WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
Przykazanie miłości – TESTAMENTEM CHRYSTUSA
Przykazanie miłości to testament, jaki Apostołom i nam zostawił Chrystus. On wie, że bliskie jest Jego rozstanie z uczniami i zachowuje się tak, jak czyni to przed śmiercią ojciec rodziny – przekazuje tym, których opuszcza, swoją ostatnią wolę. Chrystus streszcza w jednym zdaniu całą Ewangelię, mówiąc: Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem (J 13, 34). To przykazanie nazywa Chrystus przykazaniem nowym. To novum polega na tym, że obejmuje ono wszystkich ludzi, także nieprzyjaciół, i że nakazana miłość jest miłością ‘do końca’. A ostatnią wolę, testament Zbawiciela, należy wypełnić bez względu na stopień trudności. Święty Jan wskazuje cel dojścia tym, którzy będą realizować w swoim życiu nowe przykazanie miłości. Jest nim Jeruzalem Nowe, gdzie Bóg otrze z ludzkich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu (Ap 21, 4). Zatem, chociaż miłość w kategoriach doczesnych wydaje się być deficytowa, to jednak w ostatecznym rozrachunku daje zysk: daje obcowanie z Bogiem, niebo, szczęście wieczne. I to jest powód, by realizować testament naszego Pana.
ks. Władysław Głowa
‘Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem’. (J 13, 34)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE
(Dz 14, 21-27)
Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Nauczali w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary. PSALM (Ps 145, 8-9. 10-11. 12-13ab) Wdzięczni za łaskę odkupienia i pojednanie nas z Bogiem w krwi Chrystusa, śpiewajmy na cześć miłosiernego Ojca: Refren: Będę Cię sławił, Boże mój i Królu. lub: Alleluja. Pan jest łagodny i miłosierny, * nieskory do gniewu i bardzo łaskawy. Pan jest dobry dla wszystkich, * a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył. Ref. Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła * i niech Cię błogosławią Twoi święci. Niech mówią o chwale Twojego królestwa * i niech głoszą Twoją potęgę. Ref. Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę * i wspaniałość chwały Twojego królestwa. Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, * przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie. Ref.
DRUGIE CZYTANIE
(Ap 21, 1-5a)
Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swojego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie ‘Bogiem z nami’. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły>>. I rzekł Siedzący na tronie: Oto czynię wszystko nowe>>. (J 13, 31-33a. 34-35) Ludzka przewrotność nie jest w stanie pokrzyżować Bożych zamiarów. Gdy Judasz opuścił Wieczernik i zdecydował się na zdradę, Jezus mówi o swoim uwielbieniu i uwielbieniu Ojca. Dzieło zbawienia, chociaż realizuje się przez krzyż, prowadzi do chwały.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię, dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali>>.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Małe wielkie święto.
13 maja – wspomnienie Matki Bożej Fatimskiej W maju każdy dzień przepełniony jest czcią do Matki Bożej. Podarowaliśmy Jej najpiękniejszy miesiąc roku. Wszystko wokół kwitnie, wszystko śpiewa, ludzie radują się nadzieją plonów i dają wyraz swej miłości i wdzięczności wobec niebieskiej Matki. Niektóre majowe dni są szczególne, bo obdarzone wspomnieniem któregoś z tytułów naszej umiłowanej Matki. Wśród świąt, jakie znalazły się w maryjnym miesiącu, jest jedno niezwykłe – święto Matki Bożej Fatimskiej. Wprawdzie ma ono tylko rangę wspomnienia, jest ciche i skromne, ale pod tą liturgiczną pokorą kryje się wielkość i wywyższenie Maryi. Trzynasty maja jest dniem, w którym Bóg uczynił dla ludzi wielkie rzeczy przez Maryję. Ona po wszystkie pokolenia nie przestaje czynić wspaniałych znaków i cudów, nie przestaje dzielić się ze swymi dziećmi tym, co sama otrzymała od Pana. Czyż każdego dnia nie jesteśmy świadkami tego, jak błogosławiona jest dla nas Jej obecność? Serce czciciela Matki Bożej umie dostrzec Jej macierzyńską obecność zarówno w życiu swoim, jak i w życiu Kościoła. Trzynasty maja to feralny dzień dla mocy ciemności. To dzień pierwszego objawienia się Maryi w Fatimie, gdzie zapewniła świat, że Bóg jest potężniejszy od największego zła i że w swym miłosierdziu daje nam proste środki do pokonania szatana. To naprawdę nietrudne: można schronić się pod płaszczem Maryi przez zawierzenie, można zagłuszyć pokusy i namowy szatańskie różańcową rozmową z Chrystusową Matką, można w każdą pierwszą sobotę miesiąca zjednoczyć się z Niepokalaną, a przecież szatan nigdy blisko do Niej nie podejdzie. Maryja udowodniła, że Jej objawienia w Fatimie skutecznie przeciwstawiają się zamysłom złego ducha. Wszyscy pamiętamy datę 13 maja 1981 r., kiedy na Placu św. Piotra w Rzymie rozległy się strzały. Młodsze pokolenie zna to tylko z historycznych opisów i z opowiadań rodziców. W tym roku przypada już 20. rocznica zamachu na życie Ojca Świętego Jana Pawła II. Tamtego dnia wszyscy błagaliśmy o życie Papieża: tamtego dnia Maryja, która była obecna przy Janie Pawle II, sprawiła cud – zmieniła tor pocisku. Jej Niepokalane Serce, jak potężny magnes odciągnęło w bok rewolwerową kulę, niosącą Papieżowi śmierć. Z podziwem i wdzięcznością myślimy o 13 maja 1981 r., który zamiast triumfem zła, stał się zwycięstwem Maryi. Wracamy myślą do 13 maja 1917 r., kiedy Maryja powiedziała w swych objawieniach, że nigdy nas nie opuści i że Jej Niepokalane Serce doprowadzi nas do Boga. Dziś, w 20. rocznicę zamachu na życie Papieża, uczymy się raz jeszcze znaczenia fatimskich objawień. W świetle wydarzeń na Placu św. Piotra przekonujemy się, że macierzyńska obecność Maryi pragnie ujawnić się także w naszym życiu. Ona chce być przy nas i chronić nas przed złem. Powinniśmy przypomnieć sobie fatimskie ostrzeżenia i obietnice. Po zamachu Ojciec Święty przeczytał wszystkie dokumenty fatimskie i powiedział znamienne słowa: że zrozumiał, iż jedynym ocaleniem dla świata jest wypełnienie próśb Fatimskiej Pani. Weźmy przykład z Jana Pawła II. Poprośmy naszych duszpasterzy, by przybliżali nam w tym dniu treść fatimskiego orędzia. Nie możemy bowiem wypełnić próśb Matki Bożej, nie wiedząc, czego Ona od nas żąda. Musimy też nauczyć się rozpoznawać na tej drodze ‘papieskie drogowskazy’. Jakie? Przed dwudziestu laty, 13 maja, Jan Paweł II wszedł na drogę fatimską i nigdy jej nie porzucił. Jego pontyfikat przepełniony jest znakami fatimskimi. Są nimi zawierzenia w latach: 1982, 1984, 1989 – to one doprowadziły do upadku ateistycznego systemu komunistycznego, który walczył z Bogiem. Jest nim również beatyfikacja dzieci fatimskich – wspaniała lekcja ucząca kształtować serca najmłodszego pokolenia; jest nim ujawnienie trzeciej części tajemnicy – niewyczerpanego źródła światła na czekających nas drogach. Jest nim zawierzenie Maryi nowego milenium – gwarancja, że ludzkość nie pozostanie bez przemożnej opieki Matki Zbawiciela. Te znaki stanowią wskazówki, jakimi drogami musi kroczyć każdy z nas. Wspomnienie Matki Bożej Fatimskiej. Małe, ciche święto, a jak wiele ukrytych w nim treści. Jego przesłanie niesie nadzieję. Jego treść ukazuje nam konkretną drogę, jednoznaczne i jasno postawione wymagania. Kto w tym dniu uklęknie przed maryjnym ołtarzem i otworzy serce na słowa Maryi i na świadectwo Papieża, ten stanie się świadkiem, jak wielkie rzeczy czyni nam Wszechmocny! I przyłączy się do śpiewu rozlegającego się w Fatimie, w Zakopanem i tylu innych miejscach świata, by wraz z niebem i ziemią śpiewać maryjne Magnificat.
ks. Mirosław Drozdek – pallotyn
ABC SPOŁECZNEJ KRUCJATY MIŁOŚCI
1. Szanuj każdego człowieka, bo Chrystus w nim żyje. Bądź wrażliwy na drugiego człowieka, twojego brata. 2. Myśl dobrze o wszystkich – nie myśl źle o nikim. Staraj się nawet w najgorszym znaleźć coś dobrego. 3. Mów zawsze życzliwie o drugich – nie mów źle o bliźnich. Napraw krzywdę wyrządzoną słowem. Nie czyń rozdźwięku między ludźmi. 4. Rozmawiaj z każdym językiem miłości. Nie podnoś głosu. Nie przeklinaj. Nie rób przykrości. Nie wyciskaj łez. Uspokajaj i okazuj dobroć. 5. Przebaczaj wszystko, wszystkim. Nie chowaj w sercu urazy. Zawsze pierwszy wyciągaj rękę do zgody. 6. Działaj zawsze na korzyść bliźniego. Czyń dobrze każdemu, jakbyś pragnął, aby tobie tak czyniono. Nie myśl o tym, co tobie jest kto winien, ale co ty jesteś winien innym. 7. Czynnie współczuj w cierpieniu. Chętnie spiesz z pociechą, radą, pomocą, sercem. 8. Pracuj rzetelnie, bo z owoców twej pracy korzystają inni, jak Ty korzystasz z pracy drugich. 9. Włącz się w społeczną pomoc bliźnim. Otwórz się ku ubogim i chorym. Użyczaj ze swego. Staraj się dostrzec potrzebujących wokół siebie. 10. Módl się za wszystkich, nawet za nieprzyjaciół.
Kardynał Stefan Wyszyński
