WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
NAJGŁĘBSZY POWÓD RADOŚCI
Radość jest naturalną potrzebą człowieka. Przeżywamy ją, gdy czujemy się szczęśliwi. Największym, niewyczerpanym źródłem radości jest obecność Boga. Możliwość spotkania Go. Jego bliskość, troska, dialog, czułość ojcowska i miłość, która nadaje blask naszym dniom. Bóg jest blisko.
Radości ziemskie są ulotne. Równie szybko przemijają, jak rodzą się w sercu. Izajasz mówi o najgłębszym źródle nieprzemijającej radości. Jest nim zbawcze działanie Boga [I czytanie]. Świadomość, że nie jest się skazanym na samotność. Tam, gdzie jest Bóg, człowiek czuje się bezpiecznie. Jego serce wypełnia pokój, radość, poczucie bycia potrzebnym i kochanym.
Do radości wzywa chrześcijan św. Paweł [II czytanie]. Jako sposób jej pielęgnowania wskazuje modlitwę. Wraz z troską o prawość sumienia pozwala ona człowiekowi nigdy nie utracić radości. Tam gdzie jest żywa komunia z Bogiem, tam rodzi się radość i pokój serca.
Ewangelia ukazuje wypełnienie się proroctw. To kolejny powód do radości. Bóg jest i działa na rzecz swego ludu. Poprzez Jana Chrzciciela wzywa do prostowania ludzkich dróg [Ewangelia]. Przyszedł On, by objawić ludziom światłość Bożą i wskazać konkretne sposoby jej przyjęcia. To swoisty paradoks: nawrócenie, które uważane jest niekiedy za coś trudnego i wymagającego, staje się powodem radości.
Przeżywając radość z bliskości świąt Bożego Narodzenia, nie zmarnujmy pozostałego czasu Adwentu. Zintensyfikujmy duchowe przygotowania do przyjęcie Chrystusa, a wtedy nasza radość świąteczna będzie pełna i trwała.
ks. Zbigniew Sobolewski
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Trzecia niedziela Adwentu jest nazywana niedzielą radości – Gaudete, od pierwszych słów antyfony dzisiejszego dnia. Liturgia słowa opowiada o radości, której źródłem jest Bóg i to, co czyni w życiu każdego z nas, a jeszcze bardziej, co uczynił w życiu Maryi, Matki naszego Pana.
PIERWSZE CZYTANIE Iz 61, 1-2a. 10-11
Czytanie z Księgi proroka Izajasza
Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim, bym opatrywał rany serc złamanych, żebym zapowiadał wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; abym obwieszczał rok łaski Pańskiej.
«Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwości, jak oblubieńca, który wkłada zawój, jak oblubienicę strojną w swe klejnoty. Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony, jak ogród rozplenia swe zasiewy, tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość i chwała wobec wszystkich narodów».
Oto słowo Boże.
PSALM Łk 1, 46-54
Refren: Raduj się, duszo, w Bogu, Zbawcy moim.
Wielbi dusza moja Pana *
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. *
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Ref.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, *
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie *
nad tymi, którzy się Go boją. Ref.
Głodnych nasycił dobrami, *
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem, *
pomny na swe miłosierdzie. Ref.
DRUGIE CZYTANIE 1 Tes 5, 16-24
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan
Bracia:
Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie. Unikajcie wszelkiego rodzaju zła.
Sam zaś Bóg pokoju niech uświęca was całych, aby nietknięty duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Iz 61, 1
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Duch Pański nade mną,
posłał mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA J 1, 6-8. 19-28
+ Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.
Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».
Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?». Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?». Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?».
Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz».
A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?».
Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała».
Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Duch Pana Boga nade mną
Namaszczenie Duchem Boga oznacza udzielenie pełni władzy do wypełnienia określonej misji (por. 1 Sm 16, 13). (…) namaszczony Bożym Duchem prorok (…) ogłasza cel powierzonej mu misji.
Uzbrojony w moc Bożego Ducha posłaniec będzie przede wszystkim głosił dobrą nowinę ubogim (Iz 61, 1). Biblijni ubodzy (hebr. anawim) to ludzie wierni Bogu, którzy w każdym cierpieniu i niebezpieczeństwie oczekują Bożej pomocy. Stanowią oni warstwę społeczną ludzi bardzo biednych pod względem materialnym, którzy całą ufność pokładają w Bożej Opatrzności. W przeciwieństwie do bogaczy lekceważących Boże przykazania i uciskających biedaków ubodzy ziemi są ludźmi pokornymi i skromnymi, którzy tylko od Boga oczekują zbawienia. (…)
Przytoczenie przez Jezusa w synagodze w Nazarecie fragmentu tekstu Izajasza (zob. Łk 4, 18-19) jest wyraźnym świadectwem, że utożsamiał się On z osobą i misją namaszczonego proroka. (…)
1 Tes 5, 16-24
Życie wspólnot chrześcijańskich zawsze koncentrowało się na zgromadzeniach liturgicznych, podczas których na modlitwie składano Bogu w radości dziękczynienie (Dz 2, 42). Te trzy zalecenia są ze sobą logicznie powiązane i odnoszą się do życia wewnętrznego. Życie duchowe chrześcijanina ma cechować atmosfera radości, modlitwy i dziękczynienia. Zewnętrzne działanie wierzących nie może być oderwane od tego, co wewnętrzne, a można nawet powiedzieć, że to drugie stanowi podstawę pierwszego. W walce między dobrem a złem wierzący zdobywa siłę i stałość jedynie poprzez postawę modlitewną przed Bogiem. Ona jest źródłem pokoju i radości. (…)
Święty Paweł podejmuje także kwestię charyzmatów. Nie wolno ich lekceważyć i odrzucać, gdyż są przejawem działania Ducha Świętego, a ich celem jest budowanie wspólnoty. Kontekst wskazuje, że nie wolno zakazywać mówienia o otrzymanej prawdzie tym, którzy pozostają pod działaniem Ducha Świętego. Gaszenie Ducha to przeciwstawianie się Jego działaniu, które ujawnia się poprzez charyzmaty. (…)
J 1, 6-8. 19-28
Jan Chrzciciel jest jedną z postaci uczących nas przeżywania czasu Adwentu. Jego imię (hebr. Johanan lub Jehohanan) oznacza „JHWH okazał miłosierdzie, łaskę”. W tekście Prologu jego funkcja zostaje określona jako dawanie świadectwa Jezusowi jako Światłości (J 1, 7). Na kartach czwartej Ewangelii ludzkiemu świadectwu Jana Chrzciciela o Jezusie towarzyszy świadectwo Ojca i Ducha Świętego (J 5, 32; 15, 26). Jan Chrzciciel jest tak głęboko zjednoczony z Bogiem, że staje się Jego narzędziem. (…)
Skuteczność jego przepowiadania zależna jest jednak od otwartości słuchaczy. Jan nie koncentruje całej uwagi na sobie, lecz daje świadectwo o nadchodzącym Mesjaszu. Stawia siebie w roli pokornego narzędzia wypełniającego z ufnością zadania postawione mu przez Boga. Świadectwo Jana Chrzciciela nie ogranicza się tylko do teraźniejszości, lecz wykracza w przyszłość, aby dać odpowiedź swoim słuchaczom na wszystkie oczekiwania eschatologiczne. Uczy nas, jak ważna i potrzebna w naszym życiu jest funkcja nauczyciela i świadka.
Biblia w liturgii Mszy Świętej,
Edycja Świętego Pawła, 2016.
Książki „Biblia w liturgii Mszy Świętej” z serii W Drodze do Emaus pragną wprowadzić czytelnika w swoiste doświadczenie uczniów idących do Emaus. Każda Msza św. zbudowana jest według schematu wydarzenia z Emaus: najpierw wyjaśnienie Pisma, czyli liturgia słowa, a następnie łamanie chleba, czyli liturgia eucharystyczna. Prezentowana pozycja zawiera zwięzłe objaśnienia wszystkich czytań mszalnych, które pomogą czytelnikom nie tylko zapoznać się z treścią odczytywanych tekstów, ale także pogłębić ich zrozumienie i umożliwić w ten sposób pełniejsze i bardziej świadome uczestnictwo w każdej, nie tylko niedzielnej Eucharystii.
