WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
BOŻE OBJAWIENIE
Bóg objawia się swoim wybranym, zarówno pojedynczym osobom jak i całemu ludowi, aby zapewnić ich o swojej bliskości szczególnie w chwilach zagrożenia. Pragnie w ten sposób zaprosić nas do przyjęcia Go jako naszego jedynego Pana i Zbawiciela.
Objawienie, które w pierwszym czytaniu staje się udziałem Eliasza jest zupełnie inne od dotychczasowych. Bóg nie objawia się w gwałtownych zjawiskach przyrody, lecz w cichym szmerze wiatru. Chce w ten sposób zwrócić uwagę Eliasza na to, że jego misja dobiega końca, ale będzie kontynuowana przez jego następcę.
W drugim czytaniu, które jak przed tygodniem pochodzi z Listu do Rzymian, Paweł wyraża swoją gotowość złożenia ofiary dla zbawienia swoich rodaków. Jako dawny prześladowca wyznawców Chrystusa sam dobrze wie, jak wielką stratą jest dla nich odwrócenie się od pełnego objawienia się Boga w Jezusie Chrystusie. Jego wyznanie ma pobudzić adresatów listu, którzy w większości z pochodzenia byli poganami, do jeszcze większego docenienia ofiarowanego im zbawienia, na które w żaden sposób nie zasłużyli.
W Ewangelii uczniowie rozpoznają w Jezusie Syna Bożego podczas trudnej dla nich przeprawy przez jezioro. Do wyznania wiary nie doprowadza ich teoretyczne rozumowanie, lecz sam Bóg, który objawia się im przez Jezusa. To On w niezwykły sposób ucisza burzę na jeziorze i przychodzi do nich, krocząc po wodzie. Ewangelia zatem ukazuje nam wzajemne obdarowanie: treść wiary zostaje objawiona nam przez Boga Ojca, a jej wyznawanie jest oddawaniem chwały Bogu dzięki rozpoznaniu Jezusa jako tego, który do nas przychodzi, krocząc po mocy złego ducha.
Często chcemy podążać za Jezusem, mając jednocześnie własną receptę na szczęście. Chcemy chodzić po wodzie, szukając zarazem własnych zabezpieczeń. Stąd konieczne jest, abyśmy zawsze wołali do Chrystusa, aby to On był rzeczywiście Panem naszego życia.
Opracowano na podstawie:
Wielka tajemnica wiary.
Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020,
zeszyt homiletyczny, s. 130-132.
Zamów prenumeratę biuletynu Dzień Pański z dostawą do domu:
www.edycja.pl/dokumenty/dzien-panski-prenumerata/prenumerata
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Zbierając się jako Kościół, w którym sprawowana jest Eucharystia, wielokrotnie wołamy: „Panie, zmiłuj się nad nami”. Jest to wołanie Kościoła o zbawienie, które jest owocem zmiłowania się Boga, a nie naszych zasług. „Zmiłowanie się” nie jest zwykłą litością Kogoś, kto ma przewagę nad człowiekiem. Jest to drżenie serca Boga, aby nie utracić nikogo.
PIERWSZE CZYTANIE (1 Krl 19, 9a. 11-13a)
Doświadczenie Boga jest zawsze doświadczeniem duchowym. W doświadczeniu ludzkim, aby dobrze widzieć, należy szeroko otworzyć oczy. W doświadczeniu duchowym, aby lepiej widzieć, należy zasłonić oczy. Jest to jedyny sposób na zobaczenie Tego, który żyje w ukryciu. Rozumieli to zarówno Mojżesz, jak i Eliasz. Aby zobaczyć Ukrytego, należy się zakryć. Pokora jest tym duchowym sposobem zakrycia twarzy, który pozwala dostrzec Zbawiciela.
Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej
Gdy Eliasz przyszedł do Bożej góry Horeb, wszedł do pewnej groty, gdzie przenocował. Wtedy Bóg rzekł: «Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana!».
A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały szła przed Panem; ale Pana nie był w wichurze. A po wichurze – trzęsienie ziemi: Pana nie było w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pana nie było w ogniu. A po tym ogniu – szmer łagodnego powiewu. Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty.
Oto słowo Boże.
PSALM (Ps 85)
„Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie” – oddanie czci Bogu, to przyjęcie Jego zbawienia. Bliskość Bożego zbawienia wynika z ogromu Jego miłości. Tylko miłość daje poczucie bliskości. Miłość nie zna dystansu: „łaska i wierność spotkają się ze sobą, ucałują się sprawiedliwość i pokój”. Nadzieję zbawienia rodzi poczucie bliskości Boga. „Sprawiedliwość spojrzy z nieba”.
Refren: Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie.
Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi: *
oto ogłasza pokój ludowi
i swoim wyznawcom.
Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają, *
i chwała zamieszka w naszej ziemi. Ref.
Łaska i wierność spotkają się z sobą, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba. Ref.
Pan sam szczęściem obdarzy, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, *
a śladami Jego kroków zbawienie. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (Rz 9, 1-5)
Serce Apostoła targane jest smutkiem i bólem. Powodem tego stanu są jego bracia, którzy nie przyjęli Odkupiciela. Izraelici nie potrzebują Zbawiciela; wierzą, że, zachowując Prawo, sami mogą się zbawić. Apostoł posuwa się do Chrystusowego szaleństwa, wolałby być sam potępiony dla zbawienia swoich braci. Świadczy to o tym, że w uczniu bije serce Mistrza do tego stopnia, że będzie mógł powiedzieć: „żyje we mnie Chrystus”.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian
Bracia:
Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię, potwierdza mi to moje sumienie w Duchu Świętym, że w sercu swoim odczuwam wielki smutek i nieprzerwany ból.
Wolałbym bowiem sam być pod klątwą, odłączonym od Chrystusa dla zbawienia braci moich, którzy według ciała są moimi rodakami. Są to Izraelici, do których należą przybrane synostwo i chwała, przymierza i nadanie Prawa, pełnienie służby Bożej i obietnice. Do nich należą praojcowie, z nich również jest Chrystus według ciała, Ten, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Pokładam nadzieję w Panu,
ufam Jego słowu.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mt 14, 22-33)
Tak jak chodzenie po jeziorze przekracza ludzką naturę, tak samo samozbawienie przekracza ludzkie możliwości. Prawda, że człowiek został powołany do zbawienia, oznacza, że powinien uchwycić się Zbawiciela. Pójście drogą zbawienia jest jak chodzenie po jeziorze. Zbawienie jest zawsze odpowiedzią na zatratę człowieka, zbawienia może doświadczyć tylko ktoś, kto ginie. „Panie, ratuj mnie”, „On natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go”.
+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy tłum został nasycony, zaraz Jezus przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.
Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się, myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli.
Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!».
Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!».
A on rzekł: «Przyjdź!». Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie, podszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!».
Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc «Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?».
Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym».
Oto słowo Pańskie.
Zamów prenumeratę biuletynu Dzień Pański z dostawą do domu:
www.edycja.pl/dokumenty/dzien-panski-prenumerata/prenumerata
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Roślinka św. Franciszka
Święta Klara z Asyżu (1194-1253)
(cz. 1)
Jest pierwszą kobietą, która napisała regułę, oraz pierwszą, od której imienia wzięła się oficjalna i popularna nazwa zakonnej wspólnoty. O dziwo, choć żyła w średniowieczu i większość życia spędziła w klasztornej klauzurze, oficjalnie ogłoszono ją patronką telewizji.
Przyszła na świat w Asyżu w 1194 r. w szlacheckiej rodzinie di Favarone Offreduccio. Jej przyszłość zdawała się być łatwa do przewidzenia: pochodząca ze szlacheckiego rodu, wyjdzie za mąż za kogoś równie sytuowanego, zwłaszcza pod względem finansowym, będzie dobrą żoną i kochającą matką, a jej praktyki religijne nie wyjdą poza przyjęte w tamtych czasach ramy. Może i tak by się stało, gdyby w życiu tej młodej dziewczyny nie pojawił się święty, jakiego chrześcijaństwo jeszcze nie znało – Franciszek. To on „zawrócił w głowie” młodziutkiej szlachciance. Z pewnością była to miłość, ale miłość, której celem był Chrystus. To dla Niego Klara potajemnie, w nocy po Niedzieli Palmowej 1212 r. uciekła z domu i w małej kapliczce nazwanej Porcjunkula z rąk św. Franciszka przyjęła habit pokutny, i zgodziła się na ścięcie włosów na znak, że została oblubienicą Boga.
Radykalna droga
Zrozumiałe, że rodzina nie mogła pozwolić na takie wybryki i czym prędzej postanowiła siłą zabrać krnąbrną dziewczynę do domu. Rzecz niezwykła, Klarze udało się przezwyciężyć opór najbliższych i obronić swoje powołanie. Odtąd jej dni mijały na modlitwie i pokucie w niewielkim klasztorze św. Damiana, gdzie stale przybywały jej nowe towarzyszki, do których należały m.in. jej rodzona siostra i matka. Tak narodził się zakon Ubogich Pań nazwanych potem klaryskami.
Cechą najbardziej charakterystyczną tej nowej społeczności było ubóstwo w całej swej rozciągłości i surowości – nic nie posiadać, a utrzymywać się z pracy własnych rąk i jałmużny. Tego charyzmatu założycielka broniła nawet przed samym papieżem, który w dobrej wierze chciał złagodzić styl życia klarysek. Odwaga „cywilna” opatki z San Damiano ujawniła się podczas najazdu saracenów na miasto. Wtedy to z Najświętszym Sakramentem w rękach wyszła na mury, co spowodowało ucieczkę napastników. Jako przełożona wielką miłością otaczała współsiostry, prowadząc je drogą radykalnego naśladowania Chrystusa. Ostatnią radością jej życia było zatwierdzenie napisanej przez nią Reguły zakonu, który już wtedy rozwijał się poza granicami Italii. Klara zmarła w ekstazie otoczona swoimi duchowymi córkami 11 sierpnia 1253 r.
br. Marek Urbaniak, brat szkolny
Zamów prenumeratę biuletynu Dzień Pański z dostawą do domu:
www.edycja.pl/dokumenty/dzien-panski-prenumerata/prenumerata
