WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
FUNDAMENT
Każdy budujący nowy dom myśli o mocnym fundamencie. Musi on być postawiony na stabilnym gruncie. Podobnie jest w życiu duchowym człowieka. Dobrze, by posiadało mocne podstawy – wzorce postępowania, które gwarantują piękne życie. Takimi „ławami fundamentowymi” są przykazania Dekalogu.
Pierwsze czytanie dzisiejszej liturgii słowa przypomina nam te drogowskazy wiary. Poniekąd są one elementem duchowego gmachu domu Izraela. Słowa Boga z Góry Synaj konstytuują wiarę ludu wybranego. Fragment z Księgi Wyjścia prowadzi nas do Ewangelii o oczyszczeniu świątyni przez Jezusa. Jego czyn był tak znamienny, że Żydzi nie wezwali straży świątynnej, lecz podjęli z Nim dialog. Obecność bankierów była związana z wymianą monet „nieczystych” – z wizerunkami bożków lub władców – na monety, którymi można było złożyć dar w świątyni. Oczywiste było jednak to, że świątynia w której mieszkał Pan Bóg Izraela, stała się… rynkiem handlowym. Jezus swoim czynem wzywa do nawrócenia i wypowiada szokujące dla Żydów słowa o zburzeniu i odbudowie świątyni swoją mocą. Nowa świątynia – Ciało Jezusa – będzie miejscem prawdziwego spotkania z Bogiem, jedynego odpuszczenia grzechów, prawdziwego oczyszczenia, nie dokonywanego przez krwawe ofiary ze zwierząt.
Handlujący w świątyni byli przykładem złamania Praw Bożych, pod płaszczem ofiar i pobożności skrywającymi swoją pychę, zuchwałość i brak nawrócenia. Warto postawić sobie pytanie jak dziś wygląda „świątynia mojej wiary”? Czy jest ona zbudowana na mocnym fundamencie, którym jest Jezus Chrystus? A może „ściany”, choć „błyszczące” czystością, są dowodem mojej próżności? Czy składam ofiary miłe Bogu czy sobie? Może potrzeba pozwolić Jezusowi zburzyć tę świątynię, w której już dawno nie ma miejsca na Dekalog, Przykazanie Miłości, Ewangelię? Zburzyć miejsce, w którym domagasz się od innych, aby to oni Ci składali ofiary, pochwały. Wielki Post jest dobrym czasem, by zacząć wznosić na nowo gmach życia, które ma dążyć do upodobnienia się do Chrystusa, który złożył jedyną ofiarę za Ciebie i Twoje grzechy. I zaprosił do zajęcia mieszkania w Domu Ojca.
ks. Piotr Iracki
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
Kościół zbliża się do półmetka w przeżywaniu Wielkiego Postu. Przeżyte dotychczas wielkopostne dni przyniosły bagaż doświadczeń i wzbogaciły duchowo. Połowa drogi stwarza jednak pewne niebezpieczeństwo. Jeśli zamiast duchowych sukcesów pojawiły się porażki i upadki, to mogą one skutecznie zniechęcić do dalszych zmagań z własną, grzeszną naturą. Takiego błędu nie wolno jednak popełnić. Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.
PIERWSZE CZYTANIE (Wj 20, 1-17)
Czytanie z Księgi Wyjścia
W owych dniach mówił Bóg wszystkie te słowa:
«Ja jestem Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!
Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią!
Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, bo Ja, Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który za nieprawość ojców karze synów do trzeciego i czwartego pokolenia, tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.
Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, w błahych rzeczach, bo nie pozwoli Pan, by pozostał bezkarny ten, kto wzywa Jego Imienia w błahych rzeczach.
Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz się trudził i wykonywał wszystkie swoje zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem Pana, Boga twego. Nie będziesz przeto w dniu tym wykonywał żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani przybysz, który przebywa w twoich bramach. W sześć dni bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, siódmego zaś dnia odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.
Czcij twego ojca i twoją matkę, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, ci daje.
Nie będziesz zabijał.
Nie będziesz cudzołożył.
Nie będziesz kradł.
Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.
Nie będziesz pożądał domu twojego bliźniego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do twego bliźniego».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 19, 8-9. 10-11)
Refren: Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne.
Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana jest pewne, nierozważnego uczy mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy. Ref.
Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, wszystkie razem słuszne.
Cenniejsze nad złoto, nad złoto najczystsze, *
słodsze od miodu płynącego z plastra. Ref.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 1, 22-25)
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian
Bracia:
Gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków – Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą. To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. J 3, 16)
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
EWANGELIA (J 2, 13-25)
+ Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas, sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!». Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie».
W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: «Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?». Jezus dał im taką odpowiedź: «Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo».
Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?».
On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.
Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w Jego imię, widząc znaki, które czynił. Jezus natomiast nie zawierzał im samego siebie, bo wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co jest w człowieku.
Oto słowo Pańskie.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Potrzeba pokuty
Dlaczego inteligencji bardziej zależy na niszczeniu wiary w innych niż przekazywaniu im własnych wątpliwości? Powiedzieliście innym, że wiara w Boga jest naiwnością, jaką jednak mądrość daliście im w zamian? Dlaczego nie myślicie o tym, żeby uczynić innych lepszymi ludźmi, lecz tylko „mądrzejszymi” według waszych standardów?
Dlaczego inteligencja musi drwić? Czy wiedza rzeczywiście przynosi zrozumienie?
Wygospodaruj sobie godzinę dzisiaj wieczorem i rozważ odpowiedź naszego Pana udzieloną inteligencji Jego czasów.
Zbadaj swoje sumienie i zapytaj siebie: Czy sam siebie stworzyłem? Czy posiadam w sobie głębię, której inni nie mają? Czy mam większe prawo niż roża, aby powiedzieć, że poza mną nie ma życia? Czy wolność mojej duszy ma źródło w niej samej? Nasz Pan powiedział: Zapewniam was: Jeśli się nie zmienicie i nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego (Mt 18, 3). Miał na myśli to, że mamy przyjąć nowe rozumowanie. Nie prosił nas, abyśmy stali się dziecinni, prosił, abyśmy byli jak dzieci – czyli ulegli i otwarci na uczenie się. A zatem, kiedy w ciemności odczuwasz niepokój w duszy, a twoje sumienie cię prześladuje, to nie tłumacz tego psychologicznymi przejawami nieświadomego umysłu; jest to raczej wołanie Boga.
Abp Fulton J. Sheen
Łzy Jezusa. Antologia.
Wybór i opracowanie Al Smith
Edycja Świętego Pawła, 2020.
Abp Fulton J. Sheen żył prawdami, które głosił. Był pokorny i cierpliwy, szczery i autentyczny. Docierał do serc i umysłów. To abp. Sheenowi Ameryka zawdzięcza powrót do wiary i docenienie daru Kościoła. W 2012 r. papież Benedykt XVI ogłosił go sługą Bożym.
Łzy Jezusa to pierwszy w historii kompletny zbiór pism i refleksji abp. Sheena na temat ostatnich siedmiu zdań Chrystusa z krzyża. Według autora, zawiera się w nich pełny katechizm życia duchowego. Zatem temat wiary przewija się w całej książce, ale jest też osobny rozdział poświęcony wierze. Sheen analizuje w nim sposób myślenia człowieka i dostarcza argumentów na istnienie Boga, Jego miłości i działania.
