NR 12 / 2015 – III NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA


ŻYWA ŚWIĄTYNIA CIAŁA CHRYSTUSA

„Gniew mnie ogarnia z powodu występnych, co porzucają Boże Prawo” (Ps 119,53).
Podczas Paschy Izraelici mieli obowiązek przybyć do świątyni, złożyć na ofiarę zwierzę oraz wpłacić podatek świątynny w specjalnych żydowskich monetach. Mając to na uwadze, kapłani przygotowywali specjalne targowisko ze zwierzętami ofiarnymi i swoiste kantory wymiany pieniędzy. Ten proceder przysparzał im ogromnych zysków. Była to „dobrze prosperująca firma”.
Życie w czasoprzestrzeni świątyni jerozolimskiej było zmaganiem się z powierzchownością kultu i brakiem przełożenia zasad wiary na codzienne życie. Świątynia stała się dla ludu swoistą „polisą ubezpieczeniową”, którą należało każdego roku przedłużyć różnymi ofiarami, a później – „róbta, co chceta”, mając zagwarantowaną opiekę nieba. Pan Bóg nie chce być jednak dodatkiem do ludzkiego życia, ale jego źródłem, fundamentem.
Handlujący w świątyni byli obrazem niewoli grzechu, którą Mesjasz przyszedł zniszczyć. Na straży tej niewoli stała fałszywa pobożność, która zamieszkuje dziedzińce wszystkich świątyń.
Pycha, która broni grzechu, obłuda, fałszywa wiara, rozpusta, chciwość, oszczerstwa, pijaństwo, obżarstwo i inne zniewolenia są znakami zanieczyszczenia tej świątyni. Tej świątyni, którą Bóg chce wznosić w naszym życiu na innych zasadach – w Duchu i prawdzie.
Warto przyjrzeć się swojej relacji z Panem Bogiem i zapytać: Jaka jest moja świątynia? Jak wygląda miejsce mojego osobistego spotkania z Ojcem? Jaka jest Twoja wola, Panie, bo chcę ją wypełnić? Czy jest to kult w Duchu i prawdzie?

ks. Mariusz Habiniak


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE


Należymy do Kościoła, do wspólnoty wierzących, tworzymy duchową świątynię Chrystusa. Przykazania Boże, z największym przykazaniem miłości, nie ograniczają człowieka, lecz służą jego dobru, służą dobru każdego z nas. Prośmy o to, abyśmy nie ulegali obecnym wokół nas postawom ośmieszającym i odrzucającym prawo Boże. Ale abyśmy umacniali Bożą budowlę opartą na fundamencie męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa.

PIERWSZE CZYTANIE(dłuższe, Wj 20,1-17)

Wybierając Izraela na swój naród, Pan Bóg jednocześnie nadaje mu dekalog. Jest on konieczny, aby naród wybrany mógł żyć i rozwijać się jako naród Boży. Dekalog regulował stosunki religijne i społeczne narodu. W Nowym Przymierzu jest on wciąż aktualny, a w jego centrum Jezus umieszcza przykazanie miłości.

Czytanie z Księgi Wyjścia
W owych dniach mówił Bóg wszystkie te słowa:
«Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie.
Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią.
Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja, Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań.
Nie będziesz wzywał imienia Boga twego, Pana, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.
Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Boga, Pana. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. Bo w sześciu dniach uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest na nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.
Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą twój Bóg, Pan, da tobie.
Nie będziesz zabijał.
Nie będziesz cudzołożył.
Nie będziesz kradł.
Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.
Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego».

PSALM(Ps 19,8.9.10.11)

Znaczenie Bożego prawa i przykazań w życiu człowieka jest niezwykle doniosłe. Ich wielki sens kryje się w tym, że umacniając człowieka, oświecając i dając mu nadzieję – wskazują mu drogę do Boga, który jest najwyższą wartością.

Refren:Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne.

Prawo Pańskie jest doskonałe
i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana niezawodne,
uczy prostaczka mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce,*
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy. Ref.

Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne.
Cenniejsze nad złoto, nad złoto najczystsze, *
słodsze od miodu płynącego z plastra.Ref.

DRUGIE CZYTANIE(1Kor 1,22-25)

Pan Bóg postanowił zbawić ludzkość przez śmierć krzyżową swego Syna. Krzyż jest więc wydarzeniem historycznym i zbawczym. W krzyżu wypełniła się zbawcza wola Boga. Nie wszyscy tak to pojmowali. Już za czasów apostołów wydarzenie krzyża było dla jednych głupstwem, dla innych niedorzecznością, a jeszcze dla innych – zgorszeniem. Czym jest krzyż dla nas?

Czytanie z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą i mądrością Bożą. To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi.
Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ(J 3,16)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Tak Bóg umiłował świat,
że dał swojego Syna Jednorodzonego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA(J 2,13-25)

Świątynia jerozolimska była znakiem obecności Boga pośród ludu, była wielką chlubą całego Izraela. Wypędzając z niej kupców, handlarzy i bankierów, Pan Jezus wskazuje na inną świątynię – świątynię swojego Ciała. Ta świątynia, zburzona wydarzeniami Wielkiego Piątku, zostanie już na zawsze odbudowana w poranek wielkanocny.

Słowa Ewangelii według świętego Jana
Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powyrzucał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu Ojca mego targowiska». Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom Twój pożera Mnie».
W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?». Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo».
Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?».
On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.
Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił. Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo dobrze wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co się kryje w człowieku.


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE


Święty Jan Paweł II – Mulieris dignitatem

„Moralna siła kobiety, jej duchowa moc wiąże się ze świadomością, że Bóg w jakiś szczególny sposób zawierza jej człowieka. Oczywiście, Bóg zawierza każdego człowieka wszystkim ludziom i każdemu z osobna. Jednakże to zawierzenie odnosi się w sposób szczególny do kobiety – właśnie ze względu na jej kobiecość – i w sposób szczególny stanowi też o jej powołaniu” (MD 30).
W Liście Apostolskim do kobiet z okazji Roku Maryjnego (15.08.1988) św. Jan Paweł II analizuje geniusz niewiasty na przykładzie Matki Jezusa. Papież nie tylko dostrzegał kwestie kobiet, lecz pilnie i systematycznie, a nade wszystko – pozytywnie, podejmował ten temat w swoim nauczaniu. Święty Jan Paweł II był przekonany o tym, że wszelkie dewiacje w tzw. kwestii kobiecej, we współczesnym feminizmie, jak zresztą i w innych dziedzinach, także w filozofii, są konsekwencją błędnej wizji człowieka.
W Mulieris dignitatem polski papież podjął głęboką medytację nad godnością i powołaniem kobiety w kontekście objawienia Bożego. To właśnie w Chrystusie Bóg objawił człowieka samemu człowiekowi. To właśnie do tego człowieka: do mężczyzn, aby szanowali godność każdej kobiety oraz do kobiet, aby dostrzegały godność swego powołania, kieruje papież swój apel. W jedności dwojga, mężczyzna i kobieta są od początku wezwani nie tylko do tego, aby bytować obok siebie czy nawet razem z sobą, ale są też wezwani do tego, aby bytować wzajemnie jedno dla drugiego (por. MD 7). Ojciec Święty przypomina o bardzo ważnej kwestii – o wzajemnym zawierzeniu się sobie mężczyzny i kobiety. Zawierzenie takie jest miarą miłości oblubieńczej, aby stawać się bezinteresownym darem jedno dla drugiego.
Pisząc o godności kobiety, papież przywołuje rolę Maryi. W niej spotkały się i zespoliły dwa podstawowe wymiary kobiecego powołania ‒ do macierzyństwa i dziewictwa. Maryja była świadoma wybrania i obdarowania przez Boga. Wyraziła to w czasie nawiedzenia w słowach: „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (Łk 1,49).
Konkludując, Jan Paweł II wzywa, aby wszystkie kobiety w duchu Chrystusa odkryły pełne znaczenie swojej kobiecości, stając się w ten sposób bezinteresownym darem dla innych ludzi, oraz w Chrystusie odnalazły swoje powołanie.

Justyna Anna Zakrzewska