NR 15 / 2019 – 5 NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA



TRZY CZASY

Wielu ludzi lubi wracać do przeszłości. Szczególnie do tych momentów, które wiązały się z radością, dobrem, spełnieniem. Bóg także wraca do przeszłości – aby ją uzdrowić.

Prorok Izajasz mówi przecież w pierwszym czytaniu o przeszłości. Nawołuje, by Izraelici nie wracali do minionych wydarzeń. Sam jednak wspomniał o tym, co się stało, kiedy wychodzili z Egiptu. Wówczas Bóg swoją mocą zniszczył potęgę faraona. Izajasz zwrócił jednak uwagę także na przyszłość: Bóg utworzy sobie nowy lud, który otrzyma od Niego życiodajną wodę i opowie o chwale Pana. Dokona rzeczy większych niż podczas wyjścia z Egiptu.
Święty Paweł mówi w drugim czytaniu o swojej teraźniejszości. Stanowczo stwierdza, że w świetle wiary w Jezusa, wszystko inne jest jak śmieci. Godzi się więc na cierpienie w imię Jezusa. Przeżywa teraźniejszość bólu, lecz ma nadzieję na przyszłość w chwale. W końcu każdy człowiek, który towarzyszy Jezusowi w Jego męce, będzie również uczestnikiem Jego zwycięstwa.
W historii schwytanej na cudzołóstwie kobiety także ujawnia się jej przeszłość. Widać ją w grzechu, który popełniła. Prawo nakazywało ukarać ją śmiercią. Widać także teraźniejszość kobiety, gdyż inni grzesznicy (niezłapani na gorącym uczynku), chcą odebrać jej życie. W spotkaniu z Panem przeszłość kobiety zostaje przebaczona, a grzech darowany. Dzięki temu także jej przyszłość zyskuje nadzieję: wyzwolenia od zła, które zniszczy Jezus; ratunku od najgorszego skutku grzechu, jakim jest śmierć. Już niebawem Ten, który uratował życie cudzołożnej kobiecie, sam poniesie karę za grzechy innych – umierając na krzyżu.

ks. Marek Piedziewicz


LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE



Dobro rodzi się najczęściej wśród trudności, to, co najbardziej wartościowe, zdobywa się na drodze wyrzeczeń. Nawet człowiek niewierzący i szukający w życiu tylko wartości doczesnych może dojść do wniosku, że nie osiągnie tego dobra bez ascezy. Chrystus jednak poświęca siebie, aby dać nam dobro największe i wieczne. Do takiego daru i takiej ofiary nie wystarczy rachunek zysków i strat, konieczna jest miłość.


PIERWSZE CZYTANIE (Iz 43, 16-21)

Często życzymy sobie spełnienia naszych marzeń, jakbyśmy byli w stanie wyobrazić sobie największe dobro, które może nas spotkać, i pragnąć go całym sercem. Odwołujemy się wtedy do tego, co dobrego nas w życiu spotkało i przez pomnożenie oraz idealizację naszych dobrych wspomnień tworzymy swoją wizję upragnionego szczęścia. Prorok natomiast wie, że Bóg proponuje nam dużo więcej.

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

Tak mówi Pan, który otworzył drogę przez morze i ścieżkę przez potężne wody; który wyprowadził wozy i konie, także i potężne wojsko; upadli, już nie powstaną, zgaśli, jak knotek zostali zdmuchnięci.
«Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu. Sławić Mnie będą zwierzęta polne, szakale i strusie, gdyż na pustyni dostarczę wody i rzek na pustkowiu, aby napoić mój lud wybrany. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę».

Oto słowo Boże.


PSALM RESPONSORYJNY (Ps 126)

Gdy borykamy się z trudnościami życiowymi, marzymy o zmianie losu. Gdy życie głaszcze nas po głowie, chętnie wołamy z Faustem „trwaj, chwilo, jakże jesteś piękna”. Trudno cieszyć się z nietrwałości szczęścia, jak też z trwania cierpienia. Szczęście płynące ze zmiany losu, które słychać w psalmie, pokazuje cierpienie Izraela. Jednak celem modlitwy jest zachęta do trwania przy Bogu w szczęściu i w cierpieniu.

Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.

Gdy Pan odmienił los Syjonu, *
wydawało się nam, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu, *
a język śpiewał z radości.

Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.

Mówiono wtedy między poganami: *
«Wielkie rzeczy im Pan uczynił».
Pan uczynił nam wielkie rzeczy *
i radość nas ogarnęła.

Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.

Odmień znowu nasz los, o Panie, *
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją, *
żąć będą w radości.

Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.

Idą i płaczą, *
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością, *
niosąc swoje snopy.

Refren: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas.


DRUGIE CZYTANIE (Flp 3, 8-14)

Droga przez śmierć do zmartwychwstania wydaje się na pierwszy rzut oka absurdalna, ale w rzeczywistości jest logiczna. Wybór pełni, który realizuje się przez odrzucenie wszystkiego, to podobnie pozorna sprzeczność. Jednak szczery wybór więzi z Jezusem musi oznaczać właśnie to, co św. Paweł określa jako podjęcie cierpienia z powodu utraty czegoś, takie samo jak strata na duszy (por. Mt 16, 26).

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian

Bracia:
Wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego.
Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim – nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną dzięki wierze w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze – przez poznanie Go: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach – w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych.
Nie mówię, że już to osiągnąłem i już się stałem doskonały, lecz pędzę, abym też to zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa.
Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem, ale to jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę, w Chrystusie Jezusie.

Oto słowo Boże.


ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Jl 2, 13bc)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Nawróćcie się do Boga waszego,
On bowiem jest łaskawy i miłosierny.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA (J 8, 1-11)

To nie był sentymentalny gest Jezusa. Musiał On bowiem określić, jaki jest Jego stosunek do przepisów Tory: czy jest im posłuszny, czy też jest buntownikiem wobec prawa Bożego. Jeśli Jezus nie uzna nierządnicy za winną śmierci, sam zdeklaruje się jako grzesznik nieposłuszny nakazom, dzięki którym Izrael uważał się za lud Boga. Podjął więc ogromne ryzyko, które prowadziło do zgładzenia Go.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał ich.
Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, kobietę tę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?». Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.
Lecz Jezus, schyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem ». I powtórnie schyliwszy się, pisał na ziemi.
Kiedy to usłyszeli, jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta, stojąca na środku.
Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?». A ona odrzekła: «Nikt, Panie!». Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».

Oto słowo Pańskie.


KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE



Drzewo życia

Najsławniejsze drzewa Starego Testamentu to dwa drzewa rajskie. (…) Niejasne składniowo sformułowanie zdania w drugim rozdziale Księdze Rodzaju (Rdz 2, 9) stwarza wątpliwość, czy chodzi o jedno, czy o dwa drzewa „w środku ogrodu”. Połączenie obu motywów tłumaczy się tym, że zarówno mądrość (drzewo poznania), jak i wieczne życie (drzewo życia) to przymioty boskie.
O ile drzewo życia ma liczne paralele w historii religii, to „drzewo poznania dobra i zła” pojawia się tylko w Księdze Rodzaju (Rdz 2, 9. 17). Poznanie dobra i zła można rożnie rozumieć. Jedni widzą tu całość wiedzy, czyli boską wszechwiedzę, inni – etyczną zdolność decydowania o tym, co pożyteczne, a co szkodliwe dla ludzkiej autonomii.
Tradycyjnie interpretuje się tę formułę jako nawiązanie do poznania i doświadczenia płciowego. (…) Jedzenie z drzewa poznania daje człowiekowi zdolność prokreacji, co upodobnia go do Boga. (…)
Dramat rajskiego upadku nie ogranicza się do sumienia jednostki, zamkniętej w swej samotności, narrator wprowadza więc na scenę parę małżeńską. Tragedia duchowa, jaka się tu rozgrywa, ma aspekt społeczny, którego nie można lekceważyć. Sumienie ma wymiar społeczny, dotyczy bowiem konfrontacji pomiędzy parą ludzką a samym Bogiem.
Bóg reprezentuje tu zarazem prawo zakazu (Rdz 2, 17), jak i obietnicę szczęścia rajskiego. Mężczyzna i kobieta zatem dopiero w swej relacji do Boga mogą być w pełni świadomi siebie i wykorzystać swą wolność do właściwego wyboru. Narrator chce ukazać, że zerwanie z Bogiem prowadzi do tragedii w życiu małżeństwa. (…)
Ten opis stworzenia i upadku człowieka, nasycony treścią symboliczną, stanowi najlepsze wprowadzenie w biblijną tematykę drzewa, które stanie się przyczyną zbawienia grzesznej ludzkości.

ks. Antoni Tronina,
Drzewo życia w rajskim ogrodzie.
Biblijne korzenie mistyki Krzyża,

Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2017.