WPROWADZENIE
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
PIĘĆDZIESIĄTNICA
Kościół wspomina dziś wydarzenie, które miało miejsce w Jerozolimie w pięćdziesiąty dzień po święcie Paschy. Wówczas to wypełniła się obietnica Chrystusa i na zgromadzonych w Wieczerniku Uczniów zstąpił Duch Święty. Dom, w którym przebywali, doznał jakby gwałtownego uderzenia wichru. Nad Apostołami ukazały się ogniste języki i zaczęli mówić tak, że każdy przybyły do miasta rozumiał głoszoną przez nich naukę (por. Dz 2, 1-15). Nastąpiła w nich wewnętrzna przemiana i z zalęknionych stali się odważnymi, z prostych – mądrymi. Wydarzenie Pięćdziesiątnicy było epifanią Kościoła zbudowanego na Piotrowej skale, którego nie przemogą bramy piekielne (por. Mt 16, 18). Kościół ten tworzą wszystkie ludy i narody; jest jeden, mówi wszystkimi językami i głosi Ewangelię na całym świecie (por. Mt 28, 19). W Niedzielę Zesłania Ducha Świętego Kościół nie tylko wspomina, lecz także urzeczywistnia cud Pięćdziesiątnicy oraz oczekuje wypełnienia się jej w chwale niebieskiej, kiedy to ukaże się jako Miasto Święte – nowe Jeruzalem, przybytek Boga z ludźmi (por. Ap 21, 2-3). Czyni to w wierze ożywionej nadzieją oraz karmionej miłością Boga i bliźniego.
bp Edward Ozorowski
Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych i zapal w nich ogień swojej miłości. (Z liturgii)
LITURGIA SŁOWA
KATECHEZA
WPROWADZENIE
PIERWSZE CZYTANIE
(Dz 2, 1-11)
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże>>. PSALM (Ps 104, 1ab i 24ac. 29bc-30. 31 i 34) Duch Święty jest dawcą życia. Odnawia to – co stare, umacnia to – co słabe. Jest źródłem i początkiem błogosławionej przemiany. Dlatego słowami psalmu wołajmy do Niego: Refren: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię. lub: Alleluja. Błogosław, duszo moja, Pana, * o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki. Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, * ziemia jest pełna Twych stworzeń. Ref. Gdy odbierasz im oddech, marnieją * i w proch się obracają. Stwarzasz je napełniając swym duchem * i odnawiasz oblicze ziemi. Ref. Niech chwała Pana trwa na wieki, * niech Pan się raduje z dzieł swoich. Niech miła Mu będzie pieśń moja, * będę radował się w Panu. Ref.
DRUGIE CZYTANIE
(1 Kor 12, 3b-7. 12-13)
Bracia: Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus>>. Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. (J 20, 19-23) Jezus, przychodząc po swoim zmartwychwstaniu do zebranych w Wieczerniku Uczniów, wraz z darem Ducha Świętego przynosi Kościołowi dar odpuszczania win. Dopiero człowiek w pełni pojednany z Bogiem, dzięki łasce miłosierdzia, może oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie.
Słowa Ewangelii według świętego Jana
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: Pokój wam!>> A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam>>. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane>>.
KLIKNIJ TUTAJ I PRZECZYTAJ PROFESJONALNIE PRZYGOTOWANE DLA CIEBIE KOMENTARZE DO CODZIENNEJ LITURGII SŁOWA NA EDYCJA.PL
KATECHEZA
LITURGIA SŁOWA
WPROWADZENIE
Duch Święty w naszym życiu Ochrzczeni w ‘imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego’, często wypowiadamy imię Trzeciej Osoby Trójcy Świętej. Nierzadko jednak imię Ducha Świętego nie ma dla nas konkretnego odniesienia. Nawet jeśli podczas niedzielnej Eucharystii mówimy: ‘Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela (…)’, to często pozostaje On dla nas ‘Bogiem nieznanym’. Niełatwo o głębsze poznanie i bardziej osobistą więź z Duchem Świętym. Niewiele pomaga nawet sakrament bierzmowania, bo człowiek wtedy zbyt młody i tyle zasad jest do zapamiętania. A jednak Duch Święty jest nam bliski bardziej niż przypuszczamy. Przecież jesteśmy odrodzeni ‘z wody i z Ducha Świętego’ już w sakramencie chrztu. To On upodabnia nas do Chrystusa i sprawia, że do Boga możemy wołać: ‘Abba-Ojcze!’. Zamieszkuje w naszych sercach, a więc jesteśmy ‘świątynią Ducha Świętego’. To dzięki Niemu potrafimy przyznać się do wiary w Chrystusa – nawet w trudnych sytuacjach. Gdy przeżywamy trudności i nie potrafimy się modlić, to właśnie Duch Święty staje się naszym nauczycielem – modli się w nas. W tym działaniu Ducha Świętego nie ma jednak żadnego przymusu, czy magii. On się nam nie narzuca i nie robi niczego za nas. Pragnie, abyśmy zaprosili Go w wolności i ufności. Jeśli o Nim nie zapominamy, nie lekceważymy Go, przyjmujemy Jego światło i moc, wówczas ustrzeżemy się przed duchowym skarłowaceniem; nie zasmucimy Bożego Ducha, a naszej wiary nie będziemy postrzegali jako uciążliwego obowiązku czy zbioru ograniczających nas przepisów i obrzędów, lecz jako radosne przyjmowanie i ofiarowywanie miłości. Dlatego liturgia dnia dzisiejszego zaprasza nas do żarliwego wołania: ‘Przybądź Duchu Święty – rozpal w nas ogień Twojej miłości!’ Akt poświęcenia się Duchowi Świętemu Duchu Święty Boże, Duchu Miłości i Światła. Tobie pragniemy poświęcić nasze umysły i serca, naszą wolę i nas samych. Spraw, by nasz umysł był zawsze posłuszny Twoim natchnieniom i by odkrywał Twoją obecność w Kościele, który Ty nieomylnie prowadzisz. Niech nasze serca płoną zawsze miłością Boga i bliźnich. Nasza wola niech będzie zgodna z wolą Bożą, by całe nasze życie mogło stać się wiernym naśladowaniem życia naszego Zbawcy Jezusa Chrystusa. Amen.
