobie za małżonkę. Zamordowałeś go mieczem Ammonitów. Dlatego właśnie miecz nie oddali się od domu twojego na wieki, albowiem Mnie zlekceważyłeś, a żonę Uriasza Chetyty wziąłeś sobie za małżonkę”».
Dawid rzekł do Natana: «Zgrzeszyłem wobec Pana». Natan odrzekł Dawidowi: «Pan odpuszcza ci też twój grzech, nie umrzesz».

PSALM(Ps 32,1-2.5.7 i 11)

Trzeba brać na siebie odpowiedzialność za własne czyny. Tak jak psalmista musimy przyznać się do grzechów i wyznać je przed Panem. Kiedy otrzymamy Boże przebaczenie, radość zajmie miejsce dotychczasowego bólu.

Refren: Daruj mi, Panie, winę mego grzechu.

Szczęśliwy człowiek,
któremu odpuszczona została nieprawość, *
a jego grzech zapomniany.
Szczęśliwy ten, któremu Pan nie poczytuje winy, *
a w jego duszy nie kryje się podstęp.Ref.

Grzech wyznałem Tobie *
i nie ukryłem mej winy.
Rzekłem: «Wyznaję mą nieprawość Panu» *
a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu.Ref.

Ty jesteś moją ucieczką, wyrwiesz mnie z ucisku, *
otoczysz mnie radością z mego ocalenia.
Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi *
radośnie śpiewajcie wszyscy prawego serca. Ref.

DRUGIE CZYTANIE(Ga 2,16.19-21)

Przedmiotem nauczania św. Pawła nie jest już ścisłe wypełnianie Prawa Izraelitów, ale sam najwyższy Ustawodawca – Bóg. Jeśli możliwe byłoby osiągnięcie zbawienia przez wypełnianie przepisów Prawa, to Chrystus nie musiałby umrzeć. Skoro umarł za nas w tak strasznych mękach, to znaczy, że był to jedyny sposób, aby uwolnić nas od zła i przywrócić nam jedność z Bogiem.

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Galatów

Bracia:
Przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa, a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, jako że przez wypełnianie Prawa nikt nie osiągnie usprawiedliwienia.
Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie. Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga. Jeżeli zaś usprawiedliwienie dokonuje się przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(1J 4,10b)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Bóg pierwszy nas umiłował i posłał swojego Syna
jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA(krótsza Łk 7,36-50)

Ewangelista pokazuje kontrast pomiędzy faryzejską hipokryzją ujawniającą się na płaszczyźnie surowej sprawiedliwości a skruszonym grzesznikiem. Jezus zawstydza pewnego siebie Szymona, a przebacza kobiecie, która potrafi kochać i pełna wiary w moc Jezusa pragnie zamknąć swoją niechlubną przeszłość.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem.
Widząc to, faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą».
Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, muszę ci coś powiedzieć».
On rzekł: «Powiedz, Nauczycielu».
«Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?»
Szymon odpowiedział: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował».
On mu rzekł: «Słusznie osądziłeś».
Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje».
Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone».
Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?».
On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju».